Przejdź do zawartości

Otto Nadolski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
http://www.biographien.ac.at/oebl_7/17.pdf → Glinik w Galicji, inne Gliniki - województwo lubuskie, dzelnica Walbrzycha
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
Boty
1 394 896 edycji
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy
Linia 33: Linia 33:
* [[Krzyż Zasługi|Złoty Krzyż Zasługi]] (1 września 1930, „za zasługi na polu organizacji i rozwoju Targów Wschodnich we Lwowie”)<ref>{{Monitor Polski|1930|206|291}}</ref>
* [[Krzyż Zasługi|Złoty Krzyż Zasługi]] (1 września 1930, „za zasługi na polu organizacji i rozwoju Targów Wschodnich we Lwowie”)<ref>{{Monitor Polski|1930|206|291}}</ref>


== Przypisy ==
{{Przypisy}}
{{Przypisy}}


Wersja z 17:34, 17 sty 2018

Otto Nadolski
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1880
Glinik

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 1941
Lwów

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor inżynier

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Otto Nadolski (ur. 18 listopada 1880 w Gliniku, zm. 4 grudnia 1941 we Lwowie) – polski doktor inżynier hydrotechnik, prezydent Lwowa (1928-1930) jako komisarz rządowy.

Życiorys

Absolwent Politechniki Lwowskiej, od 1919 profesor zwyczajny budownictwa wodnego na tej uczelni, trzykrotny rektor Politechniki Lwowskiej (w latach akademickich 1926/27, 1933/34 i 1935/36). Był komisarzem rządowym miasta Lwowa (jego zastępcą był Tadeusz Obmiński[1]), doprowadził do utworzenia Wielkiego Lwowa.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika pospolitego ruszenia w Korpusie Oficerów Artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. 25 marca 1936 został wybrany prezesem Polskiego Towarzystwa Politechnicznego[2].

Zaprojektował instalacje wodociągowe dla Ciechocinka, Drohobycza i Sanoka (1934)[3]. Był autorem modernizacji w kurortach w Krynicy, Busku, Iwoniczu, Istebnej, Żegiestowie i Truskawcu.

W wyborach samorządowych z maja 1939 ubiegał się o mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Chrześcijańsko-Narodowej i został zastępcą radnego J. Krausa[4].

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[5].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Ś. p. prof. dr. Tadeusz Obmiński. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 163 z 20 lipca 1932. 
  2. ↑ Nowe władze Pol. Tow. Politechnicznego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 73 z 28 marca 1936. 
  3. ↑ Stefan Stefański, Kartki z przeszłości Sanoka, Sanok 2005, s. 29.
  4. ↑ Wykaz mandatów w wyborach do Rady miejskiej we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 123 z 3 czerwca 1939. 
  5. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 354. ISBN 83-04-02817-4.
  6. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410
  7. ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937. 
  8. ↑ M.P. z 1930 r. nr 206, poz. 291

Bibliografia

Burmistrzowie, prezydenci i merowie Lwowa
Księstwo halicko-wołyńskie (do 1349)
Rzeczpospolita Obojga Narodów (1349–1772)
Monarchia Habsburgów, Cesarstwo Austrii, Austro-Węgry (1772–1918)
II Rzeczpospolita (1918–1939)
II wojna światowa (1939-1944)
USRR (1944-1991)
Ukraina (od 1991)



Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otto_Nadolski&oldid=51691499”