Jan Kulpiński

polski polityk

Jan Kulpiński (ur. 27 grudnia 1922 w Chełmży, zm. 1991[1]) – polski górnik i polityk. Minister górnictwa i energetyki (1974–1976) oraz minister górnictwa (1976–1977).

Jan Kulpiński
Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1922
Chełmża

Data śmierci

1991

Minister górnictwa i energetyki
Okres

od 24 września 1974
do 27 marca 1976

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Jan Mitręga

Minister górnictwa
Okres

od 27 marca 1976
do 31 marca 1977

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Następca

Włodzimierz Lejczak

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi

Życiorys

edytuj

W czasie okupacji wywieziony na roboty przymusowe w Niemczech, skąd zbiegł w 1944 i dołączył do francuskiego ruch oporu. Dołączył do 2 Korpusu Polskiego Polskich Sił Zbrojnych, gdzie zdał maturę w polskim liceum matematyczno–fizycznym oraz włoską maturę w Turynie w 1946. W 1945 studiował I rok na Politechnice w Turynie, a II rok na Politechnice Londyńskiej. Do Polski wrócił w 1947. W 1951 uzyskał tytuł magistra inżyniera górnika na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W latach 1950–1968 pracował w kopalniach węgla „Bobrek”, „Rokitnica”, „Ludwik”, „Miechowice”, „Mikulczyce”, „Siemianowice”, w kopalniach „Miechowice” i „Siemianowice” jako dyrektor. W latach 1968–1974 był dyrektorem naczelnym Bytomskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego w Bytomiu.

W 1956 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Należał do egzekutyw komitetu zakładowego partii w „Miechowicach”, komitetu miejskiego w Bytomiu i komitetu wojewódzkiego w Katowicach. W 1975 delegat na VII Zjazd PZPR, w latach 1975–1980 był zastępcą członka Komitetu Centralnego PZPR. Wykluczony z partii w maju 1981.

Od 24 września 1974 do marca 1976 był ministrem górnictwa i energetyki, a od marca 1976 do 31 marca 1977 był ministrem górnictwa w rządach Piotra Jaroszewicza. 14 stycznia 1978 został przedstawicielem Polski w Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie z tytułem radcy-ministra pełnomocnego.

W 1955 otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi[2].

Życie prywatne

edytuj

Syn Wincentego i Władysławy z domu Dobrak, miał czterech braci. Był żonaty z Heleną[1].

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj