Petras Auštrevičius

litewski polityk

Petras Auštrevičius (ur. 16 maja 1963 w Czarnym Borze) – litewski polityk, ekonomista, dyplomata, główny negocjator z UE okresu przedakcesyjnego, poseł na Sejm, deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII, IX i X kadencji.

Petras Auštrevičius
Ilustracja
Petras Auštrevičius (2024)
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1963
Czarny Bór

Zawód, zajęcie

polityk, dyplomata, ekonomista

Alma Mater

Uniwersytet Wileński

Stanowisko

poseł na Sejm Republiki Litewskiej, poseł do Parlamentu Europejskiego

Partia

Ruch Liberalny Republiki Litewskiej

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa) Krzyż Komandorski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Order Honoru (Gruzja) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Biały Krzyż „Honor et Gloria”

Życiorys

edytuj

W 1981 ukończył szkołę średnią w Wilnie, a w 1986 studia ekonomiczne na Uniwersytecie Wileńskim. Od 1986 do 1991 pracował jako asystent w Instytucie Ekonomii Litewskiej Akademii Nauk, od 1988 odbywając studia doktoranckie.

W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako starszy specjalista, następnie dyrektor departamentu. Po odbyciu w 1992 studium dyplomatycznego na Instytucie Hoovera Uniwersytetu Stanforda został powołany do oddziału nordyckiego w MSZ. W 1993 powierzono mu stanowisko chargé d'affaires ad interim w Finlandii, następnie od 1994 do 1997 pełnił funkcję ambasadora Republiki Litewskiej w tym kraju (najmłodszego ambasadora Litwy w historii).

W 1998 został doradcą premiera Gediminasa Vagnoriusa do spraw zagranicznych. W tym samym roku stanął na czele rządowego komitetu do spraw europejskich. Zajmował to stanowisko do 1999 i ponownie w latach 2000–2003. Od stycznia 2001 do grudnia 2002 był głównym negocjatorem członkostwa Litwy w Unii Europejskiej.

W 2004 wystartował w wyborach prezydenckich jako kandydat niezależny, uzyskując poparcie kilku ugrupowań prawicy i centrum. Przegrał w pierwszej turze, uzyskując jednak dobry wynik (19,3%). W drugiej turze udzielił poparcia Valdasowi Adamkusowi. W odbywających się w tym samym roku wyborach parlamentarnych został posłem z ramienia Związku Liberałów i Centrum.

Po konflikcie z Artūrasem Zuokasem jesienią 2005 wraz z grupą deputowanych opuścił frakcję LiCS. W 2006 stanął na czele nowego ugrupowania, Ruchu Liberalnego Republiki Litewskiej. Kierował tą formacją do 2008, przegrywając wewnątrzpartyjne wybory z Eligijusem Masiulisem. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku z jej listy partyjnej po raz drugi uzyskał mandat deputowanego. W 2012 uzyskał reelekcję na kolejną kadencję[1]. Po nowych wyborach został wybrany na jednego z wiceprzewodniczących parlamentu.

W wyborach w 2014 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji jako jeden z dwóch przedstawicieli liberałów[2]. W kwietniu 2018 został ogłoszony kandydatem Ruchu Liberałów w wyborach prezydenckich przewidzianych na 2019[3], jednak nie zdołał zarejestrować swojej kandydatury. W 2019 i 2024 utrzymywał mandat europosła na kolejne kadencje[4][5].

Odznaczenia

edytuj

Został odznaczony orderem 750. rocznicy koronacji króla Mendoga (2003), Krzyżem Komandorskim Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (2003), medalem za przystąpienie Litwy do UE i NATO (2004), fińskim Krzyżem Komandorskim I klasy Orderu Białej Róży (1998), francuskim Orderem Narodowym Zasługi (2003), gruzińskim Orderem Honoru (2013) oraz ukraińskim Orderem „Za zasługi” II klasy (2022)[6]. W 2024 otrzymał Biały Krzyż „Honor et Gloria” (nr 541)[7].

Życie prywatne

edytuj

Żonaty z Gintarė, ma dwóch synów: Vytenisa i Vainiusa.

Przypisy

edytuj
  1. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2012. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
  2. Europos Parlamento rinkimai: konservatoriai ir liberalai švenčia. alfa.lt, 26 maja 2014. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
  3. Litewscy liberałowie ogłosili kandydata na prezydenta. przegladbaltycki.pl, 17 kwietnia 2018. [dostęp 2022-08-15].
  4. Główna Komisja Wyborcza – Wybory 2019. [dostęp 2022-08-15]. (lit.).
  5. Tomas Janonis: Kas važiuos į Europos Parlamentą?. delfi.lt, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-10]. (lit.).
  6. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).
  7. РЕЄСТР НАГОРОДЖЕНИХ Білим хрестом „HONOR ET GLORIA”. vto-orden.com.ua. [dostęp 2024-09-12]. (ukr.).

Bibliografia

edytuj