TKS-D – prototyp działa samobieżnego - niszczyciela czołgów konstrukcji polskiej z okresu przed II wojną światową.

TKS-D
Ilustracja
TKS-D
Dane podstawowe
Państwo

Polska

Typ pojazdu

działo samobieżne

Załoga

4

Historia
Prototypy

1937

Egzemplarze

2

Dane techniczne
Silnik

benzynowy Polski Fiat 122B o mocy 46 KM przy 2600 obr./min

Pancerz

przód, boki i tył 4-6 mm, od góry nieopancerzony

Długość

3 m

Szerokość

1,8 m

Wysokość

1,58 m

Prześwit

0,30 m

Masa

2,75 t

Osiągi
Prędkość

40 km/h

Zasięg pojazdu

180 km (na szosie) 110 km (w terenie)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
armata ppanc. wz. 36 kal. 37 mm

Historia

edytuj

W lutym 1936 Biuro Badań Technicznych Broni Pancernych rozpoczęło studia nad konstrukcją ciągnika artyleryjskiego, zdolnego do przewożenia armaty przeciwpancernej Bofors kal. 37 mm. Konstrukcja pojazdu miała także umożliwiać prowadzenie ognia z przewożonego na nim działa. Wóz był znany pod oznaczeniem TKS-D lub „czołgowa laweta działka piechoty Bofors 37 mm”.

Prace projektowe prowadził zespół pod kierunkiem inż. R. Gundlacha[1]. Konstrukcję nowego pojazdu oparto na podwoziu ciągnika artyleryjskiego C2P ze sprzęgłami bocznymi.

W kwietniu 1937 ukończono budowę dwóch prototypów. Wzięły one udział w walkach podczas kampanii wrześniowej w składzie Dywizjonu Rozpoznawczego 10 Brygady Kawalerii (zmotoryzowanej) i zostały podczas nich zniszczone. Potwierdzają to relacje spisane przez oficerów dywizjonu rozpoznawczego tej brygady, z których wynika, że wozy te walczyły w składzie plutonu przeciwpancernego tego dywizjonu[2].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Janusz Magnuski: Karaluchy przeciw panzerom. Wyd. I. Warszawa: Pelta, 1995, s. 41. ISBN 83-85314-06-7. (pol.).
  2. Jerzy Majka: Brygada Motorowa Płk. Maczka. 10. Brygada Kawalerii 1937-1939. Rzeszów: Libra, 2004, s. 61. ISBN 83-89183-08-0.

Bibliografia

edytuj
  • Luiza Łuniewska: Czarna brygada. Warszawa: Wydawnictwo Edipresse Polska SA, 2005, s. 57. ISBN 83-60160-28-7.

Linki zewnętrzne

edytuj