sraczka

sraczka (język polski)

wymowa:: IPA: [ˈsrat͡ʃka], AS: [sračka] ^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. wulg. biegunka, rozwolnienie^[1]

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sraczka	sraczki
dopełniacz	sraczki	sraczek
celownik	sraczce	sraczkom
biernik	sraczkę	sraczki
narzędnik	sraczką	sraczkami
miejscownik	sraczce	sraczkach
wołacz	sraczko	sraczki

przykłady:: (1.1) On ma chyba sraczkę, bo od godziny siedzi w kiblu.

składnia:

kolokacje:: (1.1) mieć sraczkę • mieć atak sraczki

synonimy:: (1.1) rozwolnienie, biegunka

antonimy:: (1.1) zatwardzenie

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. sracz mrz

zgrub. sraka ż

czas. srać, obesrać

przym. sraczkowaty, sraki, sraczkowy

przysł. srak

związki frazeologiczne:: biegać jak ze sraczką • jak nie urok, to sraczka

etymologia:: pol. srać + -ka

uwagi:

tłumaczenia:

angielski: (1.1) shits
chorwacki: (1.1) sraćka ż
czeski: (1.1) sračka ż
duński: (1.1) tyndskid w, møllebæ w
francuski: (1.1) foire ż, chiasse ż
hiszpański: (1.1) cagalera ż
japoński: (1.1) 下痢(げり)
jidysz: (1.1) דורכפֿאַל m (durchfal)
kaszubski: (1.1) sraczka ż, drzistówka ż
niemiecki: (1.1) Dünnpfiff m
norweski (bokmål): (1.1) spraybæsj m
nowogrecki: (1.1) τσίρλα ż
ukraiński: (1.1) срачка ż
węgierski: (1.1) fos
włoski: (1.1) cacarella ż

źródła:

↑ Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 290.

sraczka (język kaszubski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) pot. sraczka

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:: (1.1) drzistówka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:: rzecz. srela m/ż, srôcz m; czas. srac ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

[Czeszewski-1] Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 290.

[1]