Korowai
 |
Ten artykuł może zawierać nierzetelne źródła. |
Korowai, także: Kolufo, Korowajowie[1] – lud papuaski z indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Ich liczebność szacuje się na ok. 3 tys. osób[2][3].
 Mężczyzna z ludu Korowai | |
| Populacja |
3 tys. |
|---|---|
| Miejsce zamieszkania | |
| Język | |
| Religia |
chrześcijaństwo, wierzenia tradycyjne |
| Grupa | |
Pierwszy kontakt zewnętrzny z ludem Korowai został udokumentowany w 1974 r.[3] Posługują się własnym językiem korowai[4] (dialekty: północny, południowy)[5], a część z nich zna także języki indonezyjski[6] i malajski papuaski[7]. Użycie tych języków jest silnie ograniczone. Osoby ze znajomością języka narodowego to przede wszystkim osoby młodsze[5].
Korowajowie uzyskali krajowy i międzynarodowy rozgłos za sprawą pogłoski, jakoby praktykowali kanibalizm[8]. Rozprzestrzeniło się przekonanie, że wśród nich wciąż występuje rytualny kanibalizm. Antropolodzy przypuszczają, że kanibalizm przestał być praktykowany przez klany Korowai, które miały częsty kontakt z osobami z zewnątrz[9][10]. Nowsze doniesienia sugerują, że niektóre klany zostały nakłonione do promowania miejscowej turystyki poprzez utrwalanie mitu, że kanibalizm jest wciąż trwającą praktyką[11].
Rozniosła się także pogłoska, jakoby Korowajowie żyli w wysokich domkach zbudowanych na drzewie[2][3][12]. Zostali przedstawieni w odcinku serii dokumentalnej „Planeta ludzi”, w którym wprowadzali się do domu zbudowanego wysoko na drzewie[13]. Później stacja BBC wydała oświadczenie, w którym ujawniła, że domy zostały zbudowane na potrzebę zagranicznych filmowców[13].
Nazwa „Korowai”, używana w języku indonezyjskim, została nadana przez osoby z zewnątrz. Sama ludność Korowai określa się jako bolü-anop („osoba z terytorium klanu”), a swój język nazywa bolü-aup lub bolü-an-aup („język rodzimy”)[14]. W języku korowai spotykane są też określenia kolufo-anop (ludność Korowai) i kolufo-aup (język korowai)[15]. Egzonim „Korowai” to indonezyjska adaptacja wyrazu kolufo[16].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Korowajowie: kanibale rozsmakowani w robakach. PolskieRadio.pl, 2014-03-26. [dostęp 2020-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-13)].
- ↑ a b Takto žije posledný kmeň kanibalov na svete. miestopremuza.joj.sk. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (słow.).
- ↑ a b c Ľuboš Belko: Táto civilizácia nemala tušenie o zbytku sveta. Objavili sa nové fotografie kmeňa kanibalov z divočiny ukrytej v Oceánii. interez.sk, 2017-08-20. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (słow.).
- ↑ M. J. Melalatoa: Ensiklopedi suku bangsa di Indonesia: Jilid A–K. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 419. OCLC 1027454469. [dostęp 2022-08-03]. (indonez.).
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Korowai, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-08-03] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Stasch 2007 ↓, s. 100.
- ↑ Vries 2012 ↓, s. 18–19.
- ↑ Despian Nurhidayat: Suku Korowai Menghadapi Perubahan Zaman. mediaindonesia.com, 2019-02-24. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (indonez.).
- ↑ Annetta Black: Korowai Tree Houses. Atlas Obscura. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (ang.).
- ↑ Erica Tennenhouse: Modern-Day Human Cannibalism. The Science Explorer, 2016-07-26. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (ang.).
- ↑ John Garnaut: Cannibals may be feeding the lies. The Sydney Morning Herald, 2006-09-18. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)]. (ang.).
- ↑ Peter Hutchison. Indonesian tribe officially recognised as ‘tree-dwellers’. „The Telegraph”, 2010-07-08. ISSN 0307-1235. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z adresu 2020-02-18]. (ang.).
- ↑ a b Plemię żyjące w koronach drzew było zmyślone? BBC potwierdza pogłoski o przekłamaniach. Wprost, 2018-04-05. [dostęp 2020-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-18)].
- ↑ Vries 2012 ↓, s. 12–13.
- ↑ Stasch 2007 ↓, s. 102–103.
- ↑ Vries 2012 ↓, s. 13.
Bibliografia
edytuj- Rupert Stasch, Demon Language: The Otherness of Indonesian in a Papuan Community, [w:] Miki Makihara, Bambi B. Schieffelin (red.), Consequences of Contact: Language Ideologies and Sociocultural Transformations in Pacific Societies, New York: Oxford University Press, 2007, s. 96–124, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780195324983.003.0005, ISBN 978-0-19-532498-3 (ang.).
- Lourens de Vries, Speaking of clans: language in Awyu-Ndumut communities of Indonesian West Papua, „International Journal of the Sociology of Language”, 2012 (214), 2012, s. 5–26, DOI: 10.1515/ijsl-2012-0018, ISSN 1613-3668 [dostęp 2024-01-09] (ang.).