Pori (2005)
 {{{opis grafiki}}} | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
PV 50 |
| Oznaczenie NATO |
{{{oznaczenie NATO}}} |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
{{{początek budowy}}} |
 Merivoimat
| |
| Nazwa |
„Pori” (83) |
| Wejście do służby |
19 czerwca 2006 |
| Los okrętu |
w służbie (2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 235 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
8,3 m |
| Zanurzenie |
2 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 7510 KM 2 pędniki strugowodne | |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg |
500 Mm przy prędkości 30 węzłów |
| Sensory | |
| radary EADS TRS-3D, Furuno sonary Simrad Subdea Toadfish, Finnyards Sonac/PTA | |
| Uzbrojenie | |
| 4 wyrzutnie pocisków rakietowych RBS-15SF (1 x IV) 1 armata Bofors kal. 57 mm 1 wyrzutnia rakiet plot. Umkhonto (1 x VIII) 2 karabiny maszynowe kal. 12,7 mm (2 x I) zrzutnia bg, miny | |
| Załoga |
19-20 |
Pori (83) – fiński kuter rakietowy z początku XXI wieku, jedna z czterech jednostek typu Hamina. Okręt został zbudowany w stoczni Finnyards w Rauma, a do służby w Fińskiej Marynarce Wojennej wszedł 19 czerwca 2006 roku. Jednostka nadal znajduje się w składzie floty i ma status operacyjny (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa
Prace projektowe nad kutrami rakietowymi 4. generacji rozpoczęto w Finlandii tuż po zakończeniu budowy okrętów typu Rauma[1]. Nowa konstrukcja (pod oznaczeniem PV 50) była rozwinięciem poprzedniego projektu, powielając większość systemów (wielkość, uzbrojenie, napęd i wyposażenie) z niewielkimi modyfikacjami[1][2]. Priorytetem konstruktorów była redukcja wartości pól fizycznych okrętu, co zaowocowało zastosowaniem nowej nadbudówki[1]. Początkowo planowano budowę jedynie dwóch jednostek, jednak po anulowaniu programu budowy poduszkowców rakietowych typu NB-432 zamówienie powiększono o dwa kolejne okręty[2].
„Pori” został zamówiony w stoczni Finnyards w Rauma 15 lutego 2005 roku jako czwarty okręt typu Hamina, a umowa opiewała na 21,7 mln euro[2][3]. Nieznana jest data położenia stępki ani wodowania[2].
Dane taktyczno-techniczne
Okręt jest kutrem rakietowym o długości całkowitej 50,8 metra (44,3 metra na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokości całkowitej 8,3 metra i zanurzeniu 2 metry[4][5]. Gładkopokładowy kadłub jednostki został wykonany ze spawanych sekcji blachy aluminiowej[1][2]. Podzielony jest na siedem przedziałów wodoszczelnych: (od dziobu): I – skrajnik dziobowy, II – umywalnie, III – pomieszczenia mieszkalne załogi, IV – bojowe centrum informacyjne (BCI), V – siłownia dziobowa, VI – siłownia rufowa i VII – skrajnik rufowy z mechanizmami pędników[2]. Masywną nadbudówkę typu stealth wykonano z kompozytów poliestrowo-szklanych wzmocnionych włóknami kevlarowymi[1][2]. Zarówno kadłub, jak i nadbudówkę pokryto materiałem absorbującym i rozpraszającym fale radarowe (HPA-1), a niski poziom pola magnetycznego jest dodatkowo redukowany poprzez okrętowy system demagnetyzacyjny[1][2]. Wyporność standardowa wynosi 235 ton, zaś pełna 270 ton[4][6]. Siłownię okrętu stanowią dwa turbodoładowane 16-cylindrowe silniki wysokoprężne w układzie V MTU 16V538 TB93 o łącznej mocy 7510 KM przy 1900 obr./min, napędzające poprzez dwustopniową przekładnię redukcyjną Velmet M1HC-420 ES dwa pędniki strugowodne KaMeWa 90SII (o maksymalnym wychyleniu +/-65°)[7][8]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 32 węzły[4][6]. Okręt może zabrać 88 m³ mazutu, co zapewnia zasięg wynoszący 500 Mm przy prędkości 30 węzłów[4][5]. Energię elektryczną zapewniają dwa generatory prądu zmiennego 220 V Saab-Scania 11DGSJGM o mocy 295 KM każdy[4][7]. Siłownią zarządza automatyczny system nadzoru CAE Valmarine, który umożliwia jej bezwachtową pracę, a kolektory wydechowe wyposażono w instalację chłodzenia spalin wodą zaburtową norweskiej firmy Mecmar AS[4][7]. Autonomiczność okrętu wynosi 5 dób[4].
