Józef Skłodowski (lekarz): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 11:21, 1 sie 2023

Józef Władysław Skłodowski (ur. 1863 w Warszawie, zm. 19 października 1937 tamże) – polski lekarz internista, brat Marii Skłodowskiej-Curie.

Życiorys

Urodzony w 1863 r., syn Władysława i Bronisławy z Boguskich, brat Zofii (1861–1876), Bronisławy, Heleny i Marii. Ukończył gimnazjum na Nowolipkach w Warszawie w 1881 roku ze złotym medalem. Od 1881 do 1886 roku studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie jego nauczycielami byli Włodzimierz Brodowski, Henryk Fryderyk Hoyer, Feliks Nawrocki, Jan Baranowski i Julian Kosiński. Po otrzymaniu tytułu lekarza pracował krótko w Szpitalu Praskim i w Ostrowie Podlaskim, a następnie w 1891 r. został zastępcą głównego lekarza Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, po roku zastępcą lekarza obwodowego, a od 1896 r. lekarzem oddziałowym kolei. Równocześnie od 1887 r. związany ze Szpitalem Dzieciątka Jezus w Warszawie. Do 1893 r. pracował na oddziale wewnętrznym u Teodora Dunina, po czym został pracownikiem oddziału chirurgii Władysława Krajewskiego. Od 1909 r. ordynator oddziału wewnętrznego, a od 1917 r. równocześnie ordynator na oddziale czerwonkowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został głównym konsultantem chorób wewnętrznych warszawskiej dyrekcji Polskich Kolei Państwowych. Od 1935 r. na emeryturze^[1].

Jako jeden z pierwszych w Polsce zastosował sztuczną odmę w leczeniu chorób płuc, nakłucia lędźwiowe w chorobach neurologicznych^[1] i naświetlania promieniami X w chorobie Gravesa-Basedowa^[2]. Opracował metodę leczenia zatrucia nerek tzw. sublimatem, twórca wytycznych diagnostycznych w leczeniu cukrzycy. Autor ponad 30 prac publikowanych m.in. na łamach „Gazety Lekarskiej”, „Medycyny”, „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” i „Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej”^[1].

Był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (1936–1937), zasiadał w zarządzie Związku Lekarzy Państwa Polskiego (1923–1937), brał udział w organizacji Instytutu Radowego im. Marii Skłodowskiej-Curie, należał do spółki budującej sanatorium dla chorych na płuca w Zakopanem^[1].

Żonaty z Jadwigą z Kamieńskich (w latach 1891–1928) i Marią z Kamieńskich. Z pierwszego małżeństwa miał córki Janinę i Marię oraz syna Władysława^[1].

Zmarł 19 października 1937 w Warszawie^[1] i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 164-3-20,21), wejście bramą Honoraty obok kościoła Karola Boromeusza^[3].

Herman pisał o nim:

Wysoki, postawny, imponował swoim spokojem, opanowaniem, dokładnością obserwacji. Pomimo pozornej oschłości nie szczędził żadnego trudu, aby przyjść z pomocą chorym, którzy znajdowali w nim troskliwego opiekuna.

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1931)^[4]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f l, Józef Skłodowski [online], ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2016-10-07] .
↑ KrystynaK. Held-Olsińska KrystynaK., Klan Skłodowskich. Historia rodzinna [online], wyborcza.pl, 3 października 2016 [dostęp 2016-10-07] .
↑ Warszawa śladami Marii Skłodowskiej-Curie. Oficjalny portal turystyczny m.st. Warszawy. [dostęp 2012-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-09)].
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu społeczno-lekarskim”.

Bibliografia

Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 414–417.
Eufemiusz Herman: Historia neurologii polskiej. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1975, s. 261–262.

Linki zewnętrzne

Józef Skłodowski. Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-01-25].

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f l, Józef Skłodowski [online], ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2016-10-07] .

[2] KrystynaK. Held-Olsińska KrystynaK., Klan Skłodowskich. Historia rodzinna [online], wyborcza.pl, 3 października 2016 [dostęp 2016-10-07] .

[3] Warszawa śladami Marii Skłodowskiej-Curie. Oficjalny portal turystyczny m.st. Warszawy. [dostęp 2012-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-09)].

[4] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi na polu społeczno-lekarskim”.

