Władysław Dziadosz
Władysław Dziadosz (ur. 13 lutego 1893[1] w Tarnowie, zm. 13 marca 1980 w Londynie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej, w latach 1934–1939 wojewoda kielecki.
 Władysław Dziadosz (1931) | |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 marca 1980 |
| Wojewoda kielecki | |
| Okres | |
| Poprzednik |
Stanisław Jarecki (p.o.) |
| Następca |
wygaśnięcie urzędu |
| Odznaczenia | |
         
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie komisarza straży skarbowej. Ukończył I Gimnazjum w Tarnowie (1913), następnie wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył po przerwie wojennej w 1926, ze stopniem naukowym doktora praw[2]. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej w Legionach – oficer II baonu 5 pułku piechoty Legionów Polskich, ciężko ranny w bitwie pod Konarami 23 maja 1915. W opinii swego ówczesnego przełożonego, gen. dyw. Leona Berbeckiego „był zawsze dowódcą dającym wzór honoru, pewności siebie w niebezpieczeństwie, wywierał wybitnie dodatni wpływ na szeregi i kolegów”. W czasie służby w Legionach awansował na chorążego (2 lipca 1915 roku) i podporucznika (1 listopada 1916 roku)[3].
W latach 1917–1918 komendant POW w Tarnowie, gdzie w październiku 1918 dowodził rozbrajaniem wojsk austriackich. Jeszcze w 1918 r. uczestnik bitwy o Lwów.
Później oficer Wojska Polskiego w czasie wojny polsko-bolszewickiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 457. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W lipcu tego roku został przeniesiony do 35 Pułku Piechoty w Łukowie na stanowisko dowódcy batalionu[5]. Do wiosny 1924 pełnił służbę w 12 pułku piechoty w Wadowicach, pozostając oficerem nadetatowym 35 pp. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie z równoczesnym odkomenderowaniem z dniem 5 maja na kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie[6][7]. W styczniu 1927 został przeniesiony z 1 pp Leg. do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie na stanowisko kwatermistrza[8]. W kwietniu tego roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony służbowo do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[9][10]. 2 kwietnia 1927 roku minister spraw wewnętrznych mianował go prowizorycznym naczelnikiem wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie[11]. 17 listopada 1928 został przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Tarnopolu[12].
W grudniu 1928 został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 55,89 lokatą oraz przydzielony macierzyście do kadry oficerów służby sprawiedliwości z pozostawieniem w dyspozycji MSWojsk[13].
30 lipca 1929 przeniesiony ze stanowiska naczelnika wydziału w Urzędzie Wojewódzkim w Tarnopolu do Kielc, gdzie objął funkcję wicewojewody kieleckiego. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].
Dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych z 25 lutego 1930 został z kolei przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego w Białymstoku, gdzie powierzone zostało mu stanowisko wicewojewody białostockiego. Pełnił następnie funkcję dyrektora Biura Sejmu w Warszawie oraz naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie.
W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku sądowych w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 21. lokatą w korpusie oficerów sądowych (od 1937 roku – korpus oficerów audytorów)[15].
3 lipca 1934 mianowany został na wojewodę kieleckiego, funkcję objął w dniu 9 lipca. Ostatni, najdłużej urzędujący wojewoda kielecki okresu międzywojennego, zadania swe wypełniał do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Od 1939 na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa dla Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza, ale ustąpił z tych funkcji w sierpniu tegoż roku. Był członkiem I (1954–1957) i III Rady Rzeczypospolitej Polskiej (1963–1968).
Władysław Dziadosz spoczywa na cmentarzu komunalnym w Nowym Targu - Skotnica (kwatera 4, rząd 1, grób 45)[16].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[18][19]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[20]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[17]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[17]
- Wielki Oficer Orderu Chrystusa (Portugalia)[17][21]
- Komandor Orderu Chrystusa (Portugalia)[17][21]
- Komandor Orderu Korony Włoch (Włochy)[17]
- Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[17]
Przypisy
edytuj- ↑ W „Roczniku Oficerskim” z 1924 podano, że urodził się 12 lutego 1893.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 424.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 22.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 548.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 19 kwietnia 1924 roku, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133, 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 31 grudnia 1926 roku, s. 455.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 marca 1927 roku, s. 97.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 119, 170.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, t. 1–2, 30 czerwca 1927, s. 169.
- ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. 1, s. 99, 1929-01-31. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 220.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 368.
- ↑ Cmentarz - strona główna [online], www.ecmentarz.nowytarg.pl [dostęp 2022-12-06].
- ↑ a b c d e f g h Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 158–159.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
- ↑ Zaszczytne odznaczenie. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”. 315, 14 listopada 1931.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b CIDADÃOS ESTRANGEIROS AGRACIADOS COM ORDENS PORTUGUESAS. presidencia.pt. [dostęp 2011-05-02]. (port.).
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Dziadosz Władysław [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. I, s. 166.
- Romuald Turkowski Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1945–1972, wyd. Sejmowe, Warszawa 2001.