Kickboxing

Pierwszym krajem, kojarzącym się z kick-boxingiem to Tajlandia. Dla wielu wielkim zaskoczeniem jest fakt, że tak naprawdę sport ten rozwinął się we wczesnych latach 70. w USA. Nowe pokolenie młodych, uprawiających karate i spragnionych wrażeń ludzi doprowadziło do narodzin full-contact karate. W nowym sporcie dopuszczalne były uderzenia pięścią oraz kopnięcia aż do nokautu przeciwnika. Pierwsze walki odbywały się na typowych dla karate matach. Później jednak maty ustąpiły miejsca ringowi bokserskiemu. Tak przeprowadzone pierwsze zawody rozpoczęły karierę wielkich sportowców jak Bill Wallace, Benny Urquidez oraz Joe Lewis. Podczas tych zawodów większość dzisiejszych zasad nie była zastosowana np. uczestnicy walczyli ze sobą bez podziału na kategorie wagowe.

Dziś między innymi możemy wyróżnić:
Full contact: wszystkie techniki nożne i bokserskie dozwolone są powyżej pasa, z minimalną liczbą kopnięć podczas rundy-8, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem.
Low kick Kick-boxing: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę oraz nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem.

Z chwilą założenia WKA (World Kickboxing Associasion) kick-boxing stał się prawdziwie międzynarodowym sportem. I chociaż nie jest tak popularnym sportem jak inne sztuki walki – taekwon-do, boks czy karate, kick-boxing umożliwia zdobycie podstawowych technik walki w dość krótkim okresie czasu. Co więcej jest to sport rozwijający koordynację i elastyczność ciała. Połączenie zachodnich technik bokserskich i wschodnich technik nożnych czyni z kick-boxingu prawdziwą Sztukę Walki.