Przejdź do zawartości

Lama andyjska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 195.116.34.13 (dyskusja) o 08:07, 15 cze 2010. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Ten artykuł dotyczy zwierzęcia. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
{{{nazwa łacińska}}}[1]
{{{zoolog}}}
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Lama (Lama glama, Lama guanicoe f. glama) – udomowiony ssak parzystokopytny z rodziny wielbłądowatych, wraz z gwanako i – blisko z nimi spokrewnionymi alpaką i wikunią – określane wspólną nazwą lamy. Występuje w Ameryce Południowej. Lamy wykorzystywane są głównie jako zwierzęta juczne oraz do produkcji wełny i mięsa. Dorosłe lamy osiągają do 250 kg wagi i 119 cm wysokości w kłębie[3]. Lamy są zwierzętami socjalnymi, z rozbudowanymi zachowaniami grupowymi[4].

Nazwa

Nazwa Lama glama została wprowadzona przez Lineusza w 1758 roku. Stosowana jest także nazwa Lama guanicoe f. glama[5]. Polskie słowo "lama" pochodzi od hiszpańskiego "llama", które z kolei jest zapożyczeniem z języka keczua – Hiszpanie tłumaczyli keczuańskie "llama" jako "owca"[6][7].

Systematyka i ewolucja

Lamy wraz innymi gatunkami wielbłądowatych Starego i Nowego Świata są jedynymi żyjącymi obecnie przedstawicielami podrzędu Talypoda[8]. Przodkiem południowoamerykańskich gatunków najprawdopodobniej była Hemiauchenia, która przekroczyła Przesmyk Panamski do Ameryki Południowej pod koniec pliocenu[9].

Można wyszczególnić kilka ras lam[10]:

  • calana, huacaya – mniejsza lama, z dobrej jakości welną, która przykrywa również głowę i nogi[10],
  • catamarca – rasa żyjąca w prowincji Catamarca, jest wiele wyższa i cięższa[10],
  • ccara, ccara sullo – krótka, szorstka wełna, niewiele wełny na karku, a jej brak na pysku, nogach i uszach[11]; 15% lub więcej włosów ościstych; dobrze przystosowywuje się do surowego klimatu[10],
  • caracas – długa wełna na ciele, od średniej długości do długiej wełny na karku i nogach, 3-18% włosów ościstych[10],
  • harness – rasa typowo juczna, podobna do rasy ccara, ale z silnymi mięśniami, pęciny krótkie i silne[10],
  • lanuda – podobne do rasy ccara, lecz wełna pokrywa większą część ciała; mniej niż 1% włosów ościstych, które są kręcone[10],
  • lauta – mniej niż 1% włosów ościstych, które są MONIKA TARNOWSKA KIEPjedwabiste w dotyku[10],
  • tapada – wiele wełny na nogach i pysku, mniej niż 1% włosów ościstych, które są kręcone[10],
  • ulpan – głównie hodowana w Argentynie, jej włosy są kręcone i zwisają w kręconych lokach[10],
  • miniaturowe – mniej niż 95 cm w kłębie[12], waży średnio 200 kg[13].

Występowanie i pochodzenie

Lama glama występuje w Peru, Boliwii i Argentynie. Dawniej zasięg jej występowania był znacznie szerszy. Bezpośrednim przodkiem lamy jest gwanako, od którego lama jest nieco większa. Została udomowiona prawdopodobnie ok. sześć tysięcy lat temu w Peru[14]. Lamy były głównymi zwierzętami transportowymi Inków i występowały pierwotnie na terenie całego państwa. Udomowienie gatunku o takiej budowie ciała, jaką ma lama, prawdopodobnie spowodowało, że Inkowie nie wynaleźli koła. Lamy były za słabe, by ciągnąć ładunki na wozach, dlatego były używane jako zwierzęta juczne[15]. Hodowana jest zwykle na wysokościach 2300-4000 m n.p.m. Została wprowadzona do hodowli w Ameryce Północnej, Europie i Australii. W 2005 roku liczebność lam szacowano na około 3,8 milionów osobników[16].

Charakterystyka

Długość ciała wynosi około 120 cm, ogon – 15 cm[17], wysokość w kłębie – 102-119 cm, masa ciała – 113-250 kg (waga przy urodzeniu – 8-18 kg)[18]. Kształt i ubarwienie ciała są różne, od smukłych i długonogich, po bardziej zaokrąglone, z krótszymi nogami, ubarwione od czarnego, niebieskiego, żółtego po białe, często niejednolicie. Lamy przystosowały się do przebywania na dużych wysokościach oraz terenach ubogich w wodę. Hipotezy wyjaśniające te adaptacje sugerują kombinację przystosowań układu oddechowego, krwionośnego i mięśniowego oraz samej krwi[3].

