Leos Carax, właśc. Alex Christophe Dupont (ur. 22 listopada 1960) – francuski reżyser, scenarzysta i krytyk filmowy.

Leos Carax
Ilustracja
Leos Carax (2012)
Prawdziwe imię i nazwisko

Alexander Oscar Dupont

Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1960
Suresnes

Zawód

reżyser, krytyk, aktor, scenarzysta

Współmałżonek

Yekaterina Golubeva (do 2011)

Lata aktywności

od 1984

Życiorys

edytuj

Urodził się w Suresnes jako syn Joan Osserman-Dupont, amerykańskiej dziennikarki i krytyczki filmowej „International New York Times”, i Georgesa Dupont, francusko-amerykańskiego dziennikarza pracującego dla prasy naukowej. Wraz z rodzicami mieszkał jako dziecko w hipisowskiej komunie, ale nie był tam szczęśliwy. W wieku 13 lat zmienił imię i nazwisko, jego pseudonim artystyczny – LéosCarax - to anagram pochodzący od jego dwóch imion – Alex i Oscar[1]. Można też je odczytać jako L’oscar à X, czyli „Oscara otrzymuje...”.

Jako 17-latek samodzielnie wyjechał do Paryża. W 1970 rozpoczął naukę na VII Paryskim Uniwersytecie i American College w Paryżu realizował krótkometrażowe filmy[2]. Współpracował z kultowym magazynem filmowym „Cahiers du cinéma” pod redakcją Serge’a Daneya i Serge’a Toubiana, gdzie publikował recenzje filmów, a jego pierwszym opublikowanym krytycznym tekstem była pozytywna recenzja reżyserskiego debiutu Sylvestra Stallone Paradise Alley (1978)[3].

W 1977 rozpoczął zdjęcia do swojego pierwszego filmu pt. La fille rêvée, który z powodu niewystarczających środków finansowych i wypadku na planie nie został nigdy dokończony[4]. Pierwszym jego ukończonym filmem był 17–minutowy Strangulation Blues (1980), który ukazywał w pełni poetycką wrażliwość młodego twórcy i został nagrodzony Grand Prix dla krótkiego metrażu na Hyeres Festival w 1981[5].

Zadebiutował pełnometrażowym filmem Chłopiec spotyka dziewczynę (Boy Meets Girl, 1984)[6], opowieścią o nieszczęśliwej miłości, która stanie się głównym tematem jego kina, w którym erudycyjnie odwołuje się do klasyki spod znaku realizmu poetyckiego, przez kino nieme, francuską nową falę, a kończąc na kinie polskim[7].

Filmografia

edytuj
Filmy
Rok Tytuł
1977 La fille rêvée (film krótkometrażowy)
1980 Strangulation Blues (film krótkometrażowy)
1984 Chłopiec spotyka dziewczynę (Boy Meets Girl)
1986 Zła krew (Mauvais sang)
1991 Kochankowie z Pont-Neu (Les amants du Pont-Neuf)
1997 Sans titre (film krótkometrażowy)
1999 Pola X
2006 My Last Minute (film krótkometrażowy)
2008 Tokyo! – segment pt. Merde
2009 42 One Dream Rush – segment pt. NakedEyes
2012 Holy Motors
2014 Gradiva (film krótkometrażowy)
2021 Annette
Teledyski
Rok Tytuł Wykonawca
2001 „Crystal” New Order
2004 „Tout le monde” Carla Bruni

Bibliografia

edytuj
  • Fergus Daly: Leos Carax (French Film Directors). Manchester: Manchester University Press, 2003. ISBN 978-0719063152.
  • Alban Pichon: Le cinéma de Leos Carax: L'expérience du déjà-vu. Editions Le Bord de l'eau, 2009. ISBN 978-2356870247.
  • Paolo Campana: Leos Carax. Lo schermo e il doppio. Ass. Culturale Il Foglio, 2014. ISBN 978-8876065071.
  • Rafał Syska. Neobarok – uboczna przygoda francuskiego kina. „EKRANy”. 6 (10), 2012. 

Przypisy

edytuj
  1. Jakub Niedźwiedzki: Paryż Leosa Caraxa, czyli nie tylko „Holy Motors”. film.org.pl, 30 listopada 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).
  2. Leos Carax: Sen zwany kinem. interia.pl, 17 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).
  3. Ian Pelczar: Leos Carax: Zmartwychwstały. PortalFilmowy.pl, 16 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (ang.).
  4. Małgorzata Sadowska: Leos Carax: Zmartwychwstały. „Newsweek Polska”. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-20)]. (pol.).
  5. Anna Bielak: Francuski beatnik kina. Stopklatka.pl, 17 lipca 2012. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-18)]. (pol.).
  6. Shaun Louis Calleja: Leos Carax: Cinema’s Most Mysterious Auteur. Obscur, 6 lipca 2021. [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
  7. Piotr Mirski: Leos Carax i kino przyszłości. „Dwutygodnik”, 11 stycznia 2013. [dostęp 2021-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-26)]. (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj