Władysław Dziadosz: Różnice pomiędzy wersjami

Władysław Dziadosz
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1893 ; Tarnów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	13 marca 1980 ; Londyn, Wielka Brytania
Zawód, zajęcie	prawnik
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 12:53, 25 sty 2017

Władysław Dziadosz (ur. 13 lutego 1893^[1] w Tarnowie, zm. 13 marca 1980 w Londynie) – doktor praw, major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, w latach 1934–1939 wojewoda kielecki.

Życiorys

Urodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowym doktora praw. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej w Legionach – oficer II baonu 5 Pułku Piechoty Legionów, ciężko ranny w bitwie pod Konarami 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. Leona Berbeckiego "był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów". W latach 1917–1918 komendant POW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Jeszcze w 1918 r. uczestnik bitwy o Lwów, później oficer Wojska Polskiego w stopniu majora w czasie wojny polsko-bolszewickiej. W 1924 w dalszym ciągu pełnił służbę w macierzystym 5 pp Leg. Później przeniesiony został do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych (w tym okresie pozostawał oficerem nadetatowym 30 Pułku Strzelców Kaniowskich).

30 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu do Kielc, gdzie objął funkcję wicewojewody kieleckiego. Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku, gdzie powierzone zostało mu stanowisko wicewojewody białostockiego. Pełnił następnie funkcję dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.

W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 21 lokatą (z chwilą zakończenia zawodowej służby wojskowej przeniesiony został z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów sądowych).

3 lipca 1934 mianowany został na wojewodę kieleckiego, funkcję objął w dniu 9 lipca. Ostatni, najdłużej urzędujący wojewoda kielecki okresu międzywojennego, zadania swe wypełniał do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Od 1939 na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza, ale ustąpił z tych funkcji w sierpniu tegoż roku. Był członkiem I (1954-1957) i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963-1968).

Awanse służbowe

chorąży – 2 lipca 1915
podporucznik – 1 listopada 1916
major – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 232 lokatę w korpusie oficerów zawodowych piechoty, a dziesięć lat później 21 w korpusie oficerów stanu spoczynku sądowych)

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[2]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[2]^[3]
Krzyż Niepodległości^[2]
Krzyż Walecznych^[2]
Medal za Wojnę^[2]
Medal Dziesięciolecia^[2]
Order Chrystusa II i III klasy^[2]^[4]
Order Korony Włoch II klasy^[2]
Order Korony Rumunii III klasy^[2]

↑ W "Roczniku Oficerskim" z 1924 podano, że urodził się 12 lutego 1893.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158-159.
↑ Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14 listopada 1931.
↑ CIDADÃOS ESTRANGEIROS AGRACIADOS COM ORDENS PORTUGUESAS. presidencia.pt. [dostęp 2 maja 2011]. (port.).

Bibliografia

Dziadosz Władysław w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I s. 166.
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 22.
Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 133, 347.
Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 119, 170.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 368.
Romuald Turkowski Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945-1972, wyd. Sejmowe, Warszawa 2001

[1] W "Roczniku Oficerskim" z 1924 podano, że urodził się 12 lutego 1893.

[sl-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158-159.

[3] Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14 listopada 1931.

[4] CIDADÃOS ESTRANGEIROS AGRACIADOS COM ORDENS PORTUGUESAS. presidencia.pt. [dostęp 2 maja 2011]. (port.).

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Linia 19: / Linia 19: @@
 Urodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił na [[Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego|wydział prawa]] [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]], który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowym [[Doktor (stopień naukowy)|doktora]] praw. Należał do [[Związek Walki Czynnej|Związku Walki Czynnej]] i [[Związek Strzelecki|Związku Strzeleckiego]].
-W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionach]] – oficer II baonu [[5 Pułk Piechoty Legionów|5 Pułku Piechoty Legionów]], ciężko ranny w [[bitwa pod Konarami|bitwie pod Konarami]] 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. [[Leon Berbecki|Leona Berbeckiego]] "był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów". W latach 1917–1918 komendant [[Polska Organizacja Wojskowa|POW]] w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem [[Armia Austro-Węgier|wojsk austriackich]]. Jeszcze w 1918 r. uczestnik [[Bitwa o Lwów 1918-1919|bitwy o Lwów]], później oficer [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] w stopniu [[major]]a w czasie [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]]. W 1924 w dalszym ciągu pełnił służbę w macierzystym [[5 Pułk Piechoty Legionów|5 pp Leg.]] Później przeniesiony został do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych (w tym okresie pozostawał oficerem nadetatowym [[30 Pułk Strzelców Kaniowskich|30 Pułku Strzelców Kaniowskich]]).
+W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] w [[Legiony Polskie (1914–1918)|Legionach]] – oficer II baonu [[5 Pułk Piechoty Legionów|5 Pułku Piechoty Legionów]], ciężko ranny w [[bitwa pod Konarami|bitwie pod Konarami]] 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. [[Leon Berbecki|Leona Berbeckiego]] "był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów". W latach 1917–1918 komendant [[Polska Organizacja Wojskowa|POW]] w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem [[Armia Austro-Węgier|wojsk austriackich]]. Jeszcze w 1918 r. uczestnik [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|bitwy o Lwów]], później oficer [[Wojsko Polskie (II RP)|Wojska Polskiego]] w stopniu [[major]]a w czasie [[wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-bolszewickiej]]. W 1924 w dalszym ciągu pełnił służbę w macierzystym [[5 Pułk Piechoty Legionów|5 pp Leg.]] Później przeniesiony został do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych (w tym okresie pozostawał oficerem nadetatowym [[30 Pułk Strzelców Kaniowskich|30 Pułku Strzelców Kaniowskich]]).
 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w [[Tarnopol]]u do [[Kielce|Kielc]], gdzie objął funkcję [[Województwo kieleckie (II Rzeczpospolita)|wicewojewody kieleckiego]]. Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w [[Białystok|Białymstoku]], gdzie powierzone zostało mu stanowisko [[Województwo białostockie (II Rzeczpospolita)|wicewojewody białostockiego]]. Pełnił następnie funkcję dyrektora Biura [[Sejm Rzeczypospolitej Polskiej|Sejmu]] w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w [[Kraków|Krakowie]].