Lech (waluta)
Lech – nazwa waluty polskiej, zaproponowana w 1919 przez Polską Krajową Kasę Pożyczkową – instytucję emisyjną Rzeczypospolitej Polskiej. Miała zastąpić markę polską – jednostkę monetarną odziedziczoną po państwie niemieckim.
Nazwa „lech” miała być nadana dekretem Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego[1] i jako nazwa przyszłej waluty polskiej, znalazła się w projekcie ustawy, którą ówczesny minister skarbu Józef Englich przedstawił Sejmowi. Sejm przyjął tę ustawę, zmieniając nazwę na „złoty”[2]. Na tej podstawie prawnej Ministerstwo Skarbu zamówiło w Szwajcarii druk banknotów Banku Polskiego nominowanych w złotych z datą luty 1919, które zostały wprowadzone do obiegu w 1924.
Przypisy
edytuj- ↑ Dekret z 5 lutego 1919 w przedmiocie jednostki monetarnej waluty polskiej. (Dz.U. z 1919 r. nr 14, poz. 174)
- ↑ Ustawa z dnia 28 lutego 1919 r. w sprawie nazwy monety polskiej. (Dz.U. z 1919 r. nr 20, poz. 230)
Bibliografia
edytuj- Grzegorz Wójtowicz. Nasza złota Waluta. „Tygodnik Powszechny”. 5 (3108), 2009-02-01. ISSN 0041-4808. OCLC 613307601. [dostęp 2013-09-29]. (pol.).
- Zbigniew Nestorowicz. Polski talar dla Europy. „Tygodnik Powszechny”. 5 (3108), 2009-02-01. ISSN 0041-4808. OCLC 613307601. [dostęp 2013-09-29]. (pol.).