Osięciny
Osięciny – wieś (dawne miasto) w Polsce, położona w województwie kujawsko-pomorskim, na Kujawach, powiecie radziejowskim, w gminie Osięciny[4][5]. Siedziba gminy Osięciny.
wieś | |
Kościół pw. Opieki Matki Bożej | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (III 2011) |
2925[2] |
Strefa numeracyjna |
054 |
Kod pocztowy |
88-220[3] |
Tablice rejestracyjne |
CRA |
SIMC |
0867087 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego | |
Położenie na mapie powiatu radziejowskiego | |
Położenie na mapie gminy Osięciny | |
52°37′45″N 18°43′20″E/52,629167 18,722222[1] | |
Strona internetowa |
Dawniej wieś była siedzibą władz gminy Osięciny. W latach 1954–1972 wieś była siedzibą władz gromady Osięciny. W latach 1975–1998 wieś administracyjnie należała do województwa włocławskiego.
We wsi była stacja kolejowa kolei wąskotorowej Osięciny.
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0867093 | Karolin | część wsi (od 2023 r. wieś[6]) |
1067213 | Osięciny-Probostwo | część wsi (od 2023 r. kolonia) |
1067220 | Osięciny-Wieś | część wsi (od 2023 r. kolonia) |
0867101 | Zagaj | część wsi (od 2023 r. wieś) |
Demografia
edytujWedług Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 2925 mieszkańców[2]. Jest największą miejscowością gminy Osięciny.
Prawa miejskie
edytujOsięciny uzyskały lokację miejską w 1824 roku, zdegradowane w 1870 roku[7].
Właściciel
edytujWłaścicielem Osięcin w roku 1888, jak podaje spis majętności powiatu włocławskiego, był hrabia Józef Skarbek[8].
Żydzi
edytujW 1921 r. w mieście (jid. Ort Tora) mieszkało 436 Żydów, którzy przybyli z Holandii i Niemiec i zajmowali się złotnictwem i przepisywaniem fragmentów Tory do mezuz. Mieli bożnicę z krytą blachą, cheder, mykwę, jesziwę, kasę chorych, bibliotekę, koło teatralne; należeli do organizacji: Agudas Szlojmej Emunej Jisroel (jid. Związek Prawdziwie Wiernych Izraela), Bedar, lewicowego związku syjonistycznego. Mieszkańcami byli: Yitzhak Poznański i jego ojciec Gershon Poznański z linii Sochaczewerów, główny rabin Osięcin, spokrewnieni z Izraelem, którego dziadek pochodził z oddalonych ok. 30 km Kowal. 16 kwietnia 1942 r. osięcińscy Żydzi zostali zapędzeni do kościoła parafialnego i wywiezieni ciężarówkami (mobilnymi komorami gazowymi) do oddalonego o 60 km obozu zagłady SS-Sonderkommando Kulmhof[9].
II wojna światowa
edytujWe wrześniu 1939 roku mieścił się w Osięcinach punkt opatrunkowy, gdzie przywożono rannych żołnierzy niemieckich spod Włocławka. W roku 1945 w pobliskim lesie żołnierze radzieccy rozstrzelali według jednego świadka około 100 jeńców niemieckich, nie odnaleziono jednak ich ciał[10].
Obiekty zabytkowe
edytujZachował się układ urbanistyczny miasteczka z dużym rynkiem oraz rozplanowaniem zabudowy charakterystycznym dla okresu powstania miejscowości. Do obiektów zabytkowych znajdujących się w rejestrze zabytków zaliczany jest:
- neogotycki kościół parafialny z lat 1845-1855, zaprojektowany przez Henryka Marconiego, wraz z cmentarzem i ogrodzeniem
- zespół dworski (klasycystyczny dwór zwany pałacem Skarbków, park oraz folwark) z przełomu XVIII i XIX wieku[11].
inne:
- bożnica, obecnie obiekt handlowy
- cmentarz żydowski
- kilka domów z przełomu XVIII i XIX wieku.
Patroni gminy
edytujW lutym 2007 roku błogosławieni księża męczennicy czasów II wojny światowej Wincenty Matuszewski i Józef Kurzawa zostali ogłoszeni patronami gminy Osięciny.
Pierwsze wzmianki
edytujWedług znalezionych źródeł Osięciny istnieją od około 700 lat.
Kujawioki
edytujPrzy Gminnym Ośrodku Kultury w Osięcinach działa zespół folklorystyczny Kujawioki. Pierwszy koncert zespołu odbył się w osięcińskim Gminnym Ośrodku Kultury 28 lutego 1989 roku. W połowie 1989 roku nazwa „Kujawioki” została oficjalnie uznana za nazwę zespołu. Poza Polską Kujawioki koncertowali również we Francji, Niemczech i na Białorusi. 7 czerwca 1999 roku w Bydgoszczy zespół oficjalnie wystąpił przed papieżem Janem Pawłem II. Kujawioki wydały jeden album muzyczny[12]. Do 2019 roku zespół miał w swoim repertuarze 100 utworów[13].
Ludzie związani z Osięcinami
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 94377
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 878 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22] .
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
- ↑ Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2022 r. w sprawie ustalenia, zmiany i zniesienia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektów fizjograficznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2783)
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 58-59.
- ↑ Borucki ↓, s. 359.
- ↑ "Zrobiłoby się remont, ale jak Żydzi przyjdą i zechcą odebrać? Wtedy papier na nic". Mienie pożydowskie w Polsce
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej, Oddziałowa Komisja w Gdańsku. [dostęp 2015-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-02)].
- ↑ Rejestr zabytków - woj. kujawsko-pomorskie
- ↑ Zespół folklorystyczny – „Kujawioki”. gok-osieciny.pl. [dostęp 2024-08-27].
- ↑ Jolanta Mlodecka: "Kujawioki" z Osięcin mają 30! Od 30 lat grają, śpiewają, tańczą, prezentują pokazy. Będzie o nich książka!. pomorska.pl, 2019-03-11. [dostęp 2024-08-27].
Bibliografia
edytuj- Maksymilian Borucki: Ziemia kujawska pod względem historycznym, jeograficznym, archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym. Wyd. Herman Neuman. Włocławek 1882.
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona Osięcin
- Strona Gimnazjum im. Ziemi Kujawskiej w Osięcinach
- Strona szkoły podstawowej w Kościelnej Wsi
- Osięciny, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 634 .
- Osięciny, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 417 .