Pieniny Spiskie
Pieniny Spiskie, inaczej Hombarki – region w południowej Polsce, w Karpatach Centralnych. Jest to najniższa część Pienin. Znajduje się nad prawym brzegiem Dunajca[1]. Pod względem administracyjnym prawie całe Pieniny Spiskie znajdują się na obszarze gminy Łapsze Niżne[2], poza Pienińskim Parkiem Narodowym. Jedynie niewielki północno-wschodni skrawek (Zielone Skałki) włączony został w obręb tego parku[3].
Topografia
edytujPieniny Spiskie położone są między pienińskim przełomem Dunajca a przełomem Białki między Kramnicą a Obłazową. Południową granicę tworzą Niedziczanka, Łapszanka, dolinka bezimiennego potoku między Śmietaniakiem a potokiem Słatwiny, Trybska Przełęcz i Dursztyński Potok. Długość całego pasma wynosi 14 km, szerokość 3–4 km, wysokość względna nad Jeziorem Czorsztyńskim wynosi 350 m (Żar). Najwyższym szczytem jest Żar (879 m). Główną część Pienin Spiskich tworzy równoleżnikowy wał od Niedzicy do Dursztyna, w którym wyróżnia się kolejno kulminacje: Cisówka (777 m), Barwinkowa Góra (725 m), Żar 879 m, Gajna Skała (782 m), Jurgowska Góra (733 m), Sosnowa Góra (748 m). W połowie swojej długości wał ten rozdzielony jest przełęczą Przesła. Topografowie wyróżniają jeszcze grupę Cisówek podzieloną dolinkami na kilka niewielkich grzbietów i kopulastych szczytów. Oprócz tego występuje jeszcze kilkanaście mniejszych wzniesień i skałek, m.in. są to: Hombark Niedzicki i Łapszański, Łysa Góra (739 m), Zielone Skałki, Kramnica. Grupę skał od Czerwonej Skały po Kramnicę określa się nazwą Dursztyńskie Skałki[3][2].
Nazewnictwo
edytujPrzez miejscową ludność góry te nazywane były Hombarkami i jest to nazwa prawdopodobnie niemieckiego pochodzenia (w niem. Hom oznacza kopę, Berg górę). W okolicy Pienin dużo jest nazw geograficznych niemieckiego pochodzenia; w pewnym okresie liczne tutaj było osadnictwo niemieckie. Kazimierz Sosnowski wprowadzał nazwę Pieniny Niedzickie, ale nie przyjęła się. Na niemieckich i austriackich mapach figurowała błędna nazwa Pasmo Braniska. Nazwę Pieniny Spiskie wprowadzono dopiero po II wojnie światowej i nie jest ona logiczna, nie obejmuje bowiem słowackiej części Pienin leżących również na Spiszu[1].
Geologia i rzeźba terenu
edytujSzczyty mają niedużą wysokość względną, ale rzeźba terenu jest dość urozmaicona. Grań główna w okolicach Żaru jest skalista, wąska i stroma. Stoki poprzecinane są dolinami, a płynące ich dnem potoki w niektórych miejscach mają nagie koryto wyrzeźbione w skale. Szczegółowo geologię tego rejonu opracował po 1951 Krzysztof Birkenmajer. Wyróżnił serię braniską, pienińską i czorsztyńską. Pieniny Spiskie zbudowane są z wapieni zanurzonych we fliszu karpackim. Najwyższy wał Żaru zbudowany jest z twardych radiolarytów i wapieni rogowcowych. Rejon jest silnie nawodniony, występuje tutaj około 130 źródeł, głównie na wysokości 500–700 m n.p.m. Całe Pieniny Spiskie znajdują się w zlewni Dunajca. Potoki mają przebieg głównie południkowy i zasilają Przykopę, Łapszankę, Niedziczankę lub bezpośrednio Jezioro Czorsztyńskie. Stoki porośnięte są lasem, łagodniejsze użytkowane rolniczo[4].
Ludność i zabytki regionu
edytujPod względem historyczno-etnograficznym teren ten wchodzi w skład Spiszu. Zamieszkuje go ludność spiska pochodzenia polskiego i słowackiego. Przetrwało jeszcze wiele drewnianych zabytków budownictwa ludowego, a kilka drewnianych kościołów zaliczanych jest do czołowych zabytków na całym polskim Podtatrzu. Liczne są przydrożne kapliczki. Najbardziej znanym zabytkiem regionu jest położony na wschodnim skraju Pienin Spiskich zamek w Niedzicy[1].
Przyroda
edytujSzczegółowo przyrodę tego pasma oraz całych Skalic Nowotarskich opracowała w 1975 Krystyna Grodzińska. Jak wynika z jej monograficznej pracy, roślinność jest tutaj uboższa gatunkowo niż w pozostałych rejonach Pienin, jednak dużo bogatsza niż w znacznie większych Beskidach. Stwierdziła występowanie w tym niewielkim rejonie 786 gatunków roślin, w tym aż 112 gatunków górskich, a wśród nich 11 to gatunki alpejskie, które przywędrowały tutaj z Tatr wzdłuż koryta rzeki Białki. Bogata jest flora roślin kserotermicznych porastająca wapienne skałki. Należy do niej 120 gatunków, co stanowi 15% całej flory Pienin Spiskich[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-09-28].
- ↑ a b Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Krzysztof Birkenmajer, Przewodnik geologiczny po Pienińskim Pasie Skałkowym, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1979, ISBN 83-220-0038-3.
- ↑ Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel, Pieniński Park Narodowy, Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003, ISBN 83-7073-288-7.