Tekst źródłowy strony Linia 7 metra w Paryżu

{{Linia metra infobox
 |numer            = 
 |nazwa2           = 
 |nazwa            = Linia 7 metra w Paryżu
 |tabliczka        = Paris m 7 jms.svg
 |mapa             = 7 Ligne 7.jpg
 |opis mapy        = 
 |zarządca         = [[Régie autonome des transports parisiens|RATP]]
 |czas przejazdu   = 48-56
 |liczba pasażerów = 120,7 mln rocznie
 |liczba stacji    = 38
 |długość          = 18,594
 |rozstaw          = 1435
 |trakcja          = 750 V<ref>[http://mic-ro.com/metro/metrocity.html?city=Paris Paris], Metrobits.org. Dostęp 22 lipca 2012</ref>
 |vmax             = 
 |zdjęcie          = Metro de Paris - Ligne 7 - Pont Neuf 02.jpg
 |opis             = Peron stacji ''[[Pont Neuf (stacja metra)|Pont Neuf]]'' w kierunku południowym
 |lata_budowy      = 1910 – 1987
 |rok_otwarcia     = 1910
 |przebieg         = 
 |commons          = Category:Paris Metro Ligne 7
}}
'''Linia 7 metra w Paryżu''' – jedna z szesnastu linii składających się na sieć [[Metro w Paryżu|metra w Paryżu]]. Przecina ona [[Paryż]] z północnego na południowy wschód, pokonując lekko zakrzywioną trasę o stacjach końcowych ''[[La Courneuve – 8 Mai 1945]]'' w [[Sekwana-Saint-Denis|Sekwanie-Saint-Denis]] na północy oraz ''[[Mairie d’Ivry]]'' i ''[[Villejuif – Louis Aragon]]'' w [[Dolina Marny|Dolinie Marny]] na południu, przebiegając przez centrum aglomeracji.

Uruchomiona w 1910 roku, jest jedną z dwóch linii w sieci (obok [[Linia 13 metra w Paryżu|linii 13]]) rozgałęziających się na końcu trasy. Początkowo rozgałęzienie znajdowało się na północnym końcu linii, jednak w 1967 roku jedna z gałęzi została usamodzielniona i od tego czasu funkcjonuje jako autonomiczna [[Linia 7 bis metra w Paryżu|linia 7 bis]]. W 1982 roku otwarto odgałęzienie linii na południu, od stacji ''[[Maison Blanche]]'' w kierunku miasta [[Le Kremlin-Bicêtre]], następnie wydłużone do [[Villejuif]].

Linia 7 jest jedną z najdłuższych w sieci, liczy bowiem 18 kilometrów. Ponadto ze wszystkich linii ma największą liczbę stacji – trzydzieści osiem. Pod względem popularności plasuje się na piątym miejscu ze 120 milionami pasażerów w 2004 roku.

== Historia ==
=== Chronologia ===
[[Plik:Metro de Paris - Ligne 7 - Pont Neuf 04.jpg|thumb|upright|Peron stacji ''[[Pont Neuf (stacja metra)|Pont Neuf]]'', posiadający dekorację nawiązującą do pobliskiego budynku mennicy.]]

* 20 kwietnia 1896 – rada miejska Paryża przyjmuje projekt sieci metra zaproponowany przez [[Fulgence Bienvenüe|Fulgence’a Bienvenüe]]
* 1898 – powstaje plan wybudowania linii łączącej [[Place du Danube]] z [[Palais-Royal]] w centrum miasta
* 5 listopada 1910 – otwarcie pierwszego odcinka pomiędzy stacjami ''[[Opéra]]'' i ''[[Porte de la Villette (stacja metra)|Porte de la Villette]]''
* 18 stycznia 1911 – uruchomienie odcinka pomiędzy stacjami ''[[Louis Blanc (stacja metra)|Louis Blanc]]'' i ''[[Pré-Saint-Gervais (stacja metra)|Pré Saint-Gervais]]'', funkcjonującego jako odgałęzienie pierwotnej linii 
* 1 lipca 1916 – wydłużenie linii na południe do stacji ''[[Palais Royal – Musée du Louvre|Palais Royal]]''
* 16 kwietnia 1926 – kolejne wydłużenie na południe, do stacji ''[[Pont Marie (stacja metra)|Pont Marie]]''
* 15 lutego 1930 – otwarcie na [[Linia 10 metra w Paryżu|linii 10]] odcinka od stacji ''[[Place Monge]]'' do stacji ''[[Place d’Italie]]'', później włączonego do linii 7
* 7 marca 1930 – wydłużenie linii 10 od stacji ''Place d’Italie'' do stacji ''[[Porte de Choisy (stacja metra)|Porte de Choisy]]''
* 3 czerwca 1930 – wydłużenie linii 7 od stacji ''Pont Marie'' do stacji ''[[Sully – Morland|Pont Sully]]''
* 26 kwietnia 1931 – otwarcie tunelu pod [[Sekwana|Sekwaną]], połączenie ze stacją ''Place Monge'', włączenie do linii 7 odcinka ''Place Monge'' – ''Porte de Choisy'', dotąd obsługiwanego przez linię 10, wydłużenie linii na południe do stacji ''[[Porte d’Ivry (stacja metra)|Porte d’Ivry]]''
* 1 maja 1946 – wydłużenie na południe do stacji ''[[Mairie d’Ivry]]''
* 3 grudnia 1967 – wydzielenie odcinka ''Louis Blanc'' – ''Pré Saint-Gervais'' jako niezależnej [[Linia 7 bis metra w Paryżu|linii 7 bis]]
* 4 października 1979 – wydłużenie na północ do stacji ''[[Fort d’Aubervilliers (stacja metra)|Fort d’Aubervilliers]]''
* 10 grudnia 1982 – utworzenie nowej gałęzi na południu, pomiędzy stacjami ''[[Maison Blanche]]'' i ''[[Le Kremlin-Bicêtre (stacja metra)|Le Kremlin-Bicêtre]]''
* 28 lutego 1985 – wydłużenie odgałęzienia w kierunku miasta Le Kremlin-Bicêtre do stacji ''[[Villejuif – Louis Aragon]]''
* 6 maja 1987 – wydłużenie linii na północ do stacji ''[[La Courneuve – 8 Mai 1945]]''

=== Powstanie linii ===
[[Plik:Metro de Paris - Ligne 7 - Maquette viaduc souterrain station Danube.jpg|thumb|upright=0.6|Podziemna stacja ''[[Danube (stacja metra)|Danube]]'', na odgałęzieniu w kierunku stacji ''[[Pré-Saint-Gervais (stacja metra)|Pré Saint-Gervais]]'', od 1967 należącej do [[Linia 7 bis metra w Paryżu|linii 7 bis]], jest wzniesiona na podziemnym wiadukcie osadzonym na dnie dawnej kopalni gipsu.]]

Początkowy projekt z 1898 roku przewidywał budowę tzw. ''Linii H'', jako jednej z linii promieniście rozchodzących się z centrum miasta, pomiędzy Place du Danube i Palais-Royal. Część budowli z przeznaczeniem dla przyszłej linii powstała podczas budowy linii przecinających planowaną trasę, wśród nich skrzyżowanie pod [[Place del’Opéra]] wybudowane wraz z [[Linia 3 metra w Paryżu|linią 3]] w 1903 oraz peron dla linii 7 obok peronu [[Linia 5 metra w Paryżu|linii 5]] na wspólnej stacji ''[[Gare de l’Est (stacja metra)|Gare de l’Est]]'', zrealizowany w 1906 roku. Budowa tunelu w kierunku [[Parc des Buttes Chaumont|Parku Buttes Chaumont]] była kłopotliwa ze względu na budowę geologiczną terenu i liczne kopalnie gipsu, doraźnie zasypane. Tunel miejscami został wzniesiony w postaci podziemnego wiaduktu osadzonego na betonowych słupach wysokich na 25 metrów, opartych na położonym głęboko stałym podłożu.

