Mizerykordia
Mizerykordia (łac. misericordia ‘miłosierdzie’) – krótki, wąski sztylet służący do dobijania rannego lub konającego przeciwnika (stąd nazwa), o mocnym sztychu oraz długiej głowni przystosowanej do pchnięcia przeciwnika (coup de grâce).
Stanowiła ważną rolę w uzbrojeniu średniowiecznego rycerstwa. Używana głównie w okresie późnego średniowiecza, gdy do użytku weszły zbroje płytowe – dzięki wąskiemu ostrzu umożliwiała zadanie ciosu pomiędzy płytami pancerza w okolice pach, szyi i pachwiny. Łączyła stosunkowo niewielkie rozmiary i wysoką skuteczność bojową. W wiekach XIII – XV mizerykordię noszono obok miecza, zawieszano z prawej strony pasa, od drugiej połowy XIV w. mocowano na łańcuszku przytwierdzonym do napierśnika zbroi. Pośród mizerykordii można wyróżnić dwie grupy broni – noże bojowe o głowni jednosiecznej oraz sztylety z głownią obusieczną. Mizerykordia charakteryzowała się również motywami zdobniczymi, co według niektórych historyków odróżnia ją od puginału, aczkolwiek nie zachował się żaden egzemplarz potwierdzający tę hipotezę[1][2][3][4].
Przypisy
edytuj- ↑ Andrzej Nadolski: Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1350-1450. Łódź: PAN, 1990, s. 124–130. ISBN 83-00-03284-3.
- ↑ Andrzej Nadolski: Broń i strój rycerstwa polskiego w średniowieczu. Warszawa: Ossolineum, 1979, s. 94. ISBN 83-04-00108-X.
- ↑ Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1450-1500. Andrzej Nowakowski (red.). Toruń: UMK, 1998, s. 28–40. ISBN 83-231-0264-3.
- ↑ Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 30. ISBN 978-83-01-16260-3.
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcie reprodukcji mizerykordii. [dostęp 2011-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-14)].
