Wikipedia

Włodzimierz Kiniorski

polski saksofonista i kompozytor

Włodzimierz Andrzej Kiniorski, ps. „Kinior” (ur. 15 lipca 1952 w Zagnańsku) – polski muzyk, kompozytor, multiinstrumentalista grający m.in. na saksofonie. Członek Stowarzyszenia Autorów ZAIKS, PSJ, SAWP[1].

Włodzimierz Kiniorski
ilustracja
Imię i nazwisko

Włodzimierz Andrzej Kiniorski

Pseudonim

Kinior

Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1952
Zagnańsk, Polska

Instrumenty

saksofon sopranowy, gitara elektryczna, flet, kontrabas, drumla, kalimba, dzban, fortepian, klarnet basowy, instrumenty perkusyjne, bębny i in.

Gatunki

jazz-rock, jazz, free jazz, funky, reggae, muzyka etniczna, muzyka elektroniczna, muzyka współczesna

Zawód

artysta, muzyk, kompozytor

Powiązania

Stanisław Zybowski, Włodek Pawlik, Janusz Iwański, Marcin Pospieszalski, Antoni Gralak, Mateusz Pospieszalski, Sarandis Juwanudis, Krzysztof Popek, Aleksander Korecki, Tomasz Lipiński, Robert Brylewski, Piotr Żyżelewicz, Bob Steward, Steve Kindler, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak, Stanisław Sojka, Grzegorz Ciechowski, Mamadou Diouf, Grażyna Auguścik, Daab, R.A.P., Trebunie-Tutki, Twinkle Brothers, Klinika Lalek i in.

Instrument
saksofon sopranowy
Zespoły
Stop
Integracja
Blejtram
Sunday Band
Moko
Tie Break
Stan d'Art
Young Power
Free Cooperation
Izrael
Brygada Kryzys
i in.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Kariera muzyczna

edytuj

Wywodzi się ze środowiska jazzowego[2]. Swą muzyczną przygodę rozpoczynał w amatorskich grupach młodzieżowych Elektrony, a później Farady z Radomia[3]. Kolejny - już bardziej dojrzały etap w karierze muzyka to jego działalność jako współzałożyciela radomskich formacji Stop[4], a następnie Integracja, którą współtworzył m.in. ze Stanisławem Zybowskim, Wojciechem Jaske i Zbigniewem Nowakowskim[3]. Obydwa zespoły były nagradzane na lokalnych przeglądach i konkursach, zaś pierwsze muzyczne przeprowadzki saksofonisty związane są z Kielcami i Częstochową[3][5][6]. W kolejnych latach zyskał on uznanie zarówno wśród muzyków, publiczności, jak i krytyków, zdobywając wiele nagród na festiwalach jazzowych w kraju (m.in. Jazz Juniors, Jazz nad Odrą, Nagroda im. Krzysztofa Komedy) i za granicą[2]. Wraz z rozwojem kariery do free jazzowych korzeni doszła jego fascynacja muzyką etniczną, elektroniczną i współczesną[2].

Przez słuchaczy kojarzony głównie ze współpracy z zespołami: Tie Break, Izrael, Young Power[7][8], Graal czy Brygada Kryzys[2]. Nagrywał, bądź koncertował także z Bobem Stewartem, Steve’em Kindlerem, Tomaszem Stańką, Michałem Urbaniakiem, Stanisławem Sojką, Grzegorzem Ciechowskim (Obywatel G.C.), a także z innymi oprócz Izraela, reggaeowymi formacjami – to jest: Daab, R.A.P., Trebunie-Tutki (jako Trebunie Tutki and Kinior Orchestra) i Twinkle Brothers[2]. Ponadto współpracował z takimi zespołami (w tym z tymi założonymi przez siebie) i wykonawcami jak: Blejtram (jednym z członków grupy był kilkunastoletni wówczas student Włodek Pawlik)[5], Sunday Band[5], Moko[1], Stan d'Art[1], Free Cooperation, PAFF, KI-NO (Kiniorski-Nowakowski), Mamadou Diouf (jako Mamadou Diouf and Kinior Orchestra), Norman Grant, Plastig Bag, czy Sony Robertson.