Odcinek otwarto jeszcze przed przyznaniem koncesji na jego użytkowanie, pierwszy fragment od stacji ''Opéra'' do stacji ''Porte de la Villette'' uruchomiono 5 listopada 1910 roku. Eksploatacja kolejnego odcinka, pomiędzy stacjami ''Louis Blanc'' i ''Pré Saint-Gervais'', ruszyła 18 stycznia 1911 roku, opóźniona przez trudności napotkane w trakcie budowy. Stacje ''[[Buttes Chaumont (stacja metra)|Buttes Chaumont]]'' i ''[[Place des Fêtes]]'' otwarto dopiero 13 lutego 1912 roku. Ruch na powstałym rozgałęzieniu odbywał się poprzez kierowanie pociągów z odcinka centralnego na przemian na odgałęzienia w kierunku stacji ''Porte de la Villette'' i ''Pré Saint-Gervais''. W ten sposób zerwano z tradycyjną oddzielną eksploatacją każdej nitki metra<ref>Robert Jean, ''Notre Métro'', s. 85</ref>.

=== Wydłużenie do Palais-Royal ===
Od początku w planach linii było przewidziane zakończenie jej przy Palais-Royal, aby umożliwić przesiadkę na [[Linia 1 metra w Paryżu|linię 1]]. Jedna z koncepcji przewidywała lokalizację stacji końcowej pod [[Place du Carrousel]], co pozwalałoby przedłużyć w przyszłości linię na lewy brzeg [[Sekwana|Sekwany]], do [[Saint-Germain-des-Prés (Paryż)|Saint-Germain-des-Prés]] lub w stronę [[Pałac Luksemburski|Pałacu Luksemburskiego]]. Brak zgody ze strony [[Académie des beaux-arts]] na przeprowadzenie linii pod [[Luwr (pałac)|Luwrem]], z obawy przed negatywnym wpływem wstrząsów wywoływanych przez ruch metra na budynek pałacu, wymusił jednak zmianę planów. Tymczasem w 1909 budowa metra zdążyła już dotrzeć do Avenue del’Opéra, na wysokość Rue des Petits-Champs. Pilnie poszukiwano więc rozwiązania pozwalającego skierować linię na wschód, aby ominąć Luwr od północy, przy czym utworzenie stacji końcowej pod [[Place du Théâtre-Français]] było niemożliwe ze względu na brak miejsca. W koncesji przyznanej całej sieci metra przewidziano zatem przedłużenie linii do [[Ratusz w Paryżu|ratusza miejskiego]], a następnie do [[Plac Bastylii|placu Bastylii]]. Przy Palais-Royal powstała jedynie tymczasowa stacja końcowa, na łuku Rue Saint-Honoré.

[[Plik:Paris - Travaux souterrains du metropolitain - Vue prise vers la place de l'Opera.jpg|thumb|Budowa tunelu w stronę [[Place del’Opéra]].]]

Przedłużenie linii ze stacji ''Opéra'' do stacji ''Palais Royal'', długie na jedynie 650 metrów, zostało zaakceptowane przez miasto 23 marca 1912 roku. Trudności przy budowie stacji końcowej spowodowały, że prace ciągnęły się ponad dwa lata. Tunel został przekazany operatorowi metra, ''Compagnie du chemin de fer métropolitain de Paris'' (CMP), 22 grudnia 1914 roku, jednak spółka zgłosiła problem z zawracaniem pociągów, wymagający budowy dodatkowego toru manewrowego o długości 120 metrów poza obrębem stacji. Magistrat zlecił budowę tego przedłużenia, co odsunęło otwarcie linii o kolejne półtora roku. Odcinek linii do stacji ''Palais Royal'' otwarto 1 lipca 1916, a więc podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]]. Z powodu wojny niedostępne były płytki ceramiczne, dlatego nowo otwarte stacje miały proste, surowe wykończenie<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 100</ref>.

=== Wydłużenie do Pont Marie ===
W momencie zakończenia I wojny światowej, budowa przedłużenia linii na południe pozostawała przerwana na wysokości Rue de Marengo, na wznowienie prac trzeba było jednak czekać aż do 1921 roku, gdy zrealizowano odcinek od Luwru do [[Pont Louis Philippe|mostu Louis Philippe]]. Skomplikowana trasa wymagała budowy ostrych zakrętów, aby ominąć Luwr, a następnie wkraczała na nabrzeża Sekwany. 16 kwietnia 1926 roku otwarto kolejne przedłużenie linii z trzema stacjami, z których ostatnią była ''Pont Marie''<ref name="JR112">Jean Robert, ''op. cit.'', s. 112</ref>.

=== Przekroczenie Sekwany ===
[[Plik:Metro de Paris - Traversee sous-fluviale ligne 7 - Betonnage 1.jpg|thumb|Betonowanie elementów pierścieni składających się na tunel pod rzeką.]]

[[Plik:Metro de Paris - Traversee sous-fluviale ligne 7 - Bouclier 1.jpg|thumb|Budowa tunelu pod Sekwaną metodą tarczową.]]

W 1927 roku ruszyły prace nad przedłużeniem linii do stacji ''Porte de Choisy''. W tym samym roku zlecono budowę tunelu pod Sekwaną, mającego przebiegać na wschód od [[Pont de Sully|mostu Sully]]. Biorąc pod uwagę trudności, jakich nastręcza budowa tunelu pod rzeką i czas budowy takiej przeprawy, zdecydowano o równoległej budowie przedłużenia linii na lewym brzegu Sekwany, od stacji ''[[Jussieu|Jussieu – Halle-aux-vins]]'' (dziś ''Jussieu'') do stacji ''Porte de Choisy'', przy tymczasowym włączeniu ich do linii 10.

Do realizacji tego założenia wybudowano dwutorowe połączenie między stacjami ''[[Maubert – Mutualité]]'' linii 10 i ''[[Place Monge]]'' przyszłej linii 7, aby składy linii 10 mogły prowizorycznie obsługiwać odcinek linii 7 oczekujący na ukończenie budowy połączenia pod rzeką<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 118</ref>. 15 lutego 1930 roku budowa odcinka tymczasowo należącego do linii 10 dotarła do [[Place d’Italie]], a 7 marca tego samego roku – do stacji ''Porte de Choisy''. Składy linii 10 kursowały tędy nieco ponad rok.

Na prawym brzegu Sekwany otwarto tymczasem przedłużenie linii 7 o jedną stację – od ''Pont Marie'' do ''[[Sully – Morland]]''. Miało to miejsce 3 czerwca 1930 roku.

Ta stacja była pierwszą o długości 105 metrów zrealizowaną na tej linii. Tunel pod rzeką, o kształcie rury i długości 678 metrów, został wybudowany metodą tarczową, z wyjątkiem wygiętej części północnej, drążonej metodą górniczą pod murowanym sklepieniem<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 119</ref>. Nietypowy układ miejsca narzucił na prawym brzegu budowę zakrzywionego tunelu o promieniu 130 metrów, który na lewym brzegu trzeba było przeprowadzić pod torami kolei orleańskiej (dzisiejsza linia [[RER C|C]] kolei podmiejskiej [[Réseau express régional d’Île-de-France|RER]]) i pod rozległymi piwnicami targu winnego. Tunel w niezakrzywionej części skonstruowany został z pierścieni, z których każdy składa się z 12 elementów i klinu, tworząc kolejne 75 centymetrów tunelu. Sklepienie tunelu znajduje się 4 metry pod dnem Sekwany w podłożu wapiennym z ziarnami glaukonitu. Budowa właściwego tunelu trwała od wiosny 1927 do końca 1930 roku i odbywała się w powietrzu o ciśnieniu 1,2&nbsp;kg/cm<sup>2</sup><ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 204</ref>.

Tymczasem w lutym 1931 skończyły się prace nad przedłużeniem odcinka na lewym brzegu rzeki do stacji ''Porte d’Ivry''. Nowa stacja końcowa o 3 torach otrzymała połączenie z nowo powstałymi, nowoczesnymi warsztatami przy Porte de Choisy<ref name="JR120">Jean Robert, ''op. cit.'', s. 120</ref>.

=== Reorganizacja linii w latach 30. ===
[[Plik:Metro de Paris - Ligne 7 - Porte d Italie.jpg|thumb|left|Skład [[Sprague-Thomson]] na stacji ''[[Porte d’Italie (stacja metra)|Porte d’Italie]]''.]]

