Wikipedia

Jacek Woroniecki

teolog polski, dominikanin
Ten artykuł dotyczy polskiego duchownego. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.
Ten artykuł dotyczy dominikanina, Sługi Bożego (1878–1949). Zobacz też: inne postaci noszące to imię.

Jacek Woroniecki OP (ur. 21 grudnia 1878 w Lublinie, zm. 18 maja 1949 w Krakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, Sługa Boży Kościoła katolickiego. Teolog, pedagog, etyk, moralista i filozof-scholastyk. Wieloletni nauczyciel akademicki i profesor Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu, rektor KUL w latach 1922–1924 oraz założyciel Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi. Jeden z najwybitniejszych polskich tomistów, posiadacz najwyższego dominikańskiego tytułu naukowego – mistrza świętej teologii – oraz pionier odrodzenia dominikańskiego na ziemiach polskich po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku.

Jacek Woroniecki
Adam Marian Tomasz Pius Leon książę Korybut Woroniecki
Sługa Boży
Ilustracja
Jacek Woroniecki (przed 1930)
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1878
Lublin

Data i miejsce śmierci

18 maja 1949
Kraków

Miejsce pochówku

Cmentarz Rakowicki w Krakowie

Rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Okres sprawowania

1922–1924

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

dominikanie

Śluby zakonne

11 października 1911

Prezbiterat

10 marca 1906

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys

edytuj

Pochodzenie i młodość

edytuj

Adam Marian Tomasz Pius Leon Woroniecki urodził się 21 grudnia 1878 roku w Lublinie[1]. Pochodził z bardzo starego rodu książąt Woronieckich, który był gałęzią kniaziów Nieświckich. Wychowywał się w majątku Kanie koło Chełma należącym do jego rodziców – księcia Mieczysława Woronieckiego i Marii z Drohojowskich[2][3]. Był drugim z ośmiorga dzieci[4][5]. W domu zapewniono mu wszechstronny rozwój intelektualny[1], interesowały go nauki humanistyczne i literatura. Uczył się dobrze, lubił sporty, był dobrym jeźdźcem, przez krótki czas uprawiał strzelectwo[6]. Od dzieciństwa wyróżniał się wysoką religijnością[2][7].

Początkową edukację odbierał w domu od sprowadzonej z Anglii guwernantki[8]. W 1892 roku został przyjęty do drugiej klasy IV Gimnazjum Męskiego w Warszawie, które ukończył zdaniem egzaminu maturalnego w 1898[1]. Nakłoniony przez ojca rozpoczął służbę wojskową w pułku huzarów grodzieńskich w Warszawie, co miało mu otworzyć drogę do najwyższych urzędów[2][9]. Służbę ukończył w randze korneta[10]. Od 1899 roku studiował na katolickim Uniwersytecie Fryburskim w Szwajcarii i uzyskał licencjat wpierw z nauk przyrodniczych (1902), a następnie z teologii (1905)[10].

Kapłaństwo

edytuj
 
Tablica pamiątkowa w Kościele św. Jacka na warszawskim Nowym Mieście poświęcona o. Woronieckiemu

W 1905 wstąpił do Seminarium Duchownego w Lublinie (w wyborze stanu duchownego utwierdził go o. Honorat Koźmiński), gdzie 10 marca 1906 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Franciszka Jaczewskiego[2]. Biskup Jaczewski powierzył mu obowiązki osobistego sekretarza i kapelana. O. Woroniecki jednocześnie do końca 1907 roku wykładał w lubelskim seminarium katechetykę oraz Pismo Święte, pełnił również funkcję prefekta w Prywatnym Męskim Gimnazjum im. Stefana Batorego[11][12]. Następnie wyjechał ponownie do Szwajcarii, aby kontynuować studia[13]. Ukończył je w 1909 roku doktoratem z teologii pt. Główne podstawy socjologii tomistycznej[2][a]. 10 września 1910 roku, po obronie tytułu i po śmierci ojca wstąpił do zakonu dominikanów[14], gdzie otrzymał imię zakonne Jacek[15]. Po odbyciu skróconego nowicjatu w klasztorze w Fiesole koło Florencji złożył śluby zakonne 11 października 1911 roku[16]. Następnie przez jeden semestr uzupełniał studia na Collegium Angelicum, po czym został skierowany do Fryburga, gdzie zajmował się formacją księży studentów i był także kapelanem młodzieży uniwersyteckiej[2][17].

