planka

planka (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) gruba deska, belka

czasownik nieprzechodni

(2.1) pot. wślizgiwać się bez opłaty (zwykle na teren ogrodzony, często przeskakując jakieś zagrody)

czasownik przechodni

(3.1) pot. ściągać, kopiować, kalkować, zżynać, odpisywać, popełniać plagiat; (oryginalnie: odrysowywać na desce rysunkowej)

odmiana:

(1.1) en planka, plankan, plankor, plankorna

(2-3) att planka, plankar, plankade, plankat, planka! ; pres. part. plankande, perf. part. plankad

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) tjock bräda

(2.1) smita in

(3.1) plagiera, kopiera, skriva av

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. plankande, plankning

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: