Skulsk
Skulsk – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Skulsk. Siedziba gminy Skulsk. Dawniej miasto; uzyskał lokację miejską w 1409 roku, zdegradowany w 1870 roku[4]. Do 1954 roku siedziba gminy Skulska Wieś. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa konińskiego.
| wieś | |
 Kościół Narodzenia NMP i św. Józefa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) |
1497[2] |
| Strefa numeracyjna |
63 |
| Kod pocztowy |
62-560[3] |
| Tablice rejestracyjne |
PKN |
| SIMC |
0294585 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu konińskiego  | |
Położenie na mapie gminy Skulsk  | |
 52°28′54″N 18°19′53″E/52,481667 18,331389[1]
| |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujPierwsza wzmianka o Skulsku pochodzi z 1249 roku. Był wówczas własnością klasztoru norbertanek w Strzelnie[5].
Prawdopodobnie w 1384 roku Skulsk otrzymał prawa miejskie[5].
W 1566 roku mieszkało w nim 7 rzemieślników i 7 rybaków. Stanowił wtedy własność królewską, wchodzącą w skład starostwa radziejowskiego[5].
W połowie XVII wieku miejscowość została zniszczona przez Szwedów[5].
W 1864 roku mieszkało w niej 696 osób. Sześć lat później, w 1870 roku, Skulsk został pozbawiony praw miejskich[5].
Skulsk był dawniej jedną z kilku wielkopolskich miejscowości należącej do centrum działalności ludowych malarzy i twórców drzeworytów zwanych obraźnikami[6]. W latach 1818–1825 w Skulsku było czynnych około 10 warsztatów malarskich. Obrazy były głównie rozprowadzane na terenie wschodniej części Królestwa Polskiego oraz na terenie Białorusi. W drugiej połowie XIX wieku popyt na malowidła zmalał na skutek pojawienia się w sprzedaży tańszych, drukowanych obrazów. Skulscy ochweśnicy przerzucili się wówczas na handel tymi fabrycznie powielanymi wizerunkami świętych oraz różnego rodzaju dewocjonaliami[5].
Sanktuarium maryjne
edytujW miejscowości znajduje się sanktuarium Matki Boskiej Bolesnej, przy ul. Kościelnej 41. Jego historia i początki zaczynają się w ok. XI w. Uważa się, że skulska parafia jest jedną z najstarszych parafii w diecezji włocławskiej, powstała już za czasów diecezji kruszwickiej.
13 marca 1996 r. papież Jan Paweł II w Rzymie wyraził zgodę na koronację figurki Matki Bożej. 3 czerwca 1997 r. w Gnieźnie, Jan Paweł II ukoronował figurkę.
Demografia
edytujPoniższa demografia posiada dane z 2011
| Opis | Ogółem | Kobiety | Mężczyźni | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Jednostka | osób | % | osób | % | osób | % |
| Populacja | 1497 | 100 | 762 | 50,9 | 735 | 49,1 |
| Wiek przedprodukcyjny (0–17 lat) | 308 | 20,57 | 150 | 10,02 | 158 | 10,55 |
| Wiek produkcyjny (18–65 lat) | 974 | 65,06 | 463 | 30,93 | 511 | 34,13 |
| Wiek poprodukcyjny (powyżej 65 lat) | 215 | 14,36 | 149 | 9,95 | 66 | 4,41 |
Źródło: https://www.polskawliczbach.pl/wies_Skulsk
Ludzie związani ze Skulskiem
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 124278
- ↑ Wieś Skulsk (wielkopolskie) » mapy, GUS, nieruchomości, noclegi, szkoły, atrakcje, kod pocztowy, regon, kierunkowy, edukacja, demografia, przedszkola, zabytki, tabele, statystyki. [dostęp 2019-01-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-24)].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1175 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 70-71.
- ↑ a b c d e f Piotr Maluśkiewicz, Województwo konińskie : szkic monograficzny, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Wydawn. Nauk, 1983, s. 273-275, ISBN 83-01-00534-3, OCLC 11783554
- ↑ Malarstwo ludowe, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1962.
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona Skulska
- Skulsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 736.