Działalność naukowa

edytuj

W latach 1913–1914 przebywał w dominikańskim klasztorze w Berlinie[1]. Lata 1914–1919 spędził w Krakowie; wykładał etykę w tamtejszym dominikańskim Studium Generalnym[2]. Uporządkował również istniejące w tej placówce archiwum dokumentów pergaminowych[13]. W 1916 generał zakonu o. Ludwig Theissling zaoferował o. Woronieckiemu katedrę filozofii na Angelicum, jednak propozycja nie mogła zostać przyjęta z powodu wojny[18]. W 1918 został powołany do Polskiej Akademii Umiejętności[19].

W 1919 roku o. Woroniecki rozpoczął wykłady teologii moralnej i etyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2]. Jednocześnie był dyrektorem konwiktu księży studentów[13]. W czasie wojny polsko–bolszewickiej był kapelanem lotnym Wojska Polskiego[20]. Był członkiem Wojewódzkiego Komitetu Obrony Narodowej w Lublinie w 1920 roku[21]. W 1922 roku został wybrany rektorem uczelni w miejsce zmarłego na gruźlicę ks. prof. Idziego Radziszewskiego[2][22]. Okres rządów rektorskich o. Woronieckiego był naznaczony kłopotami finansowymi, które potęgował spadek wartości waluty[4]. Były to najtrudniejsze lata w historii uniwersytetu. W ocenie biskupa Mariana Fulmana dzięki skutecznym staraniom o pozyskanie funduszy udało mu się uratować uczelnię przed upadkiem. Przyczynił się również do rozwoju naukowego uczelni dzięki staraniom o pozyskiwanie najlepszych wykładowców krajowych i zagranicznych[9][13]. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia musiał złożyć dymisję ze stanowiska rektora w marcu 1924 roku[23], pozostał jednak dziekanem Wydziału Teologicznego[4]. Najważniejsze pisma o. Woronieckiego powstały w okresie, gdy przebywał w Lublinie[2][4].

 
Marcin Stanisław Gillet, Jacek Woroniecki i Henryk Jakubiec

22 sierpnia 1929 został mianowany profesorem teologii moralnej i pedagogiki na papieskim uniwersytecie dominikańskim Angelicum w Rzymie[2]. Wówczas otrzymał tytuł magistra świętej teologii, najwyższy dominikański tytuł naukowy[24]. Z powodu złego stanu zdrowia w 1933 roku musiał wracać do kraju[13]. Objął we Lwowie kierownictwo nad dominikańskim studium filozoficzno-teologicznym, wykładał teologię moralną, patrologię i historię Kościoła[2]. W 1934 roku polska prowincja dominikanów nabyła plac na warszawskim Służewie, na którym stanął dominikański klasztor. Ojciec Woroniecki, pełniący wówczas funkcję syndyka, w porozumieniu z generałem zakonu o. Gilletem podjął decyzję o finansowaniu budowy ze sprzedaży majątków dominikańskich leżących na Kresach[25]. Za tę decyzję spotkała go krytyka środowisk prawicowych, zarzucano mu „wyzbywanie się narodowego dziedzictwa na rzecz Ukraińców i Żydów”[26]. Jego planem było zniesienie małych, prowincjonalnych klasztorów w Polsce i skierowanie działalności polskich dominikanów na duże ośrodki miejskie i uniwersyteckie[13]. W ocenie polskiego historyka Jerzego Kłoczowskiego, ojciec Jacek Woroniecki w dużym stopniu przyczynił się do odrodzenia Zakonu Kaznodziejskiego w Polsce po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku[27].

W 1932 założył Zgromadzenie Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi, którego celem w zamyśle o. Woronieckiego miało być ewangelizowanie ludności rosyjskiej na terenach, gdzie silne wpływy miał ateistyczny komunizm sowiecki[2]. Zgromadzenie działało początkowo poprzez wyjazdy misyjne. Po upadku ZSRR powstały placówki w Fastowie, Kijowie i Rokitnie na Ukrainie, Lipawie i Kuldīdze na Łotwie oraz w Orle w Rosji[28]. Powstała również placówka w Boliwii[29].

Od 1937 do 1939 pracował w Warszawie, gdzie zainicjował budowę studium dominikańskiego i pełnił tamże funkcję rektora[2]. W 1938 roku Kapituła prowincjonalna mianowała go postulatorem do spraw beatyfikacji i kanonizacji[13]. W latach 1938–1939 był redaktorem „Szkoły Chrystusowej”[2]. Wybuch II wojny światowej zastał go w Krakowie i tam już o. Woroniecki pozostał do końca życia. Prowadził wykłady dla zakonników dominikańskich, wygłaszał rekolekcje, kończył wcześniej rozpoczęte książki[30]. Jego uczniem był wówczas o. Mieczysław Krąpiec[2][30].

Od 1944 ze względu na zły stan zdrowia poświęcił się wyłącznie pisaniu[31]. Napisał monografię poświęconą św. Jackowi oraz dokończył pisanie książki