Wiktor Past
Wiktor Past (ur. 7 grudnia 1858 w Brzeżanach, zm. 24 listopada 1924 w Krakowie) – tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
 tytularny generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 grudnia 1858 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 listopada 1924 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1912 i 1917–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
3 Brygada Kawalerii Obrony Krajowej |
| Stanowiska |
dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujBył synem urzędnika państwowego. Jego matka nosiła panieńskie nazwisko Potakowska. Ukończył 6 klasowe gimnazjum w Brzeżanach i Korpus Kadetów we Lwowie oraz kurs sztabowy w Wiedniu (1895). W kwietniu 1905 objął dowództwo Pułku Ułanów Obrony Krajowej Nr 3 w Rzeszowie. Od kwietnia 1911 dowodził 3 Brygadą Kawalerii Obrony Krajowej we Lwowie. Z dniem 1 maja 1912 przeniesiony został w stan spoczynku[1]. Zamieszkał we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej i rozpoczęciu ofensywy rosyjskiej, ewakuował się do Wiednia. W październiku 1915 roku przybył do Krakowa. 1 sierpnia 1917 roku został reaktywowany i mianowany komendantem Szkoły dla Inwalidów Wojennych w Krakowie[2][3].
18 marca 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1910 i zaliczony do 1 Rezerwy Armii oraz powołany do służby czynnej na czas wojny aż do demobilizacji i wyznaczony – z dniem 6 stycznia 1919 – na stanowisko komendanta Szkoły Inwalidów Wojskowych w Krakowie[4][5][6][7].
21 czerwca 1919 roku został szefem Generalnej Ekspozytury Sekcji Opieki Ministerstwa Spraw Wojskowych przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie[8]. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu tytularnego generała dywizji. Zmarł 24 listopada 1924 roku w Krakowie[9]. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim (kwatera HB, rząd płn.).
Wiktor Past był żonaty z kobietą o nazwisku Mayerburg, z którą miał troje dzieci: Adelę (1891), Wiktorię (1894) i Edwarda (1896)[10].
Awanse
edytujW Cesarskiej i Królewskiej Armii:
- podporucznik (Leutnant) – 1878
- porucznik (Oberleutnant) – 1883
- rotmistrz (Rittmeister II kl.) – 1889
- rotmistrz (Rittmeister I kl.) – 1890
- major (Major) – 1897
- podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1901
- pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1905
- generał brygady (Generalmajor) – 1 listopada 1910
W Wojsku Polskim:
- generał podporucznik
- tytularny generał dywizji – zatwierdzony 26 października 1923
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Korony Żelaznej 3 klasy[3]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy[3]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[3]
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów[3]
- Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[3]
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[3]
Przypisy
edytuj- ↑ Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 2, Nr 17 z 21 kwietnia 1912.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 243 według autora reaktywowany (przywrócony ze stanu spoczynku) 1 lipca 1917 roku.
- ↑ a b c d e f g Lista starszeństwa generałów i pułkowników 1918 ↓, s. 24.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 37 z 03.04.1919 r. Była to ta sama placówka, którą objął w 1917.
- ↑ Rydel 2001 ↓, s. 246 według autora pełnił służbę w WP od 1 listopada 1918 roku.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 243 autor utrzymuje, że było to stanowisko komendanta Szpitala Inwalidów we Lwowie.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 53 autorzy podają obie wersje.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2310.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 lutego 1925 roku, s. 68.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 243.
Bibliografia
edytuj- Generale und Obersten (k. u. k. Heer). Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych®. [dostęp 2016-02-15].
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001. ISBN 83-7188-235-1.