21 kwietnia 1931 roku<ref name="JT1">Tricoire Jean, ''Un siècle de métro en 14 lignes. De Bienvenüe à Météor'', wyd. 1999, s. 281</ref> zakończono budowę tunelu pod rzeką i stacji ''Jussieu – Halle-aux-vins'' na linii 7. Realizacja tej stacji wymagała prac na większą skalę z powodu swojego położenia pod targiem winnym; dziś w tym miejscu znajduje się kampus Uniwersytetu Pierre-et-Marie-Curie. Piwnice zostały podparte betonowymi kolebkami, przenoszącymi ciężar z filarów konstrukcji. Perony stacji przeznaczone dla linii 7 i 10 przylegają do siebie.

Tego samego dnia miała miejsce zmiana organizacji ruchu obu linii – linia 7 została wydłużona od stacji ''Sully – Morland'' na prawym brzegu Sekwany do stacji ''Porte d’Ivry'', natomiast składy linii 10 opuściły południowy odcinek linii 7 i ruszyły nowym tunelem prowadzącym do stacji ''Jussieu – Halle-aux-vins''. Odtąd linia 7 biegnie z północnego na południowy kraniec Paryża, przybierając kształt paraboli{{r|JR120}}.

=== Wydłużenie do Ivry ===
W 1939 przystąpiono do budowy nowego przedłużenia liczącego dwie stacje, ze stacją końcową przy siedzibie merostwa [[Ivry-sur-Seine]]. Przed [[II wojna światowa|II wojną światową]] udało się ukończyć tunel, jednak dalsze prace zostały przerwane. Po zakończeniu wojny departament [[Seine]] podjął dalszą budowę; 25 stycznia 1945 infrastruktura została przekazana CMP, a 1 maja 1946 roku, w [[Święto Pracy]], miało miejsce otwarcie odcinka, połączone z licznymi lokalnymi manifestacjami<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 144</ref>.

=== Powstanie linii 7 bis ===
Spośród obu północnych odgałęzień linii, znacznie większą popularnością cieszył się odcinek do stacji ''Porte de la Villette'', leżącej przy terminalu autobusów podmiejskich. Z tego powodu zdecydowano o odizolowaniu drugiego z odgałęzień, znajdującego się pomiędzy stacjami ''Louis Blanc'' i ''Pré Saint-Gervais'', od reszty linii 3 grudnia 1967, tworząc niezależną [[Linia 7 bis metra w Paryżu|linię 7 bis]].

W 1969 roku linię 7 wyposażono w centralę sterowania ruchem. Linia 7 bis jest ostatnią ze wszystkich w sieci, która otrzymała taką centralę; miało to miejsce w lutym 1975 roku. Testowana na linii 7 od 11 maja 1969 metoda eksploatacji, opierająca się na programowanych odjazdach, pozwoliła zmniejszyć minimalny interwał pomiędzy składami ze 115 do 95 sekund, dzięki czemu jednocześnie może kursować 58 pociągów zamiast 50, co daje wzrost przepustowości o 21%. Sukces eksperymentu spowodował, że programowanie odjazdów zostało wprowadzone w całej sieci metra<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 166</ref>.

=== Wydłużenie do Villejuif ===
[[Plik:VillejuifAragon.JPG|thumb|Perony stacji ''[[Villejuif – Louis Aragon]]'', stanowiącej południowy koniec linii.]]

O wydłużeniu linii do miasta Villejuif, śladem drogi krajowej numer 7, zdecydowano w 1973 roku. Celem wydłużenia było objęcie obsługą metra terenu, na którym przez ostatnie 35 lat populacja uległa podwojeniu, wobec czego spodziewano się zwiększyć liczbę przewożonych linią pasażerów o 12,6 mln rocznie po otwarciu pierwszego odcinka wydłużenia, tj. od stacji ''Maison Blanche'' do ''Le Kremlin-Bicêtre''<ref name="LVDR1875">Chlastacz Michel, ''Une fourche au sud pour la ligne 7 du métro'', w: ''La Vie du Rail'', nr 1875, 6 stycznia 1983, s. 14</ref>.

Przedłużenie ma formę ukośnego odgałęzienia łączącego się bezkolizyjnie z resztą linii na wysokości [[Porte d’Italie]]. Do stacji ''Le Kremlin-Bicêtre'' pociągi docierają rampą o nachyleniu 40‰. Jako że ruch pasażerski na obu odgałęzieniach linii jest stosunkowo zrównoważony, obecność rozgałęzienia nie jest pod tym względem kłopotliwa. Pierwszy fragment, wybudowany metodą odkrywką, o jednej stacji – ''Le Kremlin-Bicêtre'' – został otwarty 10 grudnia 1982 roku<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 173</ref>, a jego budowa pochłonęła 290 mln franków{{r|LVDR1875}}. Drugi etap z trzema stacjami, z których końcową jest ''Villejuif – Louis Aragon'' został ukończony 28 lutego 1985 roku.

=== Wydłużenia linii w Sekwana-Saint-Denis ===
W czerwcu 1975 roku zarząd transportu w Paryżu zdecydował o wydłużeniu linii 7 na północ do [[Fort d’Aubervilliers|fortu]] w [[Aubervilliers]], z dwoma klasycznymi stacjami o peronach bocznych. To przedłużenie liczące 2,375&nbsp;km wybudowano wzdłuż drogi krajowej nr 2, przyłączając je do pętli istniejącej na dotychczasowej stacji końcowej ''Porte de la Villette''. Prace nad pierwszym odcinkiem rozpoczęły się w 1976, a nad drugim w 1977 roku. Z wyjątkiem połączeń z pętlą w la Villette, tunel powstał metodą odkrywkową.

Przedłużenie zostało otwarte 4 października 1979. Od tego czasu tory pętli w la Villette są użytkowane jako garaże<ref name="Robert_p172">Robert Jean, ''op. cit.'', s. 172</ref>.

6 maja 1987 roku linia została ponownie wydłużona na północ, do stacji ''La Courneuve – 8 Mai 1945'', w celu umożliwienia przesiadki z metra do [[Tramwaje w Île-de-France|linii tramwajowej T1]], otwartej w 1992 roku<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 226</ref>.

== Trasa i stacje ==
=== Trasa ===
[[Plik:Ligne 7.gif|thumb|Mapa ściśle odwzorowująca przebieg linii.]]

Całkowita długość linii 7 wynosi 18,594&nbsp;km. Jest całkowicie podziemna. Ma 38 stacji, co czyni ją linią o największej ich liczbie w całej sieci. Na południu, na stacji ''Maison Blanche'' linia rozgałęzia się – pociągi kursują na przemian do stacji ''Villejuif – Louis Aragon'' i ''Mairie d’Ivry''.

Północny koniec linii znajduje się w mieście [[La Courneuve]], w departamencie [[Sekwana-Saint-Denis]], pod Carrefour des Quatre-Routes, na skrzyżowaniu dróg krajowych nr 186 i nr 2. Stacja ''La Courneuve – 8 Mai 1945'' umożliwia przesiadkę do tramwaju linii T1. Stacja ma trzy tory, z których środkowy może służyć zarówno przyjazdom, jak i odjazdom pociągów. Wszystkie trzy tory mają przedłużenie poza obrębem stacji, pełniąc funkcję postojową i manewrową (w przypadku jednego z torów)<ref name="Tricoire 228">Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999,  s. 228</ref>.

Biegnąc pod drogą krajową nr 2, linia kieruje się na południowy zachód, obsługując stacje ''[[Fort d’Aubervilliers (stacja metra)|Fort d’Aubervilliers]]'' i ''[[Aubervilliers – Pantin – Quatre Chemins]]''. 400 metrów dalej linia wkracza w obręb Paryża, a pojedynczy tunel rozdziela się na dwa, umożliwiając połączenie z pętlą przy stacji ''Porte de la Villette''. Tor 1, biegnąc z północy przechodzi pod bocznicami prowadzącymi do warsztatów La Villette oraz pod trzytorową pętlą, dziś pełniącą rolę garaży, pokonując nachylenie rzędu 40‰ (czyli 40 milimetrów na metr lub 4%). Następnie tor 1 powraca na wysokość toru 2, docierając do 4-torowej stacji ''Porte de la Villette''{{r|Tricoire 228}}.

Trasa ponownie pokonuje nachylenie 40‰, aby przebiec pod [[Kanał Saint-Denis|kanałem Saint-Denis]], po czym powraca na pierwotną głębokość nachyloną również pod kątem 40‰ rampą, aby dotrzeć do stacji ''[[Corentin Cariou]]''. Przeszedłszy przez kolejne dwie stacje, linia dociera do stacji przesiadkowej ''[[Stalingrad (stacja metra)|Stalingrad]]'', a następnie przechodzi pod Rue La Fayette<ref name="Tricoire 229">Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 229</ref>.

