wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. zdziwić)

(1.1) powodować odczucie zdumienia

czasownik zwrotny niedokonany dziwić się (dk. zdziwić się)

(2.1) odczuwać lub okazywać brak rozumienia czegoś lub zdumienie
(2.2) daw. reg. (Kresy) patrzeć[1]
odmiana:
przykłady:
(2.1) Ale słyszę, naprawdę słyszę rytm, a rymy same do mnie przybiegają. Mama się dziwi: przecież takie niemuzykalne dziecko![2]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) zadziwiać, zaskakiwać, zdumiewać
(2.1) dziwować się, zadziwiać się, zdumiewać się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. dziw mrz, dziwienie n, dziwienie się n, zdziwienie n, zdziwienie się n, dziwaczek mos/mrz
czas. dziwaczeć, zadziwiać ndk., zadziwić dk., zdziwić dk.
przym. dziwny
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) prasł. *diviti[3]
(2.1) od (1.1)[4]
(2.2) ukr.
uwagi:
tłumaczenia:
(2.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: patrzeć
źródła:
  1. Tadeusz Lehr, O mowie Polaków w Galicji wschodniej, „Język Polski” nr 2–3/1914, s. 51.
  2. Topografia myślenia, Joanna Kulmowa, 2001 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  3.   Hasło „dziwić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
  4.   Hasło „dziwić” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.