Szpic niemiecki − jedna ras psów zaliczana do grupy szpiców i psów pierwotnych, sekcji szpiców europejskich. Nie podlega próbom pracy[1].

Szpic niemiecki
Ilustracja
Szpic niemiecki
Inne nazwy

Deutscher Spitz

Kraj patronacki

Niemcy

Klasyfikacja
FCI

Grupa V, Sekcja 4,
nr wzorca 97

AKC

FSS (Foundation Stock Service)

ANKC

Grupa 7 (Non-Sporting)

KC(UK)

Utility

NZKC

Non-sporting

Wzorce rasy

Rys historyczny

edytuj

Szpice niemieckie wywodzą się ze szpiców żyjących w Europie już w epoce kamienia. Zostały przywiezione do Ameryki, gdzie nadano im nazwę American Eskimo Dogs.

Wygląd

edytuj

Szpice niemieckie to grupa psów, która obejmuje szpice uznane przez FCI pod jednym numerem wzorca - 97. Należą do nich:

Nazwa Wysokość (cm) Waga (kg)
Wolfspitz
Keeshond, Wilczy
45-55 25-29,7[2]
Grossespitz
Duży
42-50 15-25
Mittelspitz
Średni
29-35,5 11,3[3]
Kleinspitz
Mały
23-28 3,1[3]
Zwergspitz
Miniaturowy, Pomeranian
18-22 1,9–3,5[4]
 
Szpic niemiecki średni. Biały w brązowe łatki.

Budowa

edytuj

Wszystkie szpice niemieckie charakteryzują się lisią głową, wysoko położonymi, trójkątnymi uszami oraz zawiniętym na grzbiet ogonem.

Szata i umaszczenie

edytuj

Sierść szpica niemieckiego małego, dużego lub średniego musi być czarna, brązowa, biała, biało-czarna lub biało-brązowa.

Zachowanie i charakter

edytuj

Szpice niemieckie należą do psów czujnych. Są żywiołowe i ruchliwe, silnie przywiązują się do właściciela. Jest wybornym psem do towarzystwa. [5].

Przypisy

edytuj
  1. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 187.
  2. Palmer 1995 ↓, s. 35.
  3. a b Palmer 1995 ↓, s. 34.
  4. Juliette Cunliffe: The Encyclopedia of Dog Breeds. Parragon, 1999, s. 262.
  5. Josep Cuello Subirana: Mój przyjaciel pies, mój najwierniejszy towarzysz. s. 129.

Bibliografia

edytuj
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Joan Palmer: Psy rasowe; 235 ras; pochodzenie rasy, pielęgnacja, szkolenie, przygotowanie do pokazów. Warszawa: Agencja Elipsa, 1995. ISBN 83-85152-709.
  • Josep Cuello Subirana: Mój przyjaciel pies, mój najwierniejszy towarzysz. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 1998. ISBN 83-11-08761-X.