Opis części ciała lamy. Legenda po kliknięciu na rysunek, na stronie opisu grafiki.

Budowa czaszki lamy posiada kilka cech wyróżniających ten gatunek spośród wielbłądowatych. Kształt języka, podniebienia oraz gardła środkowego (oropharynx) sprawiają, że lamy oddychają prawie wyłącznie przez nos. Język lam jest mało ruchliwy – lamy nie wylizują noworodków[3].

Dorosłe lamy posiadają uzębienie selenodontyczne o wzorze zębowym[19]:

Wzór zębowy I C P M
26–32 = 1 1 1–2 3
3 1 1–2 2


Kieł górnej szczęki wraz z przekształconym siekaczem stanowią broń dorosłych lam (w szczególności samców) używaną podczas walk o samice i dominację w grupie. Lamy mogą tych zębów używać także wobec ludzi, dlatego wielu weterynarzy zaleca usuwanie tych zębów, by zminimalizować urazy[20][21].

Żywią się trawą i liśćmi. Górna warga jest podzielona poprzecznie co ułatwia lamom lepszą kontrolę nad żywnością trafiającą do pyska. Żołądek lamy jest 3–częściowy, silnie umięśniony. Choć systematycznie lamy nie są zaliczane do przeżuwaczy, to anatomicznie i fizjologicznie są zwierzętami przeżuwającymi[22]. Jelito cienkie i jelito grube są bardzo podobnej długości, wyrostek robaczkowy jest słabo rozwinięty.

Żyją w grupach rodzinnych złożonych z dominującego samca i kilku, zwykle 6, samic oraz ich młodych. Samce są terytorialne. Zwierzęta porozumiewają się za pomocą wydawanych dźwięków. Używają również do tego uszu (kładąc je bądź stawiając). Samce lam walczą o pozycję w grupie uderzając się szyjami, kopiąc, gryząc i plując. Plucie jest także oznaką zdenerwowania.

Lamy mogą rozmnażać się przez cały rok. W krajach Ameryki Południowej większość młodych rodzi się w ciągu cieplejszych miesięcy, kiedy jest więcej dostępnej żywności; jednakże analiza dat urodzeń lam w Stanach Zjednoczonych wykazała, że zwierzęta trzymane w dobrych warunkach, z dobrym dostępem do żywności przez cały rok, młode rodzą się o każdej porze roku, choć 73% młodych rodzi się między czerwcem i listopadem. Lamy nie przechodzą rui, do wystąpienia owulacji zwykle niezbędna jest kopulacja. Stąd też lamy zalicza się do grupy zwierząt z owulacją indukowaną. Ciąża trwa ok. 360 dni. Samica zwykle rodzi jedno młode (ciąże mnogie są dość rzadkie) o wadze narodzeniowej ok. 10 kg. Matka opiekuje się młodym przez cztery miesiące[23].

Wykorzystanie przez człowieka

Samce wykorzystywane są (głównie przez Indian) jako zwierzęta juczne, do celów transportowych. Były jedynymi zwierzętami jucznymi w czasach przed podbojem Ameryki[14]. Dorosły samiec lamy może przenieść średnio około 30 kg na trasie 20 km lub większe ciężary (do 45 kg) na krótszych odcinkach. Na długich trasach lama może przejść około 20 kilometrów dziennie, 6 dni w tygodniu, przy 2 dniach marszu z ładunkiem poprzedzających 1 dzień marszu bez ładunku[24].

Lama pilnująca owiec na pastwisku w West Sussex, Anglia

Lamy dostarczają też mięsa, które jest uważane za mniej smaczne i delikatne niż mięso alpaki. Wartość odżywcza mięsa to 957 kalorii na kilogram żywej masy ciała. Oprócz mięsa wykorzystywane są także inne części ciała lamy – narządy wewnętrzne, krew, ścięgna i kopyta. W Peru zwierzęta, które padły z przyczyn naturalnych często są także zjadane[24]. Wełna lam jest bardziej szorstka niż wełna alpak. Wytwarza się z niej dywany i liny[25]. Odchody służą za opał[26]. Mleko lamy nie jest wykorzystywane przez ludzi[27]. Zawiera ono 2,4% tłuszczu, 7,3% białek oraz 2,8% laktozy[27].

Lamy są również wykorzystywane jako zwierzęta pasterskie. Ze względu na swoje agresywne zachowanie wobec psowatych lamy są szczególnie skuteczne w ochronie owiec przed kojotami[28]. Skuteczność lam jako zwierząt pasterskich wykazuje spadek średniej liczby owiec utraconych przez rolników z 26 rocznie przed wprowadzeniem lam do 8 rocznie – po wprowadzeniu lam[28].

