Michał Boni
Michał Jan Boni (ur. 10 czerwca 1954 w Poznaniu) – polski polityk i kulturoznawca.
_(cropped).jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 czerwca 1954 |
|---|---|
| Minister administracji i cyfryzacji | |
| Okres |
od 18 listopada 2011 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Jerzy Miller (część kompetencji), Cezary Grabarczyk (część kompetencji) |
| Następca | |
| Minister pracy i polityki socjalnej | |
| Okres |
od 12 stycznia 1991 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.jpg)
Poseł na Sejm I kadencji (1991–1993), deputowany do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2014–2019). W 1990 i w latach 1992–1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej, w 1991 minister pracy i polityki socjalnej, w latach 2008–2009 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2009–2011 minister-członek Rady Ministrów i przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów, w latach 2011–2013 minister administracji i cyfryzacji.
Życiorys
edytujWykształcenie
edytujW 1973 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Prusa w Warszawie, uczęszczał do jednej klasy razem z Piotrem Glińskim. W 1977 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego w zakresie kulturoznawstwa. W 1986 obronił pracę doktorską Stereotyp robotnika w kulturze polskiej na przełomie lat 40/50-tych, napisaną pod kierunkiem Stanisława Siekierskiego[1].
Działalność w okresie PRL
edytujDo 1990 był pracownikiem naukowym na macierzystym wydziale. W 1980 zapisał się do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego kontynuował działalność w jej podziemnych strukturach[2].
W stanie wojennym wszedł w skład władz Międzyzakładowego Komitetu Koordynacyjnego Wola, zrzeszającego około stu związkowych komisji, jednej z największych i najdłużej działających podziemnych struktur „Solidarności”. Od marca 1983 do września 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego tygodnika „Wola”. W gronie jego współpracowników byli m.in. Andrzej Urbański i Maciej Zalewski – późniejsi posłowie na Sejm I kadencji[2]. W drugiej połowie lat 80. włączył się również w działalność Duszpasterstwa Ludzi Pracy Wola i redagowanie podziemnego czasopisma „Praca”. W 1989 został członkiem Tymczasowego Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „S”[3], a następnie wszedł w skład Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W 1990 stanął na czele Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”[2].
Współpraca z SB
edytujW 1992 znalazł się jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa na liście Macierewicza. Zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy, a w jego obronie wystąpili Zbigniew Bujak, Zbigniew Janas i Henryk Wujec[4]. W 2007 wydał publiczne oświadczenie, podając, iż w 1985 funkcjonariusze SB za pomocą szantażu wymogli na nim podpisanie deklaracji współpracy[5]. Oświadczył, że do podpisania tej deklaracji doszło po wielogodzinnej rewizji w jego domu po groźbach ujawnienia jego zdrady małżeńskiej i zamknięcia trzyletniego dziecka w milicyjnej izbie dziecka[6][7]. 3 stycznia 2008 w złożonym oświadczeniu lustracyjnym podał, że był współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ustawy. Z dokumentów w IPN wynika, że w 1988 został zarejestrowany jako kandydat na tajnego współpracownika, a następnie przerejestrowany na tajnego współpracownika[8].
Działalność w okresie III RP
edytuj.jpg)
W 1990 sprawował urząd podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1991 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W wyborach parlamentarnych w 1991 uzyskał mandat posła na Sejm I kadencji z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie I kadencji pracował w Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej. W rządzie Hanny Suchockiej ponownie zajmował stanowisko wiceministra pracy i polityki socjalnej (od 1992 do 1993).
Po odejściu z Sejmu w 1993 Michał Boni jako ekspert współpracował z fundacjami polskimi i międzynarodowymi, m.in. z Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (CASE), Centrum Stosunków Międzynarodowych, Polsko-Amerykańską Fundacją Wolności, Instytutem Nauki o Człowieku w Wiedniu. Był przedstawicielem pracodawców polskich w Fundacji na rzecz Poprawy Jakości Życia w Dublinie, doradcą Konfederacji Lewiatan, członkiem Komitetu Naukowego Wsparcia Wspólnoty ds. Oceny NPR i Programów Operacyjnych oraz ekspertem współpracującym przy powstawaniu Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007–2013. Od 1994 do czasu objęcia funkcji w rządzie Donalda Tuska był doradcą w funduszu Enterprise Investors, zajmującym się inwestycjami typu private equity w Polsce i regionie Europy Środkowej.
Od 1994 należał do Unii Wolności, kierował strukturami tej partii w województwie mazowieckim. W latach 1997–2001 był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka. Zasiadał później w radzie programowej Forum Liberalnego. W 2007 współtworzył program wyborczy Platformy Obywatelskiej.
Od 9 stycznia 2008 do 15 stycznia 2009 był sekretarzem stanu w KPRM, 18 stycznia 2008 został szefem Zespołu Doradców Strategicznych premiera Donalda Tuska. 15 stycznia 2009 powołano go na urzędy ministra-członka Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów[9]. 11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku.
18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra administracji i cyfryzacji w drugim rządzie Donalda Tuska[10]. W 2013 jako minister administracji i cyfryzacji został przewodniczącym powołanej wówczas Rady ds. Przeciwdziałania Dyskryminacji Rasowej, Ksenofobii i związanej z nimi Nietolerancji[11]. Z rządu, na wniosek premiera Donalda Tuska, został odwołany 27 listopada 2013[12].
