cyna
cyna (język polski)
edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) chem. szary metal, pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 50, oznaczany symbolem Sn; zob. też cyna w Wikipedii
- (1.2) pot. naczynia i inne wyroby z cyny (1.1)[1]; zob. też cyna w Encyklopedii staropolskiej
- (1.3) pot. elektron. łatwotopliwy stop cyny (1.1) z ołowiem i antymonem, używany do lutowania niskotemperaturowego
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza mianownik cyna dopełniacz cyny celownik cynie biernik cynę narzędnik cyną miejscownik cynie wołacz cyno
- przykłady:
- (1.1) Cienka powłoka cyny na blaszanych puszkach z żywnością zapobiega korozji.
- (1.2) Szczęśliwsze były wieki, kiedy na cynie jadano.[1]
- (1.3) Przy pomocy cyny łączymy podzespoły elektroniczne do płytki drukowanej.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dzban / dzbanek / kufel / talerz / łyżka z cyny • kopalnia cyny • ruda cyny • złoże cyny
- (1.2) jeść na cynie • czyścić cynę
- (1.3) lutować cyną • kropla cyny • pokryć cyną • roztopić cynę • połączyć cyną • laska cyny
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) metal, pierwiastek
- (1.2) naczynie
- (1.3) stop
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. cynownia ż, cynownictwo n, cynownik m, cynkarz m, cynkolit m, ocynownia ż, cynowanie n, pocynowanie n, ocynowanie n
- czas. cynować ndk., pocynować dk., ocynować dk.
- przym. cynowy, cynkowaty, cynowniczy, cynkowniczy
- przysł. cynowo
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: indeksy pierwiastków chemicznych
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) tin; (1.3) solder
- arabski: (1.1) قصدير
- baskijski: (1.1) eztainu
- białoruski: (1.1) волава n
- białoruski (taraszkiewica): (1.1) цына ż
- bułgarski: (1.1) калай m
- czeski: (1.1) cín
- dolnołużycki: (1.1) cen m; (1.2) cen m
- duński: (1.1) tin
- esperanto: (1.1) stano
- francuski: (1.1) étain m
- górnołużycki: (1.1) cyn m
- hiszpański: (1.1) estaño m
- kataloński: (1.1) estany m
- łaciński: (1.1) stannum n
- łotewski: (1.1) alva
- macedoński: (1.1) калај m
- niderlandzki: (1.1) tin
- niemiecki: (1.1) Zinn n; (1.2) Zinn n
- nowogrecki: (1.1) κασσίτερος m
- portugalski: (1.1) estanho
- rosyjski: (1.1) олово n
- rumuński: (1.1) staniu
- słoweński: (1.1) kositer
- szwedzki: (1.1) tenn
- tetum: (1.1) kaleen
- ukraiński: (1.1) олово n
- volapük: (1.1) stanin
- węgierski: (1.1) ón
- wilamowski: (1.1) cyjn m, cejn m
- włoski: (1.1) stagno
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 361.
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 47.
