Giuliano Bonfante

Giuliano Bonfante (6 sierpnia 1904, Milan – 9 września 2005, Rzym) – włoski językoznawca i specjalista od języków indoeuropejskich (w tym italskich i romańskie) oraz języka etruskiego. Syn sławnego włoskiego historyka prawa – Pietro Bonfantego. W 1939, jako antyfaszysta, został zmuszony wyemigrować do USA. W latach 40’ i 50’ nauczał językoznawstwa na Uniwersytecie Princeton. Współzałożyciel, powstałego z Linguistic Circle of New York, International Linguistic Association. W 1960 został powołany na stanowisko profesora językoznawstwa historycznego Uniwersytetu Turyńskiego. W 1969 został członkiem Accademia Nazionale dei Lincei. Jego córka – Larissa Bonfante, również etruskolog, współpracowała z nim m.in. przy The Etruscan language: an introduction.

Ważniejsze publikacje

• Della intonazione sillabica indoeuropea (Rzym, 1930)
• I dialetti indoeuropei (Neapol, 1931)
• Storia del diritto romano cz. 2 (1958-59)
• Latini e Germani in Italia (Brescia, 1965)
• La dottrina neolinguistica (Turyn, 1970)
• Lingua e cultura degli Etruschi (1985)
• Studi romeni (Rzym, 1973)
• The Etruscan language: an introduction (Nowy Jork, 1983, ² 2002)
• La protopatria degli Slavi (Wrocław, 1984)
• Grammatica latina: per le Scuole Medie Superiori (Milan, 1987)
• La lingua parlata in Orazio (1994)
• The origin of the Romance languages: stages in the development of Latin (1999, z córką)