Pomiędzy stacjami ''Stalingrad'' i ''[[Château-Landon (stacja metra)|Château-Landon]]'' trasa przebiega pod tunelem [[Linia 5 metra w Paryżu|linii 5]] i jednym z ważniejszych kolektorów ściekowych. Następnie tunel rozdziela się i oba tory docierają na osobne, położone na różnych poziomach, perony stacji ''Louis Blanc''. Nietypowy układ stacji spowodowany jest istnieniem połączenia z dawnym odgałęzieniem do ''Pré Saint-Gervais'', dziś stanowiącego linię 7 bis{{r|Tricoire 229}}.

Pokonując nachylenie pod kątem 40‰, oba tunele łączą się w jeden za stacją ''Château-Landon'', na której są odseparowane murem. Ciasny łuk pokonujący różnicę poziomów pozwala tunelowi przebiec przed dworcem [[Gare de l’Est]], sytuując się na osi wschód-zachód. Stacja ''Gare de l’Est'' linii 7 częściowo przylega do stacji linii 5 o tej samej nazwie i jest z nią połączoną krótkim korytarzem na końcu peronów. Pod tymi dwoma stacjami usytuowana jest stacja [[Linia 4 metra w Paryżu|linii 4]]<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 230</ref>. Dalszy bieg trasy odbywa się w kierunku zachodnim pod Rue de Chabrol, ponad tunelem linii B i [[RER D|D]] RER, następnie tunel biegnie ponownie pod Rue La Fayette, gdzie trasa skręca na południowy zachód. W ciągu biegnącego prosto tunelu o długości 1600 m usytuowane są cztery stacje<ref name="Tricoire 231">Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 231</ref>.

[[Plik:Paris - Entrée en gare du métro à la station Cadet (ligne 7) - 2.jpg|left|thumb|Wjazd składu typu [[MF 77]] na stację ''[[Cadet (stacja metra)|Cadet]]''.]]

Za stacją ''[[Chaussée d’Antin – La Fayette]]'' znajduje się połączenie pomiędzy liniami [[Linia 3 metra w Paryżu|3]] i 7, następnie trasa przebiega ponad tunelem linii 9 pod Rue Halévy, mijając od wschodu budynek [[Opéra Garnier]]. Linia przebiega przez wspólną stację ''[[Opéra]]'' ponad tunelem [[Linia 8 metra w Paryżu|linii 8]] i pod tunelem [[Linia 3 metra w Paryżu|linii 3]], a także nad trasą linii [[RER A|A]] RER, usytuowanym poniżej przebiegu linii 8. Następnie linia wkracza pod Avenue del’Opéra, biegnąc na południowy wschód. Tunel przebiega nad kolektorem Clichy, aby dotrzeć do stacji ''[[Pyramides]]'' i ''Palais-Royal''{{r|Tricoire 231}}.

Trasa omija zygzakiem Luwr i dociera na stację ''[[Pont Neuf (stacja metra)|Pont Neuf]]'' pod Quai du Louvre, przechodząc pod tunelem [[Linia 1 metra w Paryżu|linii 1]]. Pomiędzy stacjami ''Pont Neuf'' i ''[[Châtelet (stacja metra)|Châtelet]]'' 100-metrowy fragment trasy ma 3 tory – dodatkowy, środkowy tor służy garażowaniu pociągów i jest połączony z pozostałymi torami na każdym z końców. Trzeci tor może także służyć prowizorycznemu zawracaniu lub wymijaniu się pociągów<ref name="Tricoire 233">Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 233</ref>.

Od tego momentu trasa biegnie pod nabrzeżami Sekwany, na jej prawym brzegu. Linia dociera do stacji przesiadkowej ''Châtelet'', następnie obsługuje stacje ''Pont Marie'' i ''Sully – Morland'', gdzie jest usytuowana nad tunelem [[Linia 14 metra w Paryżu|linii 14]]. Spadkiem pod kątem 40‰ tunel kieruje się pod Sekwanę, przebiega pod linią C RER i linią 10 metra, następnie znów rampą o nachyleniu 40‰ dociera na poziom stacji ''Jussieu'', przesiadkowej na biegnącą równolegle linię 10{{r|Tricoire 233}}.

Linia przekracza kolektor Bièvre, przechodzi pod budynkami i [[Areny Lutecji|Arenami Lutecji]], pod kątem 40‰ wspina się na poziom toru łączącego z linią 10, następnie wkracza na stację ''Place Monge'', by znów zejść w głąb rampą o nachyleniu 40‰ i dotrzeć do stacji ''[[Censier – Daubenton]]''. Dalej linia biegnie pod Avenue des Gobelins, obsługuje stację ''[[Les Gobelins]]'' i dociera do Place d’Italie{{r|Tricoire 233}}.

[[Plik:Metro 7 Porte d Ivry quais.JPG|thumb|Stacja ''[[Porte d’Ivry (stacja metra)|Porte d’Ivry]]''.]]

Następnie trasa przebiega pod pętlą stacji końcowej linii nr 5, gdzie znajduje się stacja ''[[Place d’Italie]]'', potem pod tunelem linii 6, gdzie znajduje się łącznik z linią 5, i w końcu pod bocznicą łączącą linię 6 z 7. Kilkadziesiąt metrów dalej bocznica ta łączy się z linią, tuż przed jej dotarciem do stacji ''[[Tolbiac (stacja metra)|Tolbiac]]'' (tu linia znów pokonuje różnicę wysokości). Następnie tunele ponownie pokonują spadek, aby osiągnąć stację ''Maison Blanche''. To właśnie za nią znajduje się rozgałęzienie linii, dokładnie pod nieczynną dziś trasą kolejową [[Petite Ceinture]]{{r|Tricoire 233}}.

Odgałęzienie do stacji ''Marie d’Ivry'' wygina się na wschód, aby pobiec pod Boulevards des Maréchaux, gdzie usytuowane są stacje ''[[Porte d’Italie (stacja metra)|Porte d’Italie]]'' i ''[[Porte de Choisy (stacja metra)|Porte de Choisy]]''. Pokonując zakręt, linia kieruje się na południowy wschód, gdzie dociera do stacji ''Porte d’Ivry'', dawniej końcowej, mającej 3 tory przy krawędziach peronowych. Za tą stacją znajduje się bocznica prowadząca do warsztatów Choisy. Dalej tunel opuszcza Paryż, przecinając miasto [[Ivry-sur-Seine]] w departamencie [[Dolina Marny]], gdzie umiejscowiona jest stacja ''[[Pierre et Marie Curie]]''. Aby dotrzeć do kolejnej stacji, ''Mairie d’Ivry'' linia pokonuje nachylenie pod kątem 36,75‰. Ta stacja, będąca końcową stacją linii, ma 3 tory przy krawędziach peronowych, których przedłużeniem są tory odstawcze położone pod Rue Robespierre<ref name="Tricoire_p234">Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 234</ref>.

Odgałęzienie w kierunku stacji ''Villejuif – Louis Aragon'' biegnie pod Avenue de la Porte d’Italie, przechodząc jednym z torów (nr 2) pod tunelem odgałęzienia do ''Marie d’Ivry''. Tunel opuszcza Paryż, wkraczając do miasta [[Le Kremlin-Bicêtre]], położonego również w departamencie [[Dolina Marny|Val-de-Marne]]. Trasa biegnie tu w całości pod drogą krajową nr 7. Po długim odcinku bez stacji, linia obsługuje stację ''Le Kremlin-Bicêtre'', następnie dwie stacje w mieście [[Villejuif]], aż dociera do stacji końcowej ''Villejuif – Louis Aragon'' o dwóch torach. Za stacją mieszczą się trzy długie tory odstawcze<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 236</ref>.

=== Plan linii ===
Plan linii w postaci schematycznej stosowanej w systemie informacji liniowej przez ''[[Régie autonome des transports parisiens]]'' (RATP), przedsiębiorstwo obsługujące sieć metra.