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 6: / Linia 6: @@
 Urodzony w 1863 r., syn [[Władysław Skłodowski|Władysława]] i Bronisławy z Boguskich, brat Zofii (1861–1876), [[Bronisława Dłuska|Bronisławy]], [[Helena Skłodowska-Szalay|Heleny]] i [[Maria Skłodowska-Curie|Marii]]. Ukończył gimnazjum na Nowolipkach w Warszawie w 1881 roku ze złotym medalem. Od 1881 do 1886 roku studiował medycynę na [[Uniwersytet Warszawski|Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim]], gdzie jego nauczycielami byli [[Włodzimierz Brodowski]], [[Henryk Fryderyk Hoyer]], [[Feliks Nawrocki]], [[Jan Baranowski (lekarz)|Jan Baranowski]] i [[Julian Kosiński]]. Po otrzymaniu tytułu lekarza pracował krótko w Szpitalu Praskim i w Ostrowie Podlaskim, a następnie w 1891 r. został zastępcą głównego lekarza [[Kolej Warszawsko-Wiedeńska|Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej]], po roku zastępcą lekarza obwodowego, a od 1896 r. lekarzem oddziałowym kolei. Równocześnie od 1887 r. związany ze [[Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus|Szpitalem Dzieciątka Jezus]] w Warszawie. Do 1893 r. pracował na oddziale wewnętrznym u [[Teodor Dunin|Teodora Dunina]], po czym został pracownikiem oddziału chirurgii [[Władysław Krajewski (chirurg)|Władysława Krajewskiego]]. Od 1909 r. ordynator oddziału wewnętrznego, a od 1917 r. równocześnie ordynator na oddziale czerwonkowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został głównym konsultantem chorób wewnętrznych warszawskiej dyrekcji [[Polskie Koleje Państwowe|Polskich Kolei Państwowych]]. Od 1935 r. na emeryturze<ref name=":0">{{Cytuj|autor=nina.gov.pl|tytuł=Józef  Skłodowski|data dostępu=2016-10-07|opublikowany=ipsb.nina.gov.pl|url=http://ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/jozef-sklodowski}}</ref>.
-Jako jeden z pierwszych w Polsce zastosował [[Torakocenteza|sztuczną odmę]] w leczeniu chorób płuc, [[nakłucie lędźwiowe|nakłucia lędźwiowe]] w chorobach neurologicznych<ref name=":0" /> i&nbsp;naświetlania [[Promieniowanie rentgenowskie|promieniami X]] w [[Choroba Gravesa-Basedowa|chorobie Gravesa-Basedowa]]<ref>{{Cytuj|autor=Krystyna Held-Olsińska|tytuł=Klan Skłodowskich. Historia rodzinna|data=2016-10-03|data dostępu=2016-10-07|opublikowany=wyborcza.pl|url=http://wyborcza.pl/alehistoria/1,121681,20778894,klan-sklodowskich-historia-rodzinna.html}}</ref>. Opracował metodę leczenia zatrucia nerek tzw. sublimatem, twórca wytycznych diagnostycznych w leczeniu [[Cukrzyca|cukrzycy]]. Autor ponad 30 prac publikowanych m.in. na łamach „[[Gazeta Lekarska|Gazety Lekarskiej]]”, „[[Medycyna (czasopismo)|Medycyny]]”, „[[Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego|Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego]]” i „[[Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej|Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej]]”<ref name=":0" />.
+Jako jeden z pierwszych w Polsce zastosował [[Torakocenteza|sztuczną odmę]] w leczeniu chorób płuc, [[nakłucie lędźwiowe|nakłucia lędźwiowe]] w chorobach neurologicznych<ref name=":0" /> i&nbsp;naświetlania [[Promieniowanie rentgenowskie|promieniami X]] w [[Choroba Gravesa-Basedowa|chorobie Gravesa-Basedowa]]<ref>{{Cytuj|autor=Krystyna Held-Olsińska|tytuł=Klan Skłodowskich. Historia rodzinna|data=2016-10-03|data dostępu=2016-10-07|opublikowany=wyborcza.pl|url=http://wyborcza.pl/alehistoria/1,121681,20778894,klan-sklodowskich-historia-rodzinna.html}}</ref>. Opracował metodę leczenia zatrucia nerek tzw. [[Chlorek rtęci(II)|sublimatem]], twórca wytycznych diagnostycznych w leczeniu [[Cukrzyca|cukrzycy]]. Autor ponad 30 prac publikowanych m.in. na łamach „[[Gazeta Lekarska|Gazety Lekarskiej]]”, „[[Medycyna (czasopismo)|Medycyny]]”, „[[Pamiętnik Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego|Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego]]” i „[[Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej|Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej]]”<ref name=":0" />.
 Był prezesem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (1936–1937), zasiadał w zarządzie Związku Lekarzy Państwa Polskiego (1923–1937), brał udział w organizacji Instytutu Radowego im. Marii Skłodowskiej-Curie, należał do spółki budującej sanatorium dla chorych na płuca w Zakopanem<ref name=":0" />.