Jest autorem muzyki do filmów dokumentalnych: Andrzej Strumiłło, Dalaj Lama i Zdzisław Beksiński. Realizował działania multimedialne między innymi z Piotrem Bikontem, Markiem Chołoniewskim, Pawłem Dudzińskim, Krzysztofem Knittlem i Marcinem Krzyżanowskim. Artysta jest także związany z Teatrem im. Stanisława Ignacy Witkiewicza w Zakopanem, Teatrem Klinika Lalek w Wolimierzu, Teatrem Powszechnym w Warszawie, Teatrem Bückleina w Krakowie[8]. W 1997 roku otrzymał Złotą Maskę za muzykę do sztuki Eugèna Ionesco pt. Krzesła, którą wystawiano w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach[9]. Jest także inicjatorem festiwalu Flap People w Łodzi.

W 1986 roku w studiu Polskiego Radia zrealizował cykl nagrań solowych pt. Nang Pa, zainspirowaną muzyką współczesną. W 1987 roku wystąpił na Festiwalu w Jarocinie, gdzie zagrał z muzyki współpracującymi z nim w pracowni artystycznej PAFF. Na przełomie lat 80 i 90. mieszkał w Londynie, gdzie wziął udział w nagraniu albumu grupy Izrael pt. 1991. Ponadto reprezentował Polskę na Targach Expo 98 w Lizbonie[8].

28 października 2003 roku wziął udział w Zaduszkach Jazzowych, połączonych z obchodami 30-lecia radomskiej grupy jazz-rockowej Integracja, które odbyły się w Radomiu w MDK przy ul. Daszyńskiego[10].

Muzyk uczestniczył w nagraniach kilkudziesięciu płyt. Wydał cztery albumy solowe[8].

Praktykuje buddyzm[11].

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia[1]

edytuj
  • 1973 – Nagroda za kompozycję Ptasi kierat, wykonaną z własną grupą Stop oraz nagroda indywidualna (z inicjatywy Zbigniewa Namysłowskiego) w postaci udziału w Warsztatach Muzycznych w Chodzieży[3][4]
  • 1975 – II miejsce dla zespołu Integracja na III Młodzieżowym Festiwalu Muzycznym w Katowicach[12]
  • ? – Jazz Juniors – Nagroda Główna dla zespołu Moko (lider, instrumentalista grupy)
  • 1985 – Nagroda im. Krzysztofa Komedy (Nagroda indywidualna)
  • 1986 – Jazz nad Odrą – Grand Prix dla formacji Stan d’Art (współzałożyciel, kompozytor, instrumentalista zespołu)
  • 1987 – 3. miejsce na liście saksofonistów tenorowych, według ankiety czasopisma Jazz Forum
  • 1994 – nagroda na Festiwalu Polskich Wideoklipów Yach Film dla teledysku do utworu ’O sole mio (reż. Robert Baliński)
  • 1994 – Nagroda Wojewody Kieleckiego za pełną zaangażowania pracę na rzecz upowszechniania na Kielecczyźnie szeroko rozumianej kultury
  • 1996 – Nagroda Dyrektora Wydziału Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach za pełną zaangażowania pracę na rzecz tworzenia i upowszechniania kultury
  • 1996 – Skrzydła '96 (nagroda redakcji dziennika Słowo Ludu): za całokształt twórczości artystycznej i promowanie Kielecczyzny poza jej granicami
  • 1996 – Album pt. ...w Sherwood (płyta zespołu Trebunie-Tutki z udziałem W. Kiniorskiego, Adriana Sherwooda, Twinkle Brothers i chóru afrykańskiego) został uznany trzecim albumem dziesięciolecia Word Charts Europe EBU /
  • 1997 – Złota Maska '97” za muzykę do sztuki pt. Krzesła, autorstwa Eugèna Ionesco, wystawianego w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (nagroda artystyczna Wojewodów: Bielskiego, Częstochowskiego, Katowickiego i Opolskiego)
  • 2000 – African Snow – „Płyta września 2000” w kategorii: World music w World Entertainment Network na liście przebojów Word Music Charts Europe (w latach 1994, 1996, 1999)
  • 2001 – odznaczony Srebrny Krzyż Zasługi wręczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
  • 2007 – „Wyróżnienie Gminy Zagnańsk” dla szczególnie zasłużonego w rozwoju gminy
  • 2012 – Świętokrzyska Nagroda Kultury