Główne uzbrojenie okrętu stanowi poczwórna wyrzutnia przeciwokrętowych pocisków rakietowych RBS-15SF3 produkcji szwedzkiej, umieszczona na śródokręciu, w tylnej części nadbudówki[9]. Pocisk rozwija prędkość 0,8 Ma, masa głowicy bojowej wynosi 200 kg, zaś maksymalny zasięg sięga 100 km[5]. Na dziobie w wieży umieszczono pojedynczą armatę uniwersalną Bofors kalibru 57 mm Mark 3 L/70[5][10]. Masa naboju wynosi 2,6 kg, donośność 17 000 metrów i szybkostrzelność teoretyczna 220 strz./min[5]. W nadbudówce zainstalowano też pionową ośmioprowadnicową wyrzutnię rakiet plot. Umkhonto-IR (o zasięgu 12 km, prędkości 2 Ma i masie głowicy bojowej 22 kg)[7][11]. Broń małokalibrową stanowią umieszczone na nadbudówce na wysokości masztu dwa pojedyncze stanowiska wkm Ittk (licencyjne radzieckie NSW) kal. 12,7 mm[5][11].
Broń przeciwpodwodną stanowi zrzutnia bomb głębinowych[5][6]. Okręt może też przenosić do 10 min typu Merimiina 2000[11][12].
Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje system walki EADS ANCS SQ 2000, radar dozoru ogólnego EADS TRS-3D/16ES, radar nawigacyjny Furuno, system kierowania ogniem CEROS 200, głowica optroniczna Sagem EOMS NG, system walki radioelektronicznej Thales SIEWS DR 3000, sonar kadłubowy Simrad Subdea Toadfish, sonar holowany Finnyards Sonac/PTA (z 78-metrową pasywną anteną), system IFF EADS MSSR 2000, zintegrowany system łączności ICS-2000, ostrzegacz o opromieniowaniu laserowym EADS COLDS oraz system nawigacyjny oparty na ECDIS i AIS[5][12][13].
Jednostka została dostosowana do biernej obrony przeciwatomowej i przeciwchemicznej. W tym celu zamontowano 50 dysz do zraszania i spłukiwania okrętu wodą morską, a pomieszczenia wewnętrzne chronione są specjalnymi uszczelkami[1][2].
Załoga okrętu składa się z 5 oficerów oraz 14-15 marynarzy[4][12][a].
Służba
„Pori” został wcielony do służby w Fińskiej Marynarce Wojennej w dniu 19 czerwca 2006 roku[2][7]. Kuter otrzymał numer burtowy 83[2][5].
Wraz z bliźniaczymi kutrami „Pori” bazuje w Upinniemi (na południe od Kirkkonummi)[2][5]. 4 stycznia 2018 roku Patria i Saab zawarły kontrakt na modernizację i dozbrojenie kutrów typu Hamina, warty 205 mln USD (prace mają objąć m.in. instalację systemu zwalczania okrętów podwodnych opartego na torpedach Saab NLT i nowego zintegrowanego systemu łączności TactiCall, a także modernizację systemu walki[14].
Okręt nadal służy w fińskiej flocie (stan na 2018 rok)[15].
Uwagi
- ↑ Według Saunders 2009 ↓, s. 235 załoga liczy 29 osób.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Grotnik 2005 ↓, s. 48.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 5.
- ↑ Grotnik 2005 ↓, s. 51.
- ↑ a b c d e f g h Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 6.
- ↑ a b c d e f g h i j Saunders 2009 ↓, s. 235.
- ↑ a b c Saunders 2004 ↓, s. 213.
- ↑ a b c d e Grotnik 2005 ↓, s. 49.
- ↑ Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 5-6.
- ↑ Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 7.
- ↑ Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 4.
- ↑ a b c Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 8.
- ↑ a b c Grotnik 2005 ↓, s. 50.
- ↑ Chała i Czajkowski 2010 ↓, s. 6-7.
- ↑ zbiam.pl 2018 ↓.
- ↑ worldwarships.com 2018 ↓.
Bibliografia
- Marcin Chała, Dariusz Czajkowski. Ścigacze rakietowe typu Hamina. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 3 (99), 2010. Magnum-X. ISSN 1426-529X.
- Tomasz Grotnik. Ścigacze rakietowe typu Hamina. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 5, 2005. Magnum-X. ISSN 1230-1655.
- Pori. www.worldwarships.com. [dostęp 2018-01-26]. (ang.).
- Łukasz Pacholski: Patria i Saab zmodernizują okręty typu Hamina. zbiam.pl. [dostęp 2018-01-26].
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
