Jadwiga Karwasińska

Jadwiga Karwasińska
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1900 ; Radomsko
Data i miejsce śmierci	31 października 1986 ; Warszawa
	profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1925 ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1946 ; Uniwersytet Warszawski
Profesura	1961

Jadwiga Maria Karwasińska (ur. 6 stycznia 1900 w Radomsku, zm. 31 października 1986 w Warszawie) – polska historyczka, profesor Instytutu Historii PAN.

Życiorys

Była córką Walerego (nauczyciela, działacza społecznego) i Marii z Pytlewskich. Do 1918 uczęszczała do Gimnazjum W. Chrzanowskiej w Częstochowie, w latach 1918–1924 studiowała historię i filologię klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim, m.in. u Stanisława Kętrzyńskiego i Jana Korwin-Kochanowskiego; była sanitariuszką w czasie wojny z Rosją. W 1925 obroniła na Uniwersytecie Warszawskim doktorat (na podstawie pracy Sąsiedztwo kujawsko-krzyżackie 1235–1343) i kontynuowała studia w Wiedniu (na tamtejszym uniwersytecie) i Paryżu (w Ecole des Chartes). W latach 1924–1951 pracowała w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie na stanowisku kustosza Działu Archiwistyki. Wykładała na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.

W 1946 habilitowała się na Uniwersytecie Warszawskim z historii średniowiecznej Polski i nauk pomocniczych historii na podstawie pracy Szpital Św. Ducha w Warszawie fundacji Anny ks. Mazowieckiej. W latach 1954–1956 kierowała Pracownią Edytorską Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN. Od 1957 była związana z Instytutem Historii PAN, początkowo jako docent w Pracowni Nauk Pomocniczych i Edytorstwa, następnie profesor nadzwyczajna (1961), profesor w Zakładzie Historii od Czasów Najdawniejszych do Schyłku XV Wieku (1964), profesor w Zakładzie Dziejów Polski Przedrozbiorowej i Jej Kultury (1970). Przeszła na emeryturę w 1972. Była członkinią Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1936 członkini korespondentka, 1982 członkini zwyczajna reaktywowanego TNW), otrzymała godność członkini honorowej Stowarzyszenia Archiwistów Polskich (1984) i Polskiego Towarzystwa Historycznego.

Publikacje

W pracy naukowej zajmowała się edytorstwem średniowiecznym, archiwistyką, historią średniowieczną gospodarczą, historią instytucji medycznych. Ogłosiła m.in.:

O najdawniejszych księgach tzw. Rachunków dworu królewskiego (1927)
Polityczna rola biskupa Wolimira 1259–1278 (1928)
Rachunki żup solnych w XIV i XV wieku (1928)
Odtworzenie archiwów dawnej Rzeczypospolitej (1930)
Rachunki żupne bocheńskie 1394–1421 (1934)
Sprawy i spory pomiędzy Polakami a Zakonem Krzyżackim (1935)
Proces polsko-krzyżacki w Warszawie przed sześciuset laty (1946)
Z dziejów Archiwum Koronnego. Dokumenty krzyżackie (1948)
Studia krytyczne nad żywotami św. Wojciecha, biskupa praskiego (1958)
Życie codzienne w średniowiecznej Warszawie (1966)
Świadek czasów Chrobrego – Bruno z Kwerfurtu (1972)
Rachunki budowy Zamku Królewskiego w Warszawie za Zygmunta (1985)

Bibliografia

Biogramy uczonych polskich, Suplement (pod redakcją Andrzeja Śródki), Warszawa 1993