Przejdź do zawartości

Sojuz 7K-T

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Pikador (dyskusja | edycje) o 10:30, 17 lis 2012. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Sojuz 7K-T
Ilustracja
Producent

OKB-1

Operator

ZSRR

Państwo pochodzenia

 ZSRR

Zastosowanie

Lot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz

Poprzednik

Sojuz 7K-OKS

Produkcja
Stan obecny

wycofany

Liczba wszystkich lotów

30

Liczba udanych lotów

29

Liczba nieudanych lotów

1

Pierwszy lot

1972 (Kosmos 496)

Ostatni lot

1981 (Sojuz 40)

Dane techniczne
Zasilanie

akumulatory

Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie 2 kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało 2 dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.

Loty bezzałogowe

Misje załogowe

Bibliografia