{{Duża grafika|Metro Paris M7-plan.svg|1200px}}

=== Lista stacji ===
Na południu linia 7 rozgałęzia się, tworząc dwie odnogi, jedną w kierunku [[Ivry-sur-Seine]] na południowym wschodzie, a drugą w stronę [[Villejuif]] na południu. Linia jest wyposażona w system liniowej informacji pasażerskiej ([[język francuski|fr.]] ''[[Système d'information en ligne]]'', określany skrótem ''SIEL''), pozwalający wyświetlać czas oczekiwania na składy w każdym z kierunków, tj. zmierzające zarówno na jedno, jak i na drugie odgałęzienie.

Lista wymienia stacje kolejno, począwszy od północy, aż do południowych stacji końcowych linii. Kursywą podano dodatkowe informacje o położonych w pobliżu stacji obiektach, naniesione w systemie informacji pasażerskiej linii. Podano wyłącznie przesiadki na linie metra, RER i tramwaju.
{| class="wikitable sortable"
!#
!Nazwa
!Miejscowość/dzielnica
!Otwarcie
!Możliwe przesiadki
!Liczba pasażerów (2021)<ref name=":0">{{Cytuj |tytuł = Trafic annuel entrant par station du réseau ferré 2021 |data dostępu = 2022-04-23 |opublikowany = data.ratp.fr |url = https://data.ratp.fr/explore/dataset/trafic-annuel-entrant-par-station-du-reseau-ferre-2021/table/?dataChart=eyJxdWVyaWVzIjpbeyJjaGFydHMiOlt7InR5cGUiOiJjb2x1bW4iLCJmdW5jIjoiQVZHIiwieUF4aXMiOiJ0cmFmaWMiLCJzY2llbnRpZmljRGlzcGxheSI6dHJ1ZSwiY29sb3IiOiIjNjZjMmE1In1dLCJ4QXhpcyI6InN0YXRpb24iLCJtYXhwb2ludHMiOjIwLCJzb3J0Ijoic2VyaWUxLTEiLCJjb25maWciOnsiZGF0YXNldCI6InRyYWZpYy1hbm51ZWwtZW50cmFudC1wYXItc3RhdGlvbi1kdS1yZXNlYXUtZmVycmUtMjAyMSIsIm9wdGlvbnMiOnsic29ydCI6Ii1yYW5nIn19fV0sInRpbWVzY2FsZSI6IiIsImRpc3BsYXlMZWdlbmQiOnRydWUsImFsaWduTW9udGgiOnRydWV9&sort=-trafic |język = fr}}</ref><ref>W przypadku węzłów przesiadkowych (metra z metrem; nie dotyczy metra z [[Réseau express régional d’Île-de-France|RER]] oraz metra z [[Tramwaje w Île-de-France|tramwajami]]) podawana liczba pasażerów jest sumą obsłużonych przez wszystkie linie zatrzymujące się na danej stacji</ref>
!Pozycja w całym systemie względem liczby pasażerów (2021)<ref name=":0" />
|-
| colspan="7" |'''Odcinek wspólny'''
|-
|1
|[[La Courneuve – 8 Mai 1945]]
|[[La Courneuve]]
|1987
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 1.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T1_w_Île-de-France|15x15px]]
|4 924 444
|37
|-
|2
|[[Fort d’Aubervilliers (stacja metra)|Fort d’Aubervilliers]]
|[[Aubervilliers]]
| rowspan="2" |1979
| rowspan="2" |–
|3 103 518
|99
|-
|3
|[[Aubervilliers – Pantin – Quatre Chemins]]
|[[Aubervilliers]]; [[Pantin]]
|5 616 435
|23
|-
|4
|[[Porte de la Villette (stacja metra)|Porte de la Villette ''Cité des Sciences et de l’Industrie'']]
| rowspan="4" |[[19. dzielnica Paryża|19. dzielnica]]
| rowspan="10" |1910
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 3b.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T3_w_Île-de-France|15x15px]]
|2 706 288
|126
|-
|5
|[[Corentin Cariou]]
| rowspan="3" |–
|1 697 076
|209
|-
|6
|[[Crimée]]
|3 543 952
|75
|-
|7
|[[Riquet]]
|1 588 438
|223
|-
|8
|[[Stalingrad (stacja metra)|Stalingrad]]
|[[10. dzielnica Paryża|10. dzielnica]]; [[19. dzielnica Paryża|19. dzielnica]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 2.svg|link=Linia_2_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 5.svg|link=Linia_5_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|4 924 583
|36
|-
|9
|[[Louis Blanc (stacja metra)|Louis Blanc]]
| rowspan="3" |[[10. dzielnica Paryża|10. dzielnica]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 7bis.svg|link=Linia_7_bis_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|1 548 029
|227
|-
|10
|[[Château-Landon (stacja metra)|Château-Landon]]
|[[Plik:Paris transit icons - Train P.svg|link=Transilien|15x15px]]
|1 140 353
|270
|-
|11
|[[Gare de l’Est (stacja metra)|Gare de l’Est ''Verdun'']]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 4.svg|link=Linia_4_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 5.svg|link=Linia_5_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - RER E.svg|link=RER_E|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Train P.svg|link=Transilien|15x15px]]
|15 538 471
|5
|-
|12
|[[Poissonnière]]
|[[9. dzielnica Paryża|9. dzielnica]]; [[10. dzielnica Paryża|10. dzielnica]]
| rowspan="3" |–
|2 306 725
|148
|-
|13
|[[Cadet (stacja metra)|Cadet]]
| rowspan="3" |[[9. dzielnica Paryża|9. dzielnica]]
|1 843 984
|195
|-
|14
|[[Le Peletier]]
|1911
|1 677 832
|212
|-
|15
|[[Chaussée d’Antin – La Fayette]]
| rowspan="2" |1910
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 9.svg|link=Linia_9_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|4 251 916
|48
|-
|16
|[[Opéra]]
|[[2. dzielnica Paryża|2. dzielnica]]; [[9. dzielnica Paryża|9. dzielnica]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 3.svg|link=Linia_3_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 8.svg|link=Linia_8_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - RER A.svg|link=RER_A|15x15px]]
|5 193 831
|32
|-
|17
|[[Pyramides]]
| rowspan="3" |[[1. dzielnica Paryża|1. dzielnica]]
| rowspan="2" |1916
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 14.svg|link=Linia_14_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|3 962 698
|56
|-
|18
|[[Palais Royal – Musée du Louvre]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 1.svg|link=Linia_1_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|4 822 599
|40
|-
|19
|[[Pont Neuf (stacja metra)|Pont-Neuf ''La Monnaie'']]
| rowspan="3" |1926
|–
|1 188 930
|264
|-
|20
|[[Châtelet (stacja metra)|Châtelet]]
|[[1. dzielnica Paryża|1. dzielnica]]; [[4. dzielnica Paryża|4. dzielnica]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 1.svg|link=Linia_1_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 4.svg|link=Linia_4_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 11.svg|link=Linia_11_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 14.svg|link=Linia_14_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - RER A.svg|link=RER_A|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - RER B.svg|link=RER_B|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - RER D.svg|link=RER_D|15x15px]]
|8 350 794
|10
|-
|21
|[[Pont Marie (stacja metra)|Pont Marie ''Cité des Arts'']]
| rowspan="2" |[[4. dzielnica Paryża|4. dzielnica]]
| rowspan="2" |–
|1 101 482
|276
|-
|22
|[[Sully – Morland]]
|1930
|1 124 169
|272
|-
|23
|[[Jussieu]]
| rowspan="3" |[[5. dzielnica Paryża|5. dzielnica]]
|1931
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 10.svg|link=Linia_10_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|2 889 642
|114
|-
|24
|[[Place Monge|Place Monge ''Jardin des Plantes – Arènes de Lutèce'']]
| rowspan="6" |1930 (1931)<ref name=":1">Otwarcie w 1930 roku na [[Linia 10 metra w Paryżu|linii dziesiątej]], włączenie w skład linii siódmej w 1931 roku</ref>
| rowspan="3" |–
|1 837 996
|196
|-
|25
|[[Censier – Daubenton]]
|2 291 843
|150
|-
|26
|[[Les Gobelins]]
|[[5. dzielnica Paryża|5. dzielnica]]; [[13. dzielnica Paryża|13. dzielnica]]
|2 365 942
|143
|-
|27
|[[Place d’Italie|Place d'Italie]]
| rowspan="3" |[[13. dzielnica Paryża|13. dzielnica]]
|[[Plik:Paris transit icons - Métro 5.svg|link=Linia_5_metra_w_Paryżu|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Métro 6.svg|link=Linia_6_metra_w_Paryżu|15x15px]]
|7 119 097
|14
|-
|28
|[[Tolbiac (stacja metra)|Tolbiac]]
| rowspan="2" |–
|2 287 918
|153
|-
|29
|[[Maison Blanche]]
|1 203 631
|262
|-
| colspan="7" |'''Odcinek południowy'''
|-
|30
|[[Le Kremlin-Bicêtre (stacja metra)|Le Kremlin-Bicêtre]]
|[[Le Kremlin-Bicêtre]]
|1982
| rowspan="3" |–
|2 925 325
|112
|-
|31
|[[Villejuif – Léo Lagrange]]
| rowspan="3" |[[Villejuif]]
| rowspan="3" |1985
|1 952 627
|182
|-
|32
|[[Villejuif – Paul Vaillant-Couturier|Villejuif – Paul Vaillant-Couturier ''Hôpital Paul Brousse'']]
|1 764 879
|200
|-
|33
|[[Villejuif – Louis Aragon]]
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 7.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T7_w_Île-de-France|15x15px]]
|5 218 070
|30
|-
| colspan="7" |'''Odcinek południowo-wschodni'''
|-
|34
|[[Porte d’Italie (stacja metra)|Porte d'Italie]]
| rowspan="3" |[[13. dzielnica Paryża|13. dzielnica]]
| rowspan="2" |1930 (1931)<ref name=":1" />
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 3a.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T3_w_Île-de-France|15x15px]]
|1 507 152
|236
|-
|35
|[[Porte de Choisy (stacja metra)|Porte de Choisy]]
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 3a.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T3_w_Île-de-France|15x15px]] [[Plik:Paris transit icons - Tram 9.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T9_w_Île-de-France|15x15px]]
|1 592 144
|221
|-
|36
|[[Porte d’Ivry (stacja metra)|Porte d'Ivry]]
|1931
|[[Plik:Paris transit icons - Tram 3a.svg|link=Linia_tramwajowa_nr_T3_w_Île-de-France|15x15px]]
|1 282 199
|253
|-
|37
|[[Pierre et Marie Curie]]
| rowspan="2" |[[Ivry-sur-Seine]]
| rowspan="2" |1946
| rowspan="2" |–
|1 100 552
|277
|-
|38
|[[Mairie d’Ivry|Mairie d'Ivry]]
|2 042 071
|174
|}

