Wikisłownik

jedyny

jedyny (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA: [jɛˈdɨ̃nɨ], AS: [i ̯edỹny], zjawiska fonetyczne: nazal. ​?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) istniejący tylko w jednym egzemplarzu
(1.2) wyjątkowy, szczególny, niepowtarzalny
odmiana:
(1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mos/mzwmrzżnmosnmos
mianownikjedynyjedynajedynejedynijedyne
dopełniaczjedynegojedynejjedynegojedynych
celownikjedynemujedynejjedynemujedynym
biernikjedynegojedynyjedynąjedynejedynychjedyne
narzędnikjedynymjedynąjedynymjedynymi
miejscownikjedynymjedynejjedynymjedynych
wołaczjedynyjedynajedynejedynijedyne
przykłady:
(1.1) Na wojnie straciła swojego jedynego syna.
(1.1) Jedynym kablem w budynku był metalowy przewód do słuchawki archaicznego telefonu na kartę magnetyczną, do którego wciąż była kolejka.
(1.2) Jesteś dla mnie jedyny.
(1.2) Jedyna rzecz na jaką od ciebie czekałem to zwykłe ludzkie „przepraszam”, ale w tysiącach słów słownika, w nutach piosenek i kadrach filmów nie pojawiło się ono ani razu.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jedyne n, jednostka ż, jedność, jedynka, jeden
licz. jeden
przym. pojedynczy
zaim. jeden
partyk. jedynie
związki frazeologiczne:
jedyny w swoim rodzaju
etymologia:
prasł. *edinъ → jeden[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑   Hasło „jedyny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=jedyny&oldid=8351473”