Klub Poszukiwaczy Sprzeczności

Klub Poszukiwaczy Sprzeczności – nieformalny klub dyskusyjny członków warszawskiej organizacji Związku Młodzieży Socjalistycznej, założony w 1962 r. przez Adama Michnika, związany z Klubem Krzywego Koła.

Pierwsze spotkania odbywały się w salach wydziału filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, jednak zbyt duża liczba osób zainteresowanych uczestnictwa w klubie, sprawiła że przeniósł się on do Staromiejskiego Domu Kultury (wcześniej nieformalna siedziba Klubu Krzywego Koła). Klub skupiał w dużej mierze uczniów pochodzących z rodzin wysoko postawionych działaczy partyjnych i państwowych. Pewna część bywalców znała się jeszcze wcześniej z okresu, kiedy należeli do kręgu drużyn walterowskich, któremu patronował Jacek Kuroń.

Nazwę wymyślił Stanisław Manturzewski. Do KPS należeli m.in. Jan Lityński, Jan Gross, Jan Kofman, Andrzej Titkow, Marek Borowski. W spotkaniach brali udział m.in. Zygmunt Bauman, Włodzimierz Brus, Bronisław Baczko, Janusz Kuczyński, Witold Dąbrowski, Karol Modzelewski, Janusz Zabłocki, ks. Bronisław Dembowski.

W 1963 roku podczas XIII Plenum KC PZPR Klub został skrytykowany przez Gomułkę, a następnie rozwiązany przez władze.