Hybrydy

Naukowcom udało się stworzyć hybrydę lamy i dromedara (cama). W 1995 roku w Dubaju urodził się samiec, który został nazwany Rama. W opinii naukowców hybrydę można uzyskać jedynie gdy matką jest lama, a ojcem dromader[29]. Innymi hybrydami są huarizo (hybryda lamy i alpaki) oraz pacovicuna (hybryda lamy i wigonia)[30].

Lama w kulturze i sztuce

Lama była jednym z elementów w sztuce starożytnej Południowej Ameryki. W Tamentica w Chile znajdują się starożytne petroglify. Wśród nich jest m.in. petroglif z wizerunkiem mężczyzn prowadzących karawanę lam, a także lamy z wydłużoną szyją[31]. Znane są także wyryte oraz namalowane wizerunki lam, prawdopodobnie z czasów po kulturze Tiahuanaco lub w stylu Inca-Pacajes[32]. W czasach Inków wyrabiane były m.in. małe rzeźby lam[33], a także ubrania z ich wizerunkiem[34].

W dzisiejszej Boliwii, jeszcze przed czasami społeczeństwa zbieracko-myśliwskiego, wśród Ajmarów znany był taniec llamerada, pierwotnie nazywany karwani. Polegał on na naśladowaniu zachowań pasterzy podczas opieki nad lamami[35].

Lama jest elementem heraldycznym w herbach m.in. Calamy i Peru (w latach 1821-1825). Pomniki lamy znajdują się w Leeuwarden (wykonany w 2002 roku przez Herma Lamersa)[36] i w Limie. Lama jest także popularna w kulturze masowej. Moża tu wymienić skecz grupy Monty Python pt. "Llamas"[37] czy singel "Ein Lama in Yokohama" wydany w roku 2005 pod szyldem Schnappi. Znalazł się on na wysokich miejscach list przebojów takich krajów jak Austria (6 miejsce), Norwegia (7 miejsce) czy Nowa Zelandia (11 miejsce)[38]. Zainteresowanie internautów zyskał również utwór pt. "The Llama Song" (344 416 wizyt na Newgrounds[39] i 7 701 724 wizyt na YouTube[40], stan na 5 czerwca 2009).