=== Zmiany nazw stacji ===
[[Plik:LC-8mai45-2 rames sens départ et fresque.jpg|thumb|Widok stacji ''[[La Courneuve – 8 Mai 1945]]''.]]

W dziejach linii 7 pięć spośród jej stacji zmieniało nazwy<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 491</ref>:
* ''Rue d’Allemagne'' została przemianowana na ''[[Jaurès]]'' w sierpniu 1914;
* ''Pont Notre-Dame'' została przemianowana na ''Pont Notre-Dame – Pont au Change'' 1 listopada 1926, a następnie na ''[[Châtelet (stacja metra)|Châtelet]]'' 15 kwietnia 1934; nazwa ''Pont au Change'' widnieje jeszcze na ceramicznych płytkach na ścianach stacji;
* ''Boulevard de la Villette'' została przemianowana na ''Aubervilliers – Boulevard de la Villette'' 6 października 1942, a następnie na ''[[Stalingrad (stacja metra)|Stalingrad]]'' 10 lutego 1946;
* ''Pont de Flandres'' została przemianowana na ''[[Corentin Cariou]]'' 10 lutego 1946;
* ''Pierre Curie'' została przemianowana na ''[[Pierre et Marie Curie]]'' 8 marca 2007.

=== Stacje o nietypowym wystroju ===
[[Plik:Ligne-7-Ville-juif-Leo-Lagr.jpg|thumb|Perony stacji ''[[Villejuif – Léo Lagrange]]''.]]

Sześć spośród stacji linii 7 ma nietypową dekorację tematyczną<ref>Lamming Clive, ''Métro insolite'', p. 163</ref>:
* ''[[La Courneuve – 8 Mai 1945]]'' ma na dwóch ścianach dekorację przedstawiającą ptaki i zachodzące lub wschodzące słońce.
* ''[[Cadet (stacja metra)|Cadet]]'' ma na peronach dekorację w barwach flagi [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]].
* ''[[Chaussée d’Antin – La Fayette]]'' ma na sklepieniu fresk o powierzchni 470 m², wykonany przez [[Hilton McConnico|Hiltona McConnico]] z okazji dwustulecia [[rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]] w 1989 roku. Przedstawia on [[Marie Joseph de La Fayette|markiza La Fayette]] wskazującego palcem Nowy Świat pod postacią dziecka, spoglądającego na żołnierzy i La Fayette'a. Wolność, symbolizowana przez młodą kobietę, trzyma płomień i patrzy na traktat o współpracy między La Fayettem a [[George Washington|Jerzym Waszyngtonem]]. Dalej La Fayette patrzy w stronę Wolności.
* ''[[Palais Royal – Musée du Louvre]]'' ma oryginalne wejście, nazywane ''kioskiem nocnych Marków'' ([[język francuski|fr.]] ''Le Kiosque des noctambules''), zaaranżowane na stulecie metra.
* ''[[Pont Neuf (stacja metra)|Pont Neuf]]'' ma na ścianach reprodukcje w znacznym powiększeniu kilkudziesięciu monet, będące nawiązaniem do znajdującego się w pobliżu budynku [[La Monnaie de Paris|mennicy paryskiej]]. Pas monet zaczyna się na jednym z peronów, przebiega po sklepieniu i kończy się na drugim peronie. Na peronach stacji znajduje się również zabytkowy stempel do wybijania monet oraz dwie gabloty, w których wystawiono autentyczne monety.
* ''[[Villejuif – Léo Lagrange|Villejuif - Léo Lagrange]]'' otrzymała dekorację o tematyce sportowej z okazji stulecia metra. Wzdłuż peronów wypisano osiągnięcia największych światowych sportowców.

=== Łączniki z resztą sieci ===
[[Plik:Metro de Paris - Ligne 5 - Gare de l Est 03.jpg|thumb|Krótki łącznik pomiędzy liniami 5 (na pierwszym planie) i 7 (w tle), na zachód od stacji ''[[Gare de l’Est (stacja metra)|Gare de l’Est]]''.]]

Linia liczy sześć łączników zapewniających połączenie z resztą sieci metra<ref>[http://carto.metro.free.fr/cartes/metro-paris/ Szczegółowa mapa paryskiego metra]</ref>:
* z linią 7 bis za każdym z peronów stacji ''Louis Blanc'', od strony południowej, zwrotnica zjazdowa na torze w kierunku Villejuif/Ivry, rozjazdowa na torze w kierunku La Courneuve;
* z linią 5 za stacją ''Gare de l’Est'', od strony zachodniej, łączący się z torem w stronę La Courneuve, znajdujący się we wspólnym, 4-torowym tunelu linii 7 i 5, zwrotnica zjazdowa;
* z linią 3 za stacją ''Chaussé d’Antin – La Fayette'' od strony południowo-zachodniej, łączący się z torem w stronę Villejuif/Ivry, zwrotnica rozjazdowa;
* z linią 10 przed stacją ''Place Monge'' od strony północnej, łączący się z torem w stronę Villejuif/Ivry, zwrotnica zjazdowa; to połączenie było używane w ruchu liniowym w latach 1930-1931;
* z linią 5 pomiędzy stacjami ''Tolbiac'' i ''Place d’Italie'', łączący się z torem w kierunku La Courneuve, zwrotnica rozjazdowa; ten łącznik pełni funkcję garażu dla linii 5 odkąd 19 stycznia 2009 otwarto pętlę na Place d’Italie;
* z linią 6 pomiędzy stacjami ''Place d’Italie'' i ''Tolbiac'', łączący się z torem w kierunku Villejuif/Ivry, zwrotnica zjazdowa.

=== Warsztaty ===
[[Plik:Atelier de Choisy - MF 77 sur fosses de visite.JPG|thumb|Składy MF 77 w warsztatach Choisy.]]

Początkowo tabor linii był obsługiwany przez warsztaty La Villette. Są one połączone z linią bocznicą biegnącą na zachód od stacji ''Porte de la Villette''. Dziś służą one za bazę utrzymania torów całej sieci metra.

