John Barbirolli
Sir John Barbirolli, właśc. Giovanni Battista Barbirolli (ur. 2 grudnia 1899 w Londynie, zm. 29 lipca 1970 tamże[1][2]) – brytyjski dyrygent i wiolonczelista pochodzenia włosko-francuskiego[1].
John Barbirolli, 1965 | |
Imię i nazwisko |
Giovanni Battista Barbirolli |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia 1899 |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci |
29 lipca 1970 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Powiązania | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujStudiował w Trinity College of Music oraz Królewskiej Akademii Muzycznej w Londynie[2]. Jako wiolonczelista debiutował w 1911 roku[3]. Grał w orkiestrze Queen’s Hall, występował także jako solista i kameralista[4]. Od 1924 roku prowadził własny zespół kameralny[2][3]. W 1926 roku British National Opera Company powierzyła mu prowadzenie wykonań kilku oper włoskich[4].
W latach 1933–1936 dyrygował Royal Scottish National Orchestra, następnie w latach 1936–1941, jako następca Arturo Toscaniniego, był dyrektorem muzycznym Filharmonii Nowojorskiej[3]. Po powrocie do Anglii w 1943 roku objął kierownictwo orkiestry The Hallé w Manchesterze, którą prowadził do śmierci[3]. Zreorganizował ją i podniósł na wysoki poziom artystyczny, dając liczne koncerty gościnne i zyskując międzynarodową sławę[3][4]. Od 1961 do 1967 roku kierował również orkiestrą Houston Symphony[3]. W 1949 roku otrzymał tytuł szlachecki[2][3][4]. W 1969 roku odznaczony Orderem Towarzyszy Honoru[5], ponadto komandor I klasy Orderu Białej Róży Finlandii (1963), komandor Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1964), oficer francuskiego Orderu Sztuki i Literatury (1966)[6] i oficer Orderu Narodowego Załugi (1968)[7].
Prezentował szeroki i różnorodny repertuar, wykonując z powodzeniem zarówno dzieła Bacha z połowy wieku XVIII, jak i utwory Berga z wieku XX[2]. Szczególną wagę przywiązywał jednak do współczesnej muzyki brytyjskiej (Edward Elgar, Ralph Vaughan Williams, Alan Rawsthorne, Peter Racine Fricker, Arthur Benjamin)[2][4]. W 1939 roku poślubił oboistkę Evelyn Rothwell, dla której opracowywał transkrypcje na obój utworów kompozytorów okresu baroku[3][4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 78. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 47. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d e f g h The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 56. ISBN 978-0-19-957854-2.
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 189. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ Musicians Since 1900: Performers in Concert and Opera. compiled and edited by David Ewen. New York: H. W. Wilson Company, 1978, s. 42. ISBN 0-8242-0565-0.
- ↑ Who’s who, 1968. London: A. & C. Black, 1968, s. 152.
- ↑ Kelly’s Handbook to the Titled, Landed and Official Classes, 1969. London: Kelly’s Directories, 1969, s. 204.
- ISNI: 0000000368556358, 0000000109127479
- VIAF: 69114767
- LCCN: n81023033
- GND: 118657143
- BnF: 138911459
- SUDOC: 080493076
- SBN: SBLV273616
- NLA: 36052572
- NKC: ola2002151547
- BNE: XX872568
- NTA: 073087025
- BIBSYS: 2034948
- PLWABN: 9810660123305606
- NUKAT: n2004005108
- OBIN: 30578
- J9U: 987007298071705171
- LNB: 000067014
- KRNLK: KAC201520509