Tess

film z 1979 w reżyserii Romana Polańskiego

Tessfilm fabularny Romana Polańskiego z 1979 roku, zrealizowany na podstawie książki Tessa d’Urberville, Thomasa Hardy’ego.

Tess
Gatunek

melodramat kostiumowy

Data premiery

25 października 1979

Kraj produkcji

Francja
Wielka Brytania

Język

angielski

Czas trwania

190 min

Reżyseria

Roman Polański

Scenariusz

Gérard Brach
John Brownjohn
Roman Polański

Główne role

Nastassja Kinski
Peter Firth
Leigh Lawson

Muzyka

Philippe Sarde

Zdjęcia

Ghislain Cloquet
Geoffrey Unsworth

Scenografia

Pierre Guffroy

Kostiumy

Anthony Powell

Montaż

Tom Priestley
Alastair McIntyre

Dystrybucja

Columbia Pictures

Nagrody
3 Oscary
3 Cezary
2 Złote Globy

Obsada

edytuj

i inni

Opis fabuły

edytuj

Tess to historia ubogiej rodziny Durbeyfield, która dowiaduje się, że ich nazwisko ma szlacheckie korzenie. Postanawiają wysłać swoją córkę Tess do swojej rzekomej rodziny, która mieszka w okolicy. Okazuje się jednak, że ludzie ci kupili nazwisko, a pokrewieństwo z d’Urberville’ami jest znikome.

Podczas pobytu u d’Urberville’ów Tess poznaje „kuzyna” Aleca, który ją uwodzi. Z tego krótkiego związku rodzi się dziecko, które wkrótce umiera. W wiosce Tess pastor odmawia chrześcijańskiego pochówku jej dziecka. Dziewczyna w rozgoryczeniu opuszcza swoje strony rodzinne i znajduje pracę na farmie mlecznej, gdzie poznaje Angela. Zakochani biorą ślub, a w noc poślubną Tess wyjawia Angelowi sekret związany z dzieckiem myśląc, że mąż jej wybaczy. Mężczyzna jest zdruzgotany, opuszcza Tess i wyjeżdża do Brazylii. Przez długi czas Tess ciężko pracuje i tuła się po kraju. Umiera jej ojciec, a tym samym matka z jej rodzeństwem nie ma środków na utrzymanie. Tess otrzymuje propozycję od „kuzyna” Aleca, aby została jego kochanką, w zamian za co będzie utrzymywał jej rodzinę. Tess przez długi czas odrzuca tę myśl, kierując się dumą, jednak w końcu ulega.

Jej mąż wraca z tułaczki i wybacza Tess. Jest jednak za późno: jego żona została kochanką „pana d’Uberville” i żyje w nieszczęśliwym związku. Po spotkaniu z Angelem jej rozpacz kumuluje się do tego stopnia, że morduje Aleca i ucieka z Angelem. Ostatnie chwile ukochani spędzają przy Stonehenge. To pradawne miejsce jest świadkiem upadku Tess, którą zabiera policja. Dziewczyna oddaje się w ręce sprawiedliwości bez oporu mówiąc: „Jestem gotowa”.

Nagrody i nominacje

edytuj
 
Stonehenge – ostatni postój Tess
  • 1982BAFTA w kategorii najlepsze zdjęcia dla Ghislaina Cloqueta i Geoffreya Unswortha
  • 1982 – nominacja do BAFTY w kategorii najlepsza scenografia dla Pierre’a Guffroya
  • 1982 – nominacja do BAFTY w kategorii najlepsze kostiumy dla Anthony’ego Powella
  • 1981 – nominacja do Złotego Globu w kategorii najlepszy reżyser dla Romana Polańskiego
  • 1981Oscar w kategorii najlepsza scenografia dla Jacka Stevensa
  • 1981Oscar w kategorii najlepsza scenografia dla Pierre’a Guffroya
  • 1981Oscar w kategorii najlepsze zdjęcia dla Ghislaina Cloqueta i Geoffreya Unswortha
  • 1981 – nominacja do Oscara w kategorii najlepsza muzyka dla Philippe’a Sarde’a
  • 1981Złoty Glob w kategorii najlepszy film zagraniczny
  • 1981 – nominacja do Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka dramatyczna dla Nastassji Kinski
  • 1981Złoty Glob w kategorii najbardziej obiecująca aktorka dla Nastassji Kinski
  • 1981Oscar w kategorii najlepsze kostiumy dla Anthony’ego Powella
  • 1981 – nominacja do Oscara w kategorii najlepszy reżyser dla Romana Polańskiego
  • 1980César w kategorii najlepszy reżyser dla Romana Polańskiego
  • 1980 – César w kategorii najlepszy film dla Romana Polańskiego
  • 1980 – César w kategorii najlepsze zdjęcia dla Ghislaina Cloqueta
  • 1980 – nominacja do Cesara w kategorii najlepsza aktorka dla Nastassji Kinski
  • 1980 – nominacja do Cesara w kategorii najlepsza muzyka dla Philippe’a Sarde’a
  • 1980 – nominacja do Cesara w kategorii najlepsza scenografia dla Pierre’a Guffroya

Linki zewnętrzne

edytuj