Od 1931 roku, kiedy wydłużono linię do ''Porte d’Ivry'' i wybudowano warsztaty Choisy, tabor jest obsługiwany przez tamtejszy warsztat utrzymania ([[język francuski|fr.]] atelier de maintenance, AMT). Warsztaty Choisy są położone w 13. dzielnicy Paryża w pobliżu obwodnicy i są połączone bocznicą z, dawniej końcową, stacją ''Porte d’Ivry''. W 2007 roku pracowało w nich 330 osób<ref name="Doury">Doury François, ''Capital Humain – Les coulisses du métro de Paris'' – Ateliers et voiries</ref>.

Większe prace przy utrzymaniu taboru, jak również stałe przeglądy są realizowane w warsztatach Saint-Ouen, razem z innymi pociągami typu MF 77 kursującymi w sieci. Otwarte w 1908, warsztaty te są usytuowane w gminie [[Saint-Ouen-sur-Seine|Saint-Ouen]], w departamencie [[Sekwana-Saint-Denis]], w pobliżu obwodnicy Paryża, i są połączone z linią 4. Składają się one z trzech części: AMT dla składów linii 4, warsztatu przeglądów wszystkich składów typu MF 77 i taboru technicznego metra oraz warsztatu przeglądów osprzętowania elektronicznego składów wszystkich typów. Cały kompleks zajmuje powierzchnię 34 000 m²{{r|Tricoire_p234}}. W 2007 w tych warsztatach (nie licząc części będącej AMT linii 4) pracowało 200 osób{{r|Doury}}.

== Eksploatacja ==
=== Ruch pociągów ===
[[Plik:Metro de Paris - Ligne 7 - Opera SIEL.jpg|thumb|left|Tablica systemu SIEL na stacji ''[[Opéra]]''.]]

W 2008 roku przejazd całej linii (w każdym z kierunków) zajmował 48-56 minut w zależności od wariantu trasy (A, B, C lub D). Jak na wszystkich głównych liniach metra, pierwszy odjazd ze stacji końcowej ma miejsce około godziny 5:30, jednak na linii 7 w tym czasie (o 5:29) wyrusza w kierunku południowym także pociąg o skróconej trasie, ze stacji ''Porte de la Villette''. Z końcowej stacji ''La Courneuve'' pierwszy pociąg w kierunku ''Mairie d’Ivry'' wyrusza o 5:29, a w kierunku ''Villejuif – Louis Aragon'' – o 5:33. Z tej ostatniej pierwszy pociąg w kierunku północnym wyrusza o 5:28, a pierwszy skład z ''Mairie d’Ivry'' – o 5:30.

Ostatni odjazd z La Courneuve odbywa się o godzinie 0:25 w kierunku ''Villejuif – Louis Aragon'' i 0:27 w kierunku ''Mairie d’Ivry''. Ostatni pociąg w kierunku północnym, przemierzający całą linię, wyrusza ze stacji ''Mairie d’Ivry'' o godzinie 0:20, a ze stacji ''Villejuif – Louis Aragon'' – o 0:27. Ostatni pociąg ze stacji ''Mairie d’Ivry'', o 0:33, dociera tylko do ''Porte de la Villette''.

W piątkowe i sobotnie noce oraz w przeddzień świąt i w święta ostatni pociąg w kierunku południowym wyrusza o 0:27 z La Courneuve do stacji ''Mairie d’Ivry'', natomiast w kierunku ''Villejuif – Louis Aragon'' ostatni pociąg wyjeżdża o 2:07 z ''Place d’Italie''. Według ogłoszeń na stacjach, w te noce od godz. 1:00 odgałęzienie linii w kierunku stacji ''Villejuif – Louis Aragon'' jest odłączone od reszty linii i eksploatowane autonomicznie. Konieczna jest zatem przesiadka na stacji ''Maison Blanche''. W kierunku północnym pierwszy pociąg ze stacji ''Villejuif – Louis Aragon'' wyrusza o 1:20 do stacji ''Place d’Italie'', gdzie możliwa jest przesiadka na ostatni pociąg ze stacji ''Mairie d’Ivry'', wyruszający o 1:28 do La Courneuve.

Średni odstęp między pociągami wynosi poza odgałęzieniami od 2 do 4 minut w ciągu dnia, od 5 do 7 minut późnym wieczorem, od 4 do 5 minut w niedzielę i 10 minut w piątkowe i sobotnie noce oraz w przeddzień świąt i w święta po godzinie 1:15 z piątku na sobotę i po 0:30 w pozostałe noce. Na odgałęzieniach średni odstęp pomiędzy składami waha się od 3 do 7 minut w ciągu dnia, od 10 do 30 minut wieczorem i od 7 do 9 minut w sobotę i niedzielę<ref>[https://archive.is/20050129092729/http://www.ratp.info/orienter/horaires_metro7.php Oficjalna strona RATP – rozkład jazdy linii 7]</ref>.

=== Tabor ===
[[Plik:MF 77 ligne 7 Louis Blanc.ogg|thumb|Skład MF 77 zatrzymuje się na stacji ''[[Louis Blanc (stacja metra)|Louis Blanc]]'' (film).]]

W momencie otwarcia linii 5 listopada 1910 roku, obsługiwana była ona składami 5-wagonowymi (w tym 3 wagony silnikowe), każdy po 10,850 metrów długości. Niskie zapełnienie linii spowodowało zmianę taboru na składy 4-wagonowe (w tym 2 wagony silnikowe) [[Sprague-Thomson]] serii 600 19 listopada tego samego roku<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 85</ref>. W 1923 powrócono do składów 5-wagonowych o 3 wagonach silnikowych{{r|JR112}}. W 1969 składy MF 67 z drugiego zamówienia dla metra zostały przeznaczone na linię 7. Dostawa rozpoczęła się 14 czerwca 1971 i trwała do października 1973 roku. Stary tabor Sprague-Thomson został przekazany na [[Linia 12 metra w Paryżu|linię 12]], co pozwoliło do 15 maja 1972 roku wymienić jej składy na nowsze<ref>Robert Jean, ''op. cit.'', s. 169</ref>. Od 12 września 1979 roku na linii 7 kursują składy MF 77, obecnie jedyny typ pociągu na linii{{r|Robert_p172}}.

=== Personel ===
Wyróżnia się dwie kategorie personelu: pracowników stacji i maszynistów. Pracownicy stacji odpowiadają za kasy biletowe, zapewniają nadzór pasażerów oraz zarządzają przestrzenią stacji, kontrolują działanie urządzeń stacyjnych, mogą też mieć inne zadania w zależności od potrzeb. Część pracowników pełni funkcję rezerwy, mającej na celu zmienianie pracowników przy kasach. Maszyniści odpowiadają za prowadzenie pociągów<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 114-126</ref>, pracując na 3 zmiany: dzienną, mieszaną i nocną<ref>Wewnętrzne źródło RATP.</ref>.

=== Taryfa i finansowanie ===
Taryfa biletowa na linii jest identyczna z tą funkcjonującą w całej sieci RATP. Bilet ''t+'' pozwala na pojedynczy przejazd na dowolnym dystansie z dowolną liczbą przesiadek na inne linie metra lub RER w pierwszej strefie taryfowej.

Finansowanie funkcjonowania linii (utrzymanie infrastruktury i pociągów oraz pensje dla pracowników) należy do zadań RATP. Tymczasem dochody z biletów, których cena jest ustalana przez państwo, nie pokrywają całkowicie kosztów funkcjonowania linii. Pozostała kwota jest rekompensowana przez Zarząd Transportu regionu Île-de-France ([[język francuski|fr.]] ''Syndicat des transports d’Île-de-France'', STIF), na czele którego zasiada od 2005 roku prezydent Rady regionalnej Île-de-France, złożonego z członków wybranych w lokalnych wyborach. Zarząd określa generalne zasady eksploatacji sieci transportowej, jak również ramowe godziny i częstotliwość kursowania pojazdów komunikacji miejskiej. Równowagę finansową zapewnia coroczna wpłata na rzecz STIF dokonywana przez przedsiębiorców i jednostki samorządowe z regionu<ref>{{Cytuj stronę |url=http://www.stif.info/organisation-missions/volet-economique/financement-transports-publics/financement-transports-franciliens-442.html |tytuł=Finansowanie transportu w Île-de-France – strona internetowa STIF |data dostępu=2012-07-21 |archiwum=https://web.archive.org/web/20111001144535/http://www.stif.info/organisation-missions/volet-economique/financement-transports-publics/financement-transports-franciliens-442.html |zarchiwizowano=2011-10-01 }}</ref>.

