Janka Kupała

Janka Kupała (biał. Янка Купала, wł. Iwan Łucewicz ur. 7 lipca 1882, zm. 28 czerwca 1942) - klasyk literatury białoruskiej, poeta, dramaturg, publicysta, wybitny działacz Białoruskiego Odrodzenia początku XX wieku i jeden z twórców białoruskiego języka literackiego.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 7 lipca 1882 roku w folwarku Wiazynka niedaleko Mińska. Rodzice należeli do drobnej spauperyzowanej szlachty i dzierżawili ziemię od bogatszych folwarków. W 1898 roku zakończył białoruską szkołę ludową. Po śmierci ojca w 1902 roku najmuje się do pracy na posadach m.in. domowego nauczyciela oraz oficjalisty w majątkach i browarze.

Pierwsze publikacje

Do pierwszych utworów Kupały zalicza się kilka sentymentalnych wierszy w języku polskim, drukowanych w latach 1903-1904 w czasopismie "Ziarno" pod pseudonimem "K-a". Pierwszym wierszem w języku białoruskim był utwór Maja dolia, datowany na 15 lipca 1904 roku. Pierwszy drukowany białoruski utwór Kupały to wiersz Mużyk, który ukazał się 15 kwietnia 1905 roku w gazecie "Siewiero-Zapadnyj kraj". Pierwszą publikacją w prasie białoruskojęzycznej był wiersz Kascu, który został wydrukowany w Naszej Niwie 11 kwietnia 1907 roku. W tym samym roku w Naszej Niwie drukowane są również inne utwory Kupały. Wczesne wiersze Kupały cechuje czerpanie inspiracji z folkloru i białoruskiej poezji XIX wieku.

W latach 1906-1907 powstają poematy Zimoju (Zimą), Nikomu, Adpłata kachanniem (Zapłata miłością). 18 stycznia 1908 roku Nasza Niwa publikuje poemat U Pilipauku. W tym samym roku Kupała kończy pracę nad poematami Adwiecznaja pieśnia oraz Za szto, których tematem jest ucisk i niesprawiedliwość społeczna.

Okres wileński i petersburski

Jesienią 1908 roku Kupała przenosi się do Wilna, gdzie współpracuje z redakcją Naszej Niwy. W okresie wileńskim życia poety powstaje wiele jego sztandarowych utworów- m.in. Maładaja Biełaruś, Zakliataja Kwietka, Adcwitannie. Niektóre z tych utworów drukowane są w Naszej Niwie.

W 1908 roku w Sankt Petersburgu ukazuje się pierwszy tom poezji Kupały pod tytułem Żalejka. W październiku tego roku Petersburski Komitet do spraw Druku przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych wydaje decyzję o konfiskacie tomu jako wydania antypaństwowego oraz o pociągnięciu jego autora do odpowiedzialności. Ostatecznie decyzja została cofnięta, jednak w 1909 roku nakład książki zostaje ponownie skonfiskowany na mocy decyzji wileńskiego generał- gubernatora. Aby nie zaszkodzić reputacji Naszej Niwy w oczach władz, Kupała porzuca pracę w redakcji.

W styczniu 1909 roku Kupała przenosi się do Sankt Petersburga. Zapisuje się tam na ogólnoedukacyjne kursy A. Czerniajewa, na których wykładali znani petersburscy uczeni. 8 lipca 1910 roku ukazuje się jego kolejna książka- poemat Adwiecznaja pieśnia. 13 października 1910 roku wychodzi drukiem drugi tom jego poezji p.t. Guślar. W zamieszczonych w tomie wierszach znaleźć można wezwanie do rozbudzenia godności narodowej oraz walki o wolność, jednakowoż wiersze z bezpośrednimi wezwaniami do narodowego powstania (m.in. utwór Zwajawanym) nie trafiają do tomu, aby uniknąć kłopotów z cenzurą. W kwietniu 1910 roku zakończone zostają prace nad poematem Kurhan, a w sierpniu poeta kończy poemat Son na kurhanie- jeden ze swych najwybitniejszych utworów, przedstawiający ubogą egzystencję ludu Białorusi i próbujący zgłębić przyczyny takiego położenia. Poemat ten ukazał się w druku w 1912 roku.

3 czerwca 1912 roku dobiegają końca prace nad pierwszym utworem scenicznym Kupały- komedią Paulinka. Zostaje ona wydana drukiem w następnym roku, aby poźniej znaleźć się na scenie- początkowo w Sankt Petersburgu, a potem- w Wilnie i Radaszkowiczach. Spektaklom tym przyglądał się sam autor. W czerwcu 1913 roku Kupała kończy poemat historyczny Bandarouna, a następnie poematy Mahiła lwa, Jana i ja oraz humoreskę Prymaki.