Dyskografia

edytuj

Albumy solowe:

Filmografia

edytuj
Muzyka[9]
  • Pijak (1990)
  • Trucizna (1996)
  • Park (1999)
  • Człowieku (2005)
  • Klajmax (2011)
  • Wątpliwości (2012)
  • Incydent (2012)
  • Grudniowe rozmowy (2012)
  • Dreamland (2018)
Opracowania muzyczne[9]
  • Classic Polo (1996)
Wykonanie muzyki[9]
  • Classic Polo (1996)
  • Darmozjad polski (1997)
  • Ja się nie boję braci Rojek (2003)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Włodzimierz Kiniorski: Kinior - blog. Info. kinior.wixsite.com. [dostęp 2022-10-29]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e Kinior Balon i pan Zbyszek. kinior.wixsite.com. [dostęp 2022-10-29]. (pol.).
  3. ↑ a b c d Włodzimierz Kiniorski: Początki jazzu. kinior.wixsite.com, 2019-08-01. [dostęp 2022-10-29]. (pol.).
  4. ↑ a b Bogdan Bogiel, Grzegorz Kuczyński, Jerzy Redlich, Folder III Festiwalu Młodzieżowej Muzyki Współczesnej, Kalisz 1973
  5. ↑ a b c Włodzimierz Kiniorski: Sunday Band. kinior.wixsite.com, 2019-04-24. [dostęp 2022-10-30]. (pol.).
  6. ↑ Włodzimierz Kiniorski: Tie break. kinior.wixsite.com, 2019-04-24. [dostęp 2022-10-29]. (pol.).
  7. ↑ a b Dyskoteka. brygada-kryzys.art.pl. [dostęp 2021-06-08].
  8. ↑ a b c d Włodzimierz Kiniorski. zagnansk.pl. [dostęp 2021-06-08].
  9. ↑ a b c d Włodzimierz Kiniorski w bazie filmpolski.pl
  10. ↑ Koncert z okazji 30-lecia jazzrockowej Integracji w MDK. radom.wyborcza.pl, 2003-10-28. [dostęp 2022-10-30]. (pol.).
  11. ↑ Między religią a dźwiękiem. kinior.wixsite.com. [dostęp 2021-06-08].
  12. ↑ Krzysztof Wodniczak. III Młodzieżowy Festiwal Muzyczny: Pozostały nadzieje. „Panorama”, s. 25, 1975-10-19. Katowice: Śląskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa-Książka-Ruch”. 
  13. ↑ Kwiaty na żywopłocie (1987). zadru.eu. [dostęp 2021-06-08].
  14. ↑ Young Power – Young Power - Kanon Polskiego Jazzu. jazzpress.pl. [dostęp 2021-06-08].
  15. ↑ Young Power Nam Myo Ho Renge Kyo. progrock.org.pl. [dostęp 2021-06-08].
  16. ↑ a b c Kiniorski, Włodzimierz. Dyskografia. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2021-06-08].
  17. ↑ a b c d Płyty. izrael.art.pl. [dostęp 2021-06-08].
  18. ↑ Paff 1989. kinior.wixsite.com. [dostęp 2021-06-08].
  19. ↑ Grzegorz Kasjaniuk: GAWLIŃSKI: jak się tego materiału będzie słuchało po tylu latach?. wpolityce.pl, 2013-02-24. [dostęp 2021-08-06].
  20. ↑ Dorota Ficoń & Włodzimierz KINIOR Kiniorski. discogs.com. [dostęp 2022-10-29]. (pol.).
  21. ↑ Anna Wilczyńska, Smok na Nowy Rok [online], folk24.pl, 8 czerwca 2021 [dostęp 2014-01-26].
  22. ↑ Mateusz Kołodziej: Rysa na wizerunku ikony. axunarts.pl, 2016-11-22. [dostęp 2021-06-08].
  23. ↑ Falując - Album by Kinior. open.spotify.com. [dostęp 2021-06-08].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Kiniorski&oldid=75205297”