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Michał Boni zdobył mandat europosła VIII kadencji, kandydując z listy Platformy Obywatelskiej[13]. Zasiadał w radzie Instytutu Obywatelskiego[14]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 kandydował z listy komitetu wyborczego Koalicja Europejska w okręgu wyborczym nr 4, nie uzyskał mandatu poselskiego[15].
Członek władz SME Europe[16] (organizacji gospodarczej małej i średniej przedsiębiorczości przy Europejskiej Partii Ludowej), a także współpracownik naukowy Wilfried Martens Centre for European Studies[17]. Został również nauczycielem akademickim na Uniwersytecie SWPS[18], członkiem rady konsultacyjnej Ogólnopolskiego Strajku Kobiet[19] oraz rady Fundacji Otwarty Dialog[20].
Publicysta, jego teksty ukazały się m.in. w „Rzeczpospolitej”[21].
Publikacje
edytuj- Młodzi 2011 (współautor: Krystyna Szafraniec), Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2011, ISBN 978-83-933627-0-7.
- Konkurencyjna Polska: jak awansować w światowej lidze gospodarczej? Rekomendacje (współautorzy: Tomasz Geodecki, Jerzy Hausner, Aleksandra Majchrowska, Krzysztof Marczewski, Marcin Piątkowski, Małgorzata Starczewska-Krzysztoszek, Grzegorz Tchorek, Jacek Tomkiewicz, Marzenna Anna Weresa), Fundacja Gospodarki i Administracji Publicznej, Kraków 2014, ISBN 978-83-89410-52-8.
- Raport Polska 2030, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Warszawa 2014.
- Młodzi 2018 (współautor: Krystyna Szafraniec), A propos i Parlament Europejski, Warszawa 2019, ISBN 978-83-942781-3-7.
Odznaczenia i wyróżnienia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014)[22]
- Order „Za zasługi” III stopnia (Ukraina, 2015)[23][24]
- Nagroda im. Władysława Grabskiego przyznana przez Konfederację Lewiatan[25]
- Nagroda Radia Tok FM[26]
Życie prywatne
edytujSyn Władysława i Anny[8]. Był trzykrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Anna Nasiłowska, pisarka i krytyk literacki, profesor nauk humanistycznych. W połowie lat 80. zawarł drugi związek z Barbarą Engelking, późniejszą dyrektor Centrum Badań nad Zagładą Żydów Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. W 2012 zawarł trzeci związek małżeński z Hanną Jahns, urzędniczką Komisji Europejskiej[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Dariusz Jarosz. Uwagi o polskiej literaturze naukowej na temat stereotypów. „Dzieje Najnowsze”. R. XXIII, s. 97, 1991. ISSN 0419-8824. [dostęp 2023-06-09].
- ↑ a b c d Przyznanie się po latach. naszdziennik.pl, 15 listopada 2013. [dostęp 2013-11-21].
- ↑ Jan Olaszek: Michał Boni. encysol.pl. [dostęp 2023-09-30].
- ↑ On straszył procesami, koledzy protestowali. rp.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
- ↑ Boni: podpisałem deklarację o współpracy z SB. tvn24.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
- ↑ Michał Boni: Podpisałem deklarację współpracy z SB. gazeta.pl, 31 października 2007. [dostęp 2010-11-02].
- ↑ Agnieszka Kublik: Spowiedź Boniego. wyborcza.pl, 2 listopada 2007. [dostęp 2023-09-26].
- ↑ a b Dane osoby pełniącej funkcje publiczne. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Dz.U. z 2009 r. nr 23, poz. 130.
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 102, poz. 1027.
- ↑ Posiedzenie Rady ds. przeciwdziałania ksenofobii. mswia.gov.pl, 21 maja 2013. [dostęp 2015-10-10].
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 1004.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2014-05-27].
- ↑ Nowa Platforma – najważniejsze decyzje Rady Krajowej PO. platforma.org, 26 lutego 2016. [dostęp 2016-02-26].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-29].
- ↑ Board. smeeurope.eu. [dostęp 2020-08-04]. (ang.).
- ↑ Michał Boni. martenscentre.eu. [dostęp 2020-08-04]. (ang.).
- ↑ O etyce w świecie myślących maszyn. sztucznainteligencja.org.pl, 19 września 2019. [dostęp 2020-03-30].
- ↑ Strajk Kobiet powołuje Radę Konsultacyjną. oko.press, 2 listopada 2020. [dostęp 2021-02-25].
- ↑ Michał Boni. Fundacja Otwarty Dialog. [dostęp 2021-02-25].
- ↑ Michał Boni: Monitoring czy inwigilacja?. rp.pl, 1 maja 2020. [dostęp 2020-08-04].
- ↑ 59 odznaczonych za zasługi dla wolności. prezydent.pl, 5 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-05].
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №492/2015 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. president.gov.ua, 21 sierpnia 2015. [dostęp 2024-03-24]. (ukr.).
- ↑ Michał Boni odznaczony orderem za zasługi. polukr.net, 20 listopada 2015. [dostęp 2020-08-04].
- ↑ Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].
- ↑ O Nagrodzie Radia TOK FM. tokfm.pl. [dostęp 2020-10-28].
Bibliografia
edytuj- Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2017-12-14].
Linki zewnętrzne
edytuj- Michał Boni. natemat.pl. [dostęp 2020-08-04].