Wiosną 1913 roku wychodzi drukiem trzeci tom poezji Kupały- Szliacham życcia. Wiersze z tego tomu, w odróżnieniu od dwóch poprzednich, cechuje wpływ estetyki modernizmu i symbolizmu. W tomie zamieszczony zostaje również poemat dramatyczny Na pałasie.

Na wrzesień 1913 roku datowany jest najwybitniejszy utwór w przedrewolucyjnej twórczości Kupały- dramat Raskidanaje hniazdo (Rozrzucone gniazdo). Na przykładzie wiejskiej rodziny, która traci cały swój dobytek ukazana jest tragedia narodu białoruskiego. Sztuka została pokazana na scenie dopiero po rewolucji 1917 roku, a wydrukowana jeszcze później- w 1919 roku w Wilnie.

Jesienią 1913 roku Kupała powraca do Wilna, gdzie początkowo pracuje jako sekretarz Białoruskiego Towarzystwa Wydawniczego, a potem ponownie podejmuje współpracę z Naszą Niwą. Od 7 kwietnia 1914 roku gazeta ukazuje się z nazwiskiem Kupały jako głównego redaktora. Jednocześnie Kupała pomaga wydać tomy poezji Bahdanowicza i Bujły.

Lata wojny i okupacji

Po rozpoczęciu I wojny światowej Kupała od września do grudnia 1914 roku pracuje nad cyklem antywojennych wierszy Pieśni wajny. Jednocześnie pisze on pełne antywojennej retoryki artykuły w Naszej Niwie. Za artykuł Dumki Kupała miał być pociągnięty przed sąd. Rozprawa nie odbyła się jednak z powodu ewakuacji wywołanej zbliżaniem się frontu do Wilna. We wrześniu 1915 roku Kupała wyjeżdza z Wilna do rodzinnego folwarku Akopy.

Pod koniec września 1915 roku wyjeżdza do Moskwy, gdzie podejmuje naukę na Uniwersytecie Ludowym im. Szaniawskiego. W Moskwie Kupała poślubia Uładzisławę Stankiewicz, po czym oboje przeprowadzają się do Mińska. W styczniu 1916 roku Kupała dostaje powołanie do armii. Jego odzdział stacjonuje początkowo w Mińsku, a latem przerzucony zostaje do Połocka. Podczas okupacji niemieckiej Kupała przebywał w Smoleńsku. W okresie od 1916 do jesieni 1918 roku nie powstaje ani jeden utwór. Od października do grudnia 1918 roku Kupała stworzył cykl wierszy-wezwań, będących jego reakcją na wydarzenia tamtego okresu- rewolucję, okupację, powstanie Białoruskiej Republiki Ludowej. Do wierszy tych zalicza się m.in. utwory: Czas, Na schod, Pczoły, Zwany.

W styczniu 1919 roku Kupała powraca do Mińska. 25 sierpnia 1919 ukazuje się pierwszy numer redagowanej przezeń gazety "Zwon". Pisze on dla niej nowe wiersze i publikuje liczne artykuły na temat odrodzenia narodowego i walki o wolność. Jednocześnie pracuje nad przekładem na język białoruski Słowa o wyprawie Igora.

Początek lat 20.

Na początku lat 20., po powstaniu BSRR, Kupała pracuje na stanowisku zastępcy przewodniczącego Wydziału Literacko-Wydawniczego Ludowego Komisariatu Oświaty BSRR oraz redaguje czasopismo "Wolny ściah". Pomaga również w stworzeniu Instytutu Białoruskiej Kultury, którego członkiem zwyczajnym wybrany został w 1922 roku. W 1922 roku ukazuje się tom Spadczyna, składający się z wierszy nowych a także powstałych w trakcie I wojny światowej. Wiersze Paustań z narodu naszaha, prarok... oraz Żydy! zostały usunięte z tomu ze względu na cenzurę.

24 stycznia 1922 roku pojawiają się wiersze Pierad buduczyniaj oraz Pazwali was.... W wierszach tych Kupała wyraża swoje zdanie o bolszewikach oraz zakłopotanie aktualnymi wydarzeniami. Obydwa wiersze zostały zakazane. Nakład pierwszego numeru czasopisma "Adradżeńnie", w którym wydrukowano wiersz Pierad buduczyniaj został zaś skonfiskowany.

