Stawy Młocińskie
Stawy Młocińskie – stawy w Warszawie, w dzielnicy Bielany[1][2].
 Widok na stawy z powietrza, od południa | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Wysokość lustra |
78,4 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
0,4841 ha (0,2817 + 0,1193 + 0,0831) |
| Głębokość • maksymalna |
|
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°18′34″N 20°56′07″E/52,309444 20,935278
| |
Położenie i charakterystyka
edytujStawy leżą po lewej stronie Wisły, w stołecznej dzielnicy Bielany, na obszarze MSI Młociny, w pobliżu ulic Hieroglif i Odysei[3][4]. Znajdują się na obszarze bezpośredniej zlewni Wisły[5]. Są gliniankami, powstałymi w wyniku zalania wodą wyeksploatowanego wyrobiska iłów, zaopatrującego w surowiec cegielnie[6]. Nazwa wywodzi się od nazwy miejscowości, na terenie której powstały[2].
Obiekt składa się z trzech stawów[7][8]. Zgodnie z ustaleniami w ramach „Programu Ochrony Środowiska dla m. st. Warszawy na lata 2009–2012 z uwzględnieniem perspektywy do 2016 r.” są one położone na terasie nadzalewowej, a ich powierzchnia wynosi: 0,2817, 0,1193 oraz 0,0831 ha, łącznie 0,4841 ha[7]. Są zasilane w wodę wysiękami ze stropów iłów[9]. Według numerycznego modelu terenu udostępnionego przez Geoportal lustra ich wód znajdują się na wysokości ok. 78,4 m n.p.m.[3] Identyfikatory MPHP to 2114970 i 2114966[3].
Brzegi stawów są wysokie, 2–4 m nad wysokość zwierciadeł wód[8]. Ich głębokość wynosi od 1,2 do 2 m[8].
Stawy znajdują się na obszarze Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, utworzonego rozporządzeniem Wojewody Warszawskiego z dnia 29 sierpnia 1997 r. w sprawie utworzenia obszaru chronionego krajobrazu na terenie województwa warszawskiego[10]. W ich pobliżu rośnie topola czarna o nazwie „Baba” chroniona jako pomnik przyrody[11]. Sąsiadują z zabudowaniami osiedla mieszkaniowego Rezydencje Parkowe Bielany oraz ogrodami pałacu Brühla[12].
Przypisy
edytuj- ↑ Biuro Naczelnego Architekta Miasta. Miejska Pracownia Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju, Opracowanie ekofizjograficzne do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy, Warszawa 2006, s. 32 [dostęp 2023-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ a b Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 383. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ a b c Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Dzielnica Bielany - Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie [online], Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie [dostęp 2023-09-05].
- ↑ Łukasz Szkudlarek, Analiza powierzchniowa zlewni. Charakterystyka i ocena funkcjonowania układu hydrograficznego, ze szczególnym uwzględnieniem systemów melioracyjnych na obszarze m.st. Warszawy wraz z zaleceniami do Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy i planów miejscowych [online], 2015, s. 108 [dostęp 2023-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-22].
- ↑ Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 212, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b Rada m.st. Warszawy: Załącznik tekstowy i tabelaryczny do Programu ochrony Środowiska dla miasta stołecznego Warszawy na lata 2009–2012 z uwzględnieniem perspektywy do 2016 r.. bip.warszawa.pl, 21 października 2010. [dostęp 2022-04-24]. (pol.).
- ↑ a b c Zdzisław Biernacki: IV. Geomorfologia i wody powierzchniowe. W: Wisła w Warszawie. Warszawa: Biuro Zarządu m.st. Warszawy, Wydział Planowania Przestrzennego i Architektury, Opracowanie graficzne, druk i oprawa: Dom Wydawniczy ELIPSA, 2000, s. 59. ISBN 83-907333-7-4. [dostęp 2023-09-05].
- ↑ Zrozumieć Ziemię. Bielany – Źródło [online], Państwowy Instytut Geologiczny [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Warszawski obszar chronionego krajobrazu [online] [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Pomnik przyrody Baba [online] [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Jarosław Zieliński, Bielany. Przewodnik historyczny, Warszawa: Wydawnictwo RM, 2015, s. 223, 268–269, ISBN 978-83-7773-446-9 [zarchiwizowane z adresu 2019-11-05].