Łazarz (Baranowicz): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m poprawa linków |
m błąd interpunkcyjny |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Łazarz Baranowicz''' (Лазаж Барановіч, ur. ok. [[1617]], zm. ok. [[1693]]) - [[Ukraina|ukraiński]] poeta, pisarz, twórca epoki [[barok]]u szerzący [[konceptyzm]] (idea – conceptus – imago - ars – opus). |
'''Łazarz Baranowicz''' (Лазаж Барановіч, ur. ok. [[1617]], zm. ok. [[1693]]) - [[Ukraina|ukraiński]] poeta, pisarz, twórca epoki [[barok]]u szerzący [[konceptyzm]] (idea – conceptus – imago - ars – opus). |
||
Przypuszczalnie pochodził z [[Wilno|Wilna]]. Nosił świeckie imię – Łuka. Wysłany przez metropolitę [[Piotr Mohyła|Piotra Mohyłę]] z [[Kolegium Kijowsko–Mohylańskie]]go na studia m.in. do jezuickich uczelni Wilna i [[Kalisz]]a. Na początku lat 40. wykładał gramatykę, poetykę i retorykę w Kolegium Kijowsko–Mohylańskim. Od [[1650]] r., a formalnie od [[1657]] r., był [[rektor]]em tej uczelni. W [[1657]] r. został [[biskup]]em, następnie [[arcybiskup]]em [[Czernihów|czernihowskim]], piastował ten urząd aż do śmierci. Przez pewien okres był administratorem kijowskiej [[metropolia (religia)|metropolii]] prawosławnej. W |
Przypuszczalnie pochodził z [[Wilno|Wilna]]. Nosił świeckie imię – Łuka. Wysłany przez metropolitę [[Piotr Mohyła|Piotra Mohyłę]] z [[Kolegium Kijowsko–Mohylańskie]]go na studia m.in. do jezuickich uczelni Wilna i [[Kalisz]]a. Na początku lat 40. wykładał gramatykę, poetykę i retorykę w Kolegium Kijowsko–Mohylańskim. Od [[1650]] r., a formalnie od [[1657]] r., był [[rektor]]em tej uczelni. W [[1657]] r. został [[biskup]]em, następnie [[arcybiskup]]em [[Czernihów|czernihowskim]], piastował ten urząd aż do śmierci. Przez pewien okres był administratorem kijowskiej [[metropolia (religia)|metropolii]] prawosławnej. W 1674 r. założył drukarnię w Nowogrodzie Siewierskim, którą z czasem przeniósł do Czernihowa, gdzie za jego zgodą wydrukowano 50 książek w różnych językach. Znany jest jako autor dużej liczby kazań w języku cerkiewnosłowiańskim, w tym monumentalnych zbiorów: ''Miecz duchowny'' ([[1666]]), ''Truby słowes propowidnych'' (Tруби словес проповідних, [[1674]]). W [[język polski|języku polskim]] napisał ponad 10 polemicznych utworów i zbiorów wierszy, m. in. ''Żywoty świętych'' ([[1670]]), ''Lutnia Apollinowa'' ([[1671]]), ''Księga śmierci'' ([[1676]]), ''Księga rodzaju'' ([[1676]]), ''Filar wiary'' ([[1678]]), ''W wieniec Bożej Matki'' ([[1680]]), ''Caryca nieba i ziemi'' ([[1683]]). Jego bogata spuścizna tworzona była w językach polskim, [[łacina|łacińskim]], [[język cerkiewnosłowiański|cerkiewnosłowiańskim]]. |
||
[[Kategoria:Ukraińscy poeci|Baranowicz, Łazar]] |
[[Kategoria:Ukraińscy poeci|Baranowicz, Łazar]] |
||
Wersja z 21:04, 12 wrz 2009
Łazarz Baranowicz (Лазаж Барановіч, ur. ok. 1617, zm. ok. 1693) - ukraiński poeta, pisarz, twórca epoki baroku szerzący konceptyzm (idea – conceptus – imago - ars – opus).
Przypuszczalnie pochodził z Wilna. Nosił świeckie imię – Łuka. Wysłany przez metropolitę Piotra Mohyłę z Kolegium Kijowsko–Mohylańskiego na studia m.in. do jezuickich uczelni Wilna i Kalisza. Na początku lat 40. wykładał gramatykę, poetykę i retorykę w Kolegium Kijowsko–Mohylańskim. Od 1650 r., a formalnie od 1657 r., był rektorem tej uczelni. W 1657 r. został biskupem, następnie arcybiskupem czernihowskim, piastował ten urząd aż do śmierci. Przez pewien okres był administratorem kijowskiej metropolii prawosławnej. W 1674 r. założył drukarnię w Nowogrodzie Siewierskim, którą z czasem przeniósł do Czernihowa, gdzie za jego zgodą wydrukowano 50 książek w różnych językach. Znany jest jako autor dużej liczby kazań w języku cerkiewnosłowiańskim, w tym monumentalnych zbiorów: Miecz duchowny (1666), Truby słowes propowidnych (Tруби словес проповідних, 1674). W języku polskim napisał ponad 10 polemicznych utworów i zbiorów wierszy, m. in. Żywoty świętych (1670), Lutnia Apollinowa (1671), Księga śmierci (1676), Księga rodzaju (1676), Filar wiary (1678), W wieniec Bożej Matki (1680), Caryca nieba i ziemi (1683). Jego bogata spuścizna tworzona była w językach polskim, łacińskim, cerkiewnosłowiańskim.