  • Herb Calamy
    Herb Calamy
  • Herb Peru w latach 1821-1825
    Herb Peru w latach 1821-1825
  • Pomnik w Leeuwarden
    Pomnik w Leeuwarden
  • Pomnik w Limie
    Pomnik w Limie
  1. ↑ {{{nazwa łacińska}}}, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Daniel W. Gade: Nature and culture in the Andes. University of Wisconsin Press, 1999, s. 104. ISBN 978-0-299-16124-8.
  3. ↑ a b c Murray E. Fowler: Medicine and Surgery of South American Camelids: Llama, Alpaca, Vicuña, Guanaco. Wiley-Blackwell, s. 10. ISBN 0-8138-0397-7.
  4. ↑ Murray E. Fowler, R. Eric Miller: Zoo and Wild Animal Medicine Current Therapy. Elsevier Health Sciences, 2007, s. 38. ISBN 1-4160-4047-1.
  5. ↑ BioLib: BioLib – Lama guanicoe f. glama (Llama). [dostęp 2 czerwca 2009]. (ang.).
  6. ↑ Douglas Harper: Online Etymology Dictionary. [dostęp 2 czerwca 2009]. (ang.).
  7. ↑ Władysław Kopaliński: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych. [dostęp 4 czerwca 2009]. (pol.).
  8. ↑ Simon Hillson: Teeth. Cambridge University Press, 2005, s. 143. ISBN 0-521-83701-4.
  9. ↑ William Harris Isbell, Helaine Silverman: Handbook of South American Archaeology. Springer, 2008, s. 126. ISBN 0-387-79407-7.
  10. ↑ a b c d e f g h i j HerdLogic: Breeds for Llamas. [dostęp 25 lipca 2009]. (ang.).
  11. ↑ North American Ccara Association: North American Ccara Association Brochure. [dostęp 25 lipca 2009]. (ang.).
  12. ↑ Valley Miniature Llamas: Valley Miniature Llamas. [dostęp 25 lipca 2009]. (ang.).
  13. ↑ Valley Miniature Llamas: Valley Miniature Llamas. [dostęp 25 lipca 2009]. (ang.).
  14. ↑ a b Elizabeth P. Benson: Birds and beasts of ancient Latin America. Gainesville, Floryda: University Press of Florida, 1997, s. 26. ISBN 0-8130-1518-9..
  15. ↑ Pam Barrett: Insight Guide Peru (Insight Guides). Insight Guides. ISBN 978-981-234-808-1.
  16. ↑ Wilson G. Pond, Alan Bell: Encyclopedia of animal science. New York, NY: Marcel Dekker, 2005. ISBN 978-0-8247-5496-9.
  17. ↑ Wojciech Bresiński: Encyklopedia audiowizualna Britannica : zoologia. Cz. 1. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2006. ISBN 83-6056-305-5.
  18. ↑ Murray E. Fowler: Medicine and surgery of South American camelids: llama, alpaca, vicuña, guanaco. Ames: Iowa State University Press, 1998. ISBN 978-0-8138-0397-5.
  19. ↑ John Frederick Eisenberg, Kent Hubbard Redford: Mammals of the Neotropics: The southern cone: Chile, Argentina, Uruguay, Paraguay. University of Chicago Press, 1999, s. 336. ISBN 0-226-19542-2.
  20. ↑ Melissa Rouge: Colorado State University. [dostęp 2009-07-15]. (ang.).
  21. ↑ Oliver A. Ryder, Kurt Benirschke, Mary L. Byrd: One Medicine. Springer, 1984, s. 142. ISBN 3-540-13275-9.
  22. ↑ Vincent L. Bels: Feeding in domestic vertebrates: from structure to behaviour. CABI, 2006, s. 263. ISBN 978-1-84593-063-9.
  23. ↑ B. Hafez: Reproduction in farm animals. Wiley-Blackwell, 2000, s. 219. ISBN 978-0-683-30577-7.
  24. ↑ a b Christine Ann Hastorf: Empire and domestic economy. Springer, 2001, s. 182. ISBN 0-306-46408-X.
  25. ↑ Juliet Clutton-Brock: The Walking Larder: Patterns of Domestication, Pastoralism, and Predation. Routledge, 1990, s. 231. ISBN 0-04-445900-9.
  26. ↑ Daniel W. Gade: Nature and culture in the Andes. Madison, Wis.: University of Wisconsin Press, 1999. ISBN 978-0-299-16124-8.
  27. ↑ a b Daniel W. Gade: Nature and culture in the Andes. Madison, Wis.: University of Wisconsin Press, 1999, s. 105. ISBN 978-0-299-16124-8.
  28. ↑ a b Cameron Walker: National Geographic News. National Geographic. [dostęp 2009-07-10].
  29. ↑ Metro: Joy for world’s first camel and llama cross. [dostęp 2 czerwca 2009]. (ang.).
  30. ↑ Lama pacos. [dostęp 2 czerwca 2009]. (ang.).
  31. ↑ David S. Whitley: Handbook of rock art research. Walnut Creek, Calif.: AltaMira Press, 2001, s. 734. ISBN 0-7425-0256-2.
  32. ↑ David S. Whitley: Handbook of rock art research. Walnut Creek, Calif.: AltaMira Press, 2001, s. 730. ISBN 0-7425-0256-2.
  33. ↑ Laura Laurencich Minelli, Mireille Vautier: Inca world: the development of pre-columbian peru, a. d. 1000-1534. Oklahoma, 2000., s. 47. ISBN 0-8061-3221-3.
  34. ↑ Laura Laurencich Minelli, Mireille Vautier: Inca world: the development of pre-columbian peru, a. d. 1000-1534. Oklahoma, 2000., s. 116. ISBN 0-8061-3221-3.
  35. ↑ Bolivia Contact: Cuarenta siglos de arrieros: La Llamerada. [dostęp 24 lipca 2009]. (hiszp.).
  36. ↑ Oud Leeuwarden: Kunst in Leeuwarden Q / Z. [dostęp 24 lipca 2009]. (niderl.).
  37. ↑ The Complete Monty Python's Flying Circus 16-Ton Megaset : DVD Talk Review of the DVD Video
  38. ↑ austriancharts.at: Schnappi und das Lama – Ein Lama in Yokohama – austriancharts.at. [dostęp 4 czerwca 2009]. (niem.).
  39. ↑ The Llama Song
  40. ↑ Youtube - The New Llama Song !!!!!

Bibliografia

Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Definicje słownikowe w Wikisłowniku
 Systematyka w Wikispecies

Szablon:Bibliografia start

  1. Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne: przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 128. ISBN 83-01-13806-8.
  2. C. Portman & P. Myers: Lama glama. (On-line), Animal Diversity Web, 2004. [dostęp 16 marca 2008]. (ang.).

Szablon:Bibliografia stop

Szablon:Link GA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lama_andyjska&oldid=22082550”