Jerzy Kossela
Jerzy Kossela (ur. 15 lipca 1942[1] w Częstochowie[2], zm. 7 stycznia 2017 w Gdyni) – polski gitarzysta, wokalista, autor tekstów i kompozytor. Współzałożyciel i członek zespołów Elektron, Niebiesko-Czarni, Pięciolinie i Czerwone Gitary.
 Jerzy Kossela (2009) | |
| Pseudonim |
Juras, Ciamcialamcia |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 lipca 1942 |
| Data i miejsce śmierci |
7 stycznia 2017 |
| Instrumenty |
gitara |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1961–2016 |
| Zespoły | |
| Elektron (1961), Niebiesko-Czarni (1962–1964), Pięciolinie (1963-1965), Czerwone Gitary (1965–1967, 1991–1993, 1999–2015, 2016) | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się 15 lipca 1942 w Częstochowie. Nosił nazwisko Kossela, podobnie jak większość rodziny, jedynie jego rodzice w wyniku administracyjnej pomyłki mieli nazwisko Kosela. W pierwszych latach życia mieszkał w domu przy ul. Warszawskiej, po czym w 1946 lub 1947 rodzina wyprowadziła się do Gdyni i zamieszkała przy ul. Słupeckiej[3]. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Gdyni. Studiował elektronikę i architekturę na Politechnice Gdańskiej. W 1960 pracował jako instruktor muzyczny w gdyńskim Domu Kultury[4].
W 1961 stworzył amatorski zespół wokalno-instrumentalny Elektron, który w następnym roku przekształcił się w Niebiesko-Czarnych. W latach 1962–1964 odbywał służbę wojskową jako kierownik biblioteki i członek orkiestry wojskowej[5][6]. W tym czasie – przebywając na przepustce wojskowej współzałożył zespół Pięciolinie[3], przekształcony w 1965 w Czerwone Gitary, w którym był pierwszym liderem[7]. Napisał przeboje zespołu: „No bo ty się boisz myszy” (muzyka i tekst) oraz „Historia jednej znajomości” i „Matura” (tekst do słów Krzysztofa Klenczona, a także był autorem lub współautorem m.in. piosenek: „Dziewczyna z moich snów”, „Kiedy jestem sam”, „Pięć linii”, „Drzazgi w piętach”, „Czekam na twój list”, „Non-Stopowy Bigos”, „W czasie burzy”, „To ty, tylko ty”, „Long Play”, „Wesołe pająki”, „Mówisz, że kochasz mnie jak nikt”[8].
Po odejściu z Czerwonych Gitar u szczytu jego popularności w 1967[3] pozostał czynny w polskim życiu muzycznym – występował na estradzie do 1976 (m.in. z zespołami Bizony, Tajfuny i Perpetuum Mobile), komponował piosenki, był instruktorem amatorskich zespołów muzycznych (Takty i Tonsil), otworzył studio nagrań oraz organizował Kluby Popularyzacji Muzyki Młodzieżowej[9]. Następnie rozpoczął pracę w charakterze prezentera dyskotekowego[10], którą wykonywał przez 15 lat.
Po powrocie Czerwonych Gitar na estradę w 1991 znalazł się w zespole ponownie, jako gitarzysta i wokalista. Był współautorem książki Czerwone Gitary to właśnie my! (1992). Odszedł z zespołu w 1993 wskutek konfliktu z Sewerynem Krajewskim[11]. W 1999 ponownie znalazł się w składzie zespołu Czerwonych Gitar[3]. Na płycie zespołu pt. Jeszcze raz (2015) znalazła się jego piosenka „Kocham dwie dziewczyny”, którą napisał w 1965[12].
Ze względu na poważne problemy zdrowotne w maju 2015 zaprzestał koncertowania z Czerwonymi Gitarami[13], jednak po roku powrócił na scenę. Po raz ostatni zagrał 21 listopada 2016 w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku.
Zmarł 7 stycznia 2017 w Gdyni[14], pochowany 12 stycznia 2017 na cmentarzu Witomińskim[15] (kwatera 94-1-3)[16].
W 1972 ożenił się z Janiną „Janą” Kras, modelką i pierwszą polską didżejką[17].
Odznaczenia i nagrody
edytuj- Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (3 marca 2010)[18]
- Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji 50-lecia narodzin polskiego rock'n'rolla (2010)[19]
- Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 50-lecia Czerwonych Gitar (2015)[19]
Przypisy
edytuj- ↑ Leszek Gnoiński, Jan Skaradziński: Encyklopedia polskiego rocka. Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 305. ISBN 83-7129-570-7.
- ↑ Kalendarium Muzyczne – Lipiec. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-15)]. (pol.).
- ↑ a b c d Tadeusz Piersiak, Z Czerwonych Gitar, „Jasne, że Częstochowa”, 3/2017 (61), Częstochowa, s. 12 (pol.).
- ↑ Kossela, Jerzy - Osoby - Cyfrowa Biblioteka Polskiej Piosenki [online], bibliotekapiosenki.pl [dostęp 2024-12-19].
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 16–18.
- ↑ Jerzy Kossela jak trzepnął przebojem, to śpiewała cała Polska [online], plus.dziennikbaltycki.pl, 13 stycznia 2017 [dostęp 2024-12-19].
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 15.
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 118–120, 127–128.
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 66–67.
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 9.
- ↑ Czerwone Gitary: Pogrzeb Jerzego Kosseli [online], Muzyka.Interia [dostęp 2021-02-07] (pol.).
- ↑ 27 kwietnia warszawska premiera nowej płyty Czerwonych Gitar. Polska Agencja Prasowa (www.pap.pl). [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
- ↑ Wyborcza.pl. czestochowa.gazeta.pl . [dostęp 2015-07-31].
- ↑ Zmarł Jerzy Kossela, współzałożyciel Czerwonych Gitar. wp.pl. [dostęp 2017-01-07].
- ↑ Pogrzeb Jerzego Kosseli, gitarzysty Czerwonych Gitar w Gdyni. dziennikbaltycki.pl. [dostęp 2017-01-12].
- ↑ Jerzy Kosela [online], Gdynia.Grobonet [dostęp 2020-06-03] (pol.).
- ↑ Dornowski i in. 1992 ↓, s. 78–79.
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2024-12-19] (pol.).
- ↑ a b Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury [online], Gdańsk - oficjalny portal miasta [dostęp 2024-12-19].
Bibliografia
edytuj- Bernard Dornowski, Jerzy Kossela, Seweryn Krajewski, Jerzy Skrzypczyk: „Czerwone Gitary” to właśnie my. Tadeusz Sosnowski (oprac.). Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1992. ISBN 83-7066-456-3.