Blanka Kastylijska
| |
| |
| królowa Francji | |
| Okres | |
|---|---|
| Jako żona | |
| regentka Francji | |
| Okres | |
| W imieniu | |
| Dane biograficzne | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Eleonora Angielska |
| Mąż | |
| Dzieci |
Blanka, |
Blanka Kastylijska (ur. 4 marca 1188, zm. 26 listopada 1252; hiszp.: Blanca de Castilla; fr.: Blanche de Castille) – córka Alfonsa VIII, króla Kastylii i Eleonory Angielskiej (córki Eleonory Akwitańskiej i króla Anglii Henryka II). Królowa Francji jako żona Ludwika VIII Lwa, święta Kościoła katolickiego (wspomnienie 1 grudnia)[1]
Królewska narzeczona
Urodziła się w Palencji, jako trzecia córka Alfonsa VIII Szlachetnego i Eleonory Angielskiej. Na mocy pokoju między królem Francji Filipem II Augustem i królem Anglii Janem Bez Ziemi, jej wujem, Blanka została zaręczona z następcą tronu Francji księciem Ludwikiem. Do Francji przywiozła ją jej babka, a matka króla Jana, Eleonora Akwitańska (zw. też Alienor), wiosną 1200. Alienor przybyła do Kastylii osobiście, mimo bardzo zaawansowanego wieku (miała wówczas 80 lat), by wyswatać z synem Filipa swoją wnuczkę. Początkowo planowano, by do Francji pojechała starsza, Urraka. Jednak dwunastoletnia Blanka, która przypominała swoją babkę z czasów młodości: miała te same rysy twarzy, długie brązowe włosy i "nieulękłe spojrzenie", bardziej przypadła do gustu Eleonorze Akwitańskiej. Posłużyła się ona podobno wymówką, że imię Urraka brzmi zbyt obco dla Francuzów, w przeciwieństwie do Blanki, czyli Blanche.
Blanka zamieszkała w zamku Château-Gaillard, ponieważ na ziemiach Filipa ciążył interdykt. 22 maja 1200 pokój został formalnie podpisany przez obie strony, a następnego dnia miał miejsce ślub Blanki i Ludwika. Odbył się w Portmort w Normandii, na prawym brzegu rzeki Sekwany (czyli na ziemiach króla Jana, a nie Filipa). Para udała się do swojej rezydencji na Ile de la Cité, w Paryżu.
Panowanie Ludwika VIII
W 1216, po śmierci Jana Bez Ziemi, książę Ludwik postanowił przejąć tron Anglii i najechał na Anglię, ale spotkał się z olbrzymim oporem mieszkańców. Filip August odmówił prośbie syna o wysłanie mu pomocy i wtedy Blanka bardzo pomogła mężowi. Zatrzymała się w Calais i zorganizowała flotę pod dowództwem Eustachego Mnicha, oraz armię pod dowództwem Roberta de Courtenay. Nie udało im się zdobyć tronu Anglii, ale przynajmniej Ludwik mógł powrócić cało do Francji. Widać jej władczy charakter miał duży wpływ na delikatniejszy charakter jej męża, ale jednak nie znamy roli jaką odegrała podczas panowania Ludwika VIII w latach 1223-1226
Regencja
Po śmierci Ludwika VIII Blanka została regentką Francji (najstarszy syn, następca tronu Francji, Ludwik, miał dopiero 12 lat, kiedy zmarł jego ojciec) oraz opiekunką pozostałych dzieci. Z Ludwikiem miała czternaścioro dzieci:
- Blankę (ur. 1205 zm. 1206).
- Agnieszkę (ur. i zm. 1207).
- Filipa (ur. 9 września 1209 - zm. 1218).
- Alfonsa (ur. i zm. 23 stycznia 1213 w Lorrez-le-Bocage).
- Jana (ur. i zm. 23 styczeń 1213 w Lorrez-le-Bocage, bliźniaka Alfonsa)
- Ludwika IX Świętego (ur. 25 kwietnia 1215 - zm. 1270) - króla Francji w latach 1226-1270, kanonizowany w 1297
- Roberta I d'Artois (ur. 1216 - zm. 8 lutego 1250) - hrabiego Artois
- Filipa (ur. 1218 - zm. 1220)
- Jana Tristana (ur. 1219 - zm. 1232) - hrabiego Andegawenii i Maine
- Alfonsa z Poitiers (ur. 1220 - zm. 1271) - księcia Owernii, hrabiego Poitiers i Tuluzy
- Filipa Dagoberta (ur. 1222 - zm. 1232)
- Stefana (ur. 1225 - zm ?).
- Izabelę (ur. 1225 - zm. 1269 - późniejszą świętą
- Karola Andegaweńskiego (ur. marzec 1226 - zm. 7 stycznia 1285) - hrabiego Andegawenii i Maine (1246-85), Prowansji i Forcalquier (1246-85), króla Sycylii (1265-85), króla Neapolu (1282-85), tytularnego króla Jerozolimy, etc.
Sześcioro z nich zmarło w dzieciństwie. Sytuacja Francji była niepewna, znaczna część terytorium mimo sukcesów Filipa II Augusta (odebranie Normandii, bitwa pod Bouvines) nadal znajdowało się pod panowaniem angielskim. Blance udało się zniszczyć ligę baronów, w 1226 i odeprzeć atak angielski, w 1230. Jej niespożyta energia i wysiłki by utrzymać stan posiadania korony francuskiej przysporzyło jej wielu wrogów, wśród których najważniejszymi byli: król Anglii Henryk III, jego matka Izabela z Angoulême oraz książę Bretanii Piotr I Mauclerc.
Ostatnie lata
W 1236 przekazała wreszcie rządy synowi Ludwikowi IX Świętemu, ale w 1248 ponownie została regentką, na czas kiedy Ludwik był na krucjacie w Ziemi Świętej. W listopadzie 1252 będąc w Melun królowa ciężko zachorowała, została zawieziona do klasztoru Maubuisson-lès-Pontoise (obecnie Saint-Ouen-l'Aumône na przedmieściach Paryża), ale przeżyła tam tylko kilka dni. Zmarła 26 listopada i została tam pochowana[1].
- ↑ a b Blanca (Blanche, Bianca), Ökumenisches Heiligenlexikon (niem.)
Bibliografia
- Régine Pernoud, Królowa Blanka, wydawnictwo PIW (seria „Biografie Sławnych Ludzi”), Warszawa 1989, ISBN 83-06-01432-4