31 sierpnia 1922 roku w Akopach Kupała kończy pracę nad tragikomedią Tutejszyja- ironiczną panoramą miejskiego życia czasów okupacji. Oficjalna krytyka literacka obwiniła autora o "drobnoburżuazyjne narodnictwo" i "przeciwstawianie się dyktaturze proletariatu". W tym samym roku Kupała wraz z innymi białoruskimi poetami podejmuje próbę stworzenia spółki literackiej pod nazwą "Wir". W wyniku przeprowadzonej jednak przez DPU weryfikacji wszyscy niemal członkowie spółki otrzymali negatywne charakterystyki. Kupała nazwany został wtedy "białoruskim pisarzem-szowinistą", a powstanie samej spółki zostało uniemożliwione.

W 1924 roku Kupała wydaje poemat "Bieznazounaje", w którym wychwala walkę o niezależność w poprzednich latach i wzywa, by nie zaprzestawać zmagań, utrwalać to, co zostało już osiągnięte i pozostawić po sobie w pełni wolną Białoruś. W 1925 roku Kupała otrzymuje tytuł Ludowego Poety BSRR. Latem 1926 roku w czasopiśmie "Połymia" ukazuje się cykl wierszy, wśród których wiele było literackimi protestami m.in. Carskija dary, Kab, Akou pałomanych żandar. Ich rozpowszechnianie zostało surowo zabronione.

Koniec lat 20. i lata 30.

W 1927 roku Kupała staje na czele spółki "Połymia", która skupiała pisarzy związanych ze środowiskiem "Adradżeńnia". 7 listopada 1927 roku białoruskie gazety drukują poemat Kupały Z uhodkawych nastrojau, poświęcony dziesięcioleciu Rewolucji październikowej. W poemacie wydarzenia października 1917 roku wychwalone zostają z nadzwyczaj wielkim patosem, przez który przeziera jawna ironia.

Następne lata to czas represji, które dotknęły inteligencję twórczą i Kupała przymuszony zostaje do pisania pod dyktando władz pochwalnych wierszy wychwalających osiągnięcia socjalizmu. Wiele razy wzywany zostaje na przesłuchania w sprawie nie istniejącej w rzeczywistości kontrrewolucyjnej organizacji "Związek Wyzwolenia Białorusi". Nie mogąc wytrzymać szykan 20 listopada 1930 roku poeta podejmuje próbę samobójczą. Złamany przez represje podpisuje tak zwany "List otwarty Janki Kupały", w którym odżegnuje się od narodowych ideałów. Twórczość Kupały lat 30. składa się w większości z pozbawionych wartości artystycznych prosowieckich wierszy i artykułów. Wyjątek stanowi cykl wierszy stworzonych w 1935 roku we wsi Lauki (m.in. Soncu, Lion, Darohi), opowiadający o kolektywizacji poemat Nad rakoj Aresaj oraz poświęcony pamięci Tarasa Szewczenki poemat Tarasowa dola. Wiersze powstałe w latach 30. weszły w skład tomu Ad serca, za który Kupała otrzymał w 1941 roku nagrodę leninowską.

W 1941 roku w związku z okupacją Białorusi przez niemieckie wojska, Kupała ewakuuje się do Moskwy, a stamtąd do Tatarstanu. Powstaje wtedy szereg wierszy- apelów do narodu, w których Kupała wzywa do walki z okupantami (m.in. Biełaruskim partyzanam, Znou budzie szczaście mieć i woliu..., Paustau narod).

Ostatnie lata i śmierć

28 czerwca 1942 roku Kupała tragicznie ginie, spadając ze schodów w hotelu Moskwa. Do tej pory nie udało sie wyjaśnić czy był to nieszczęśliwy wypadek, samobójstwo czy może zaplanowane morderstwo. Poeta pochowany został w Moskwie na cmentarzu Bagańkowskim. Po dwudziestu latach jego szczątki przewiezione zostały na Białoruś. Obecnie Janka Kupała spoczywa na cmentarzu wojskowym w Mińsku, obok mogiły Jakuba Kołasa.

Pamięć o poecie

Imieniem Kupały nazwana została ulica, park i stacja metra w Mińsku, rezerwat przyrody w pobliżu Wiazynki. W Mińsku działa Muzeum Kupały, mające swoje filie w Wiazynce, Laukach i Akopach. Imię Janki Kupały nosi Uniwersytet w Grodnie. Ulice Janki Kupały znajdują się również w Gdańsku i Hajnówce. W Gdańsku poetę uhonorowano dodatkowo pamiątkowym pomnikiem, którego odsłonięcie nastąpiło 26 czerwca 2007 roku.