=== Ruch pasażerski ===
Poziom ruchu pasażerskiego linii 7 wraz z 7 bis, sytuuje je na trzeciej pozycji w sieci paryskiego metra, ustępując jedynie liniom 1 i 4. Jednak od 1992 do 2004 roku popularność linii spadła o 0,3%, większy spadek zanotowano jedynie na linii 3 (w badaniu nie uczestniczyła linia 14, uruchomiona w 1998).

{| class="wikitable" style="text-align:left; font-size:100%;"
! Rok
! Pasażerowie (linia 7 i 7 bis) [mln]<ref group="uwaga">Całkowita liczba użytkowników, wsiadających bezpośrednio i przesiadających się z RER</ref>
|-
|1992
|120,8
|-
|1993
|118,0
|-
|1994
|116,4
|-
|1995<ref group="uwaga">Efekt strajków z grudnia 1995</ref>
|102,0
|-
|1996
|109,4
|-
|1997
|111,4
|-
|1998
|115,0
|-
|1999
|115,6
|-
|2000
|118,4
|-
|2001
|120,7
|-
|2002
|119,8
|-
|2003
|117,3
|-
|2004
|120,5
|-
|}

Najbardziej uczęszczane stacje na linii to w kolejności malejącej ''Gare de l’Est'' (15,66 mln pasażerów), ''Place d’Italie'' (13,10 mln), ''Châtelet'' (12,84 mln) i ''Opéra'' (10,47 mln)<ref>Dane o popularności stacji : [http://web.archive.org/web/20130425003806/http://www.stif.info/information-communication/communication/nos-publications/les-transports-chiffres-67.html Statystyki STIF z roku 2005, komunikacja miejska w liczbach, strona 16] (pdf)</ref>. W 1998 roku dzienny ruch pasażerski na linii 7 (bez linii 7 bis) sięgnął 398 975 pasażerów w dniu roboczym, 260 033 w sobotę i 156 850 w niedzielę<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 1999, s. 340</ref>. W 2003 roczny ruch pasażerski na linii (wyłączając linię 7 bis) wyniósł 113 611 641 pasażerów z dziennym przewozem średnio 409 534 pasażerów w dzień roboczy, 280 502 w sobotę i 181 751 w niedzielę<ref>Tricoire Jean, ''op. cit.'', wyd. 2004, s. 358</ref>.

== Planowane wydłużenia ==
=== Wydłużenie na północ ===
Przedłużenie, pozostające w sferze hipotetycznych planów, jest wpisane w fazę 2 (na lata 2013-2020) ''Schematu przewodniego regionu Île-de-France'' ([[język francuski|fr.]] ''Schéma directeur de la région Île-de-France''), dokumentu określającego politykę urbanistyczną regionu. Badania przewidują wydłużenie linii o 3,7&nbsp;km wzdłuż drogi krajowej nr 2, z dwoma nowymi stacjami. Pierwsza z nich miałaby się znaleźć przy dworcu kolejowym w [[Le Bourget|Bourget]] (umożliwiając przesiadkę na linię B RER), druga zaś przed wejściem do [[Muzeum Lotnictwa i Astronautyki Le Bourget]]. Koszt przedłużenia jest szacowany na 340 mln €<ref>[https://archive.is/20100807083152/http://www.plainecommune.fr/page/p-119/art_id-1396/ Wydłużenie linii 7], Plaine commune. Dostęp 21 lutego 2009</ref>. Umożliwiałoby ono przesiadkę na linię czerwoną planowanej sieci transportu regionalnego [[Grand Paris Express]], mającej powstać na bazie istniejącej infrastruktury kolejowej i metra.

=== Wydłużenie na południe ===
Istnieje projekt przejęcia odgałęzienia linii 7 prowadzącego do Villejuif przez linię 14, po jej wydłużeniu do stacji ''Maison Blanche''. Pozwoliłoby to zakończyć kłopotliwą eksploatację rozgałęzienia<ref>''Naissance d'un métro (nouvelle ligne 14)'', wydanie specjalne, wyd. [[La Vie du Rail]], październik 1998, s. 12</ref>.

Według ''Schematu przewodniego regionu Île-de-France'', przyjętego w 2008 roku, ten projekt wydaje się jednak być już nieaktualny<ref>[http://web.archive.org/web/20110716024231/http://www.sdrif.com/fileadmin/unloud_file/doc_accueil/SDRIF.PDF SDRIF – Développer le réseau pour accompagner le projet urbain], s. 81 (pdf)</ref>.

Co więcej, obecnie przewiduje się przedłużenie linii 14 do [[Orly]] w ramach budowy sieci Grand Paris Express, po trasie zupełnie innej niż trasa odgałęzienia linii 7.

Do roku 2013 odgałęzienie do Villejuif ma zostać przedłużone w kierunku [[Athis-Mons]] za pomocą projektowanej linii tramwajowej T7<ref>[https://archive.is/20100516102639/http://extension-reseau.ratp.fr/tram-villejuif-athis/index.html RATP – budowa linii Villejuif/Athis-Mons]</ref>.

== Turystyka ==
[[Plik:Metro-Paris-Rame-MF77-ligne.jpg|thumb|Skład MF 77 na stacji ''[[Sully – Morland]]''.]]

Linia 7, przecinając Paryż z północnego na południowy wschód, dociera do licznych atrakcji turystycznych, z których głównymi są:
* dzielnica [[La Villette]] z [[Cité des Sciences et de l’Industrie]], [[La Géode]] i [[Cinaxe]] – stacja ''Porte de la Villette'';
* dworzec [[Gare de l’Est]] – stacje ''Gare de l’Est'' i ''Château-Landon'';
* [[Opéra Garnier]] – stacja ''Opéra'';
* [[Pont Neuf]] i budynek mennicy – stacja ''Pont Neuf'';
* [[Place du Châtelet]] i otoczenie – stacja ''Châtelet'';
* nabrzeża Sekwany w południowej części [[Le Marais]] oraz [[Wyspa Świętego Ludwika]] – stacje ''Pont Marie'' i ''Sully – Morland'';
* wschodnia część [[Dzielnica Łacińska|Dzielnicy Łacińskiej]] – stacje ''Jussieu'', ''Place Monge'' i ''Censier – Daubenton'';
* [[Place d’Italie]] i dzielnica [[Butte-aux-Cailles]] – stacja ''Place d’Italie'';
* [[Dzielnice azjatyckie w Paryżu|dzielnica azjatycka]] na południu [[13. dzielnica Paryża|13. okręgu]] – stacje ''Porte d’Italie'', ''Porte de Choisy'' i ''Porte d’Ivry''.

== Zobacz też ==
* [[metro w Paryżu]]

== Uwagi ==
{{Uwagi}}

== Przypisy ==
{{Przypisy}}

== Bibliografia ==
* Guerrand Roger-Henri, ''L'aventure du métropolitain'', wyd. La découverte, Paryż, 1999
* Jacobs Gaston, ''Le métro de Paris : un siècle de matériel roulant'', wyd. La Vie du Rail, 2001 ({{ISBN|2-902808-97-6}})
* Lamming Clive, ''Métro insolite''
* ''Le patrimoine de la RATP'', wyd. Flohic, 1996 ({{ISBN|2-84234-007-8}})
* ''Métro-Cité : le chemin de fer métropolitain à la conquête de Paris, 1871–1945'', pod red. François Gasnaulta i Henri Zubera, wyd. przez muzea miasta Paryża, 1997 ({{ISBN|2-87900-374-1}})
* Robert Jean, ''Notre Métro'', wyd. Jean Robert, Paryż, 1983
* Tricoire Jean, ''Le métro de Paris – 1899 – 1911 : images de la construction'', wyd. Paris Musées, Paryż, 1999 ({{ISBN|2-87900-481-0}})
* Tricoire Jean, ''Un siècle de métro en 14 lignes. De Bienvenüe à Météor''

{{Paryskie Metro}} 	
{{Linia 7 metra w Paryżu}}

[[Kategoria:Linie metra w Paryżu]]