Leszek inowrocławski

Leszek inowrocławski (kujawski) (ur. ok. 1275, zm. ok. 1340)[1] – książę inowrocławski razem z młodszymi braćmi w latach 1287-1314 (do 1294 pod opieką matki), w 1296 w Gdańsku, od 1296 w Wyszogrodzie, w 1300 hołd lenny złożony Wacławowi II, w 1303 sprzedał Krzyżakom ziemię michałowską, w latach 1303-1312 w niewoli czeskiej, od 1312 lennik polski w latach 1314-1320/1324; w wyniku podziału między braci części księstwa z Inowrocławiem, abdykował.

Leszek Inowrocławski
Ilustracja
Książę Inowrocławski
razem z Przemysłem inowrocławskim i Kazimierzem III Gniewkowskim
Okres

od 1287
do 1314

Poprzednik

Siemomysł inowrocławski

Następca

podział księstwa

Samodzielny książę Inowrocławski
Okres

od 1314
do 1323/1324

Poprzednik

on sam, Przemysł inowrocławski i Kazimierz III gniewkowski

Następca

Przemysł inowrocławski

Dane biograficzne
Dynastia

Piastowie

Data urodzenia

ok. 1275

Data śmierci

ok. 1340

Miejsce spoczynku

nieznane

Ojciec

Siemomysł inowrocławski

Matka

Salomea

Rodzeństwo

Przemysł inowrocławski
Kazimierz III gniewkowski

Życiorys

edytuj

Leszek był najstarszym synem księcia Inowrocławia Siemomysła i Salomei. Po śmierci ojca z powodu zbyt młodego wieku znalazł się pod opieką matki Salomei i stryja Władysława Łokietka. Odebrał staranne wykształcenie – źródła określają go mianem litteratus. Udzielnym księciem inowrocławskim został w 1294, początkowo razem z braćmi. W 1296 korzystając ze śmierci księcia wielkopolskiego Przemysła II próbował zdobyć księstwo gdańskie, powołując się na pokrewieństwo z panującą tam wcześniej dynastią. Dosyć szybko jednak ustąpił z tej dzielnicy na rzecz Władysława Łokietka, otrzymując jako rekompensatę kasztelanię wyszogrodzką. W 1300 pod presją militarną nowo kreowanego króla Polski Wacława II został zmuszony do złożenia hołdu lennego. W 1303 Leszek zaangażował się w konflikt militarny ze swoim stryjem, księciem dobrzyńskim Siemowitem (mógł to być element walk z rządami czeskimi na Kujawach). Przedłużające się walki spowodowały tarapaty finansowe księcia inowrocławskiego, co stało się przyczyną zastawienia Krzyżakom ziemi michałowskiej. Wkrótce potem wyjechał na Węgry w celu odszukania stryja Władysława Łokietka. Powody tej decyzji nie są znane. Podczas przedzierania się przez tereny opanowane przez Wacława II Leszek dostał się do niewoli czeskiej. Z więzienia został wypuszczony dopiero w 1312. W 1314, już jako lennicy Władysława Łokietka, Siemomysłowicze postanowili podzielić się swoją ojcowizną. Leszek, jako najstarszy, otrzymał najważniejszą część księstwa ze stołecznym Inowrocławiem. Cztery lata później książę zawarł z bratem Przemysłem układ o przeżycie. Pomiędzy 1323 a 1324 z nieznanych powodów Leszek zrezygnował ze swego księstwa, oddając całość władzy właśnie Przemkowi. Dwukrotnie w 1320 i 1339 składał zeznania podczas procesu polsko-krzyżackiego o Pomorze Gdańskie. Zmarł ok. 1340 i nie wiadomo, gdzie został pochowany. Nie był nigdy żonaty i nie pozostawił potomstwa.

Wywód przodków Leszka inowrocławskiego

edytuj
4. Kazimierz I kujawski
zm. 14 grudnia 1267
     
    2. Siemomysł inowrocławski
zm. 1287
5. Konstancja wrocławska
zm. 21 lutego między 1253 a 1257
       
      1. Leszek inowrocławski
zm. ok. 1340
6. Sambor II
zm. 30 grudnia 1277 lub 1278
   
    3. Salomea pomorska
zm. między 1312 a 1314
   
7. Matylda meklemburska
zm. 23 listopada 1270
     
 

Przypisy

edytuj
  1. Leszek Inowrocławski [online], zamki.name [dostęp 2023-01-23].

Linki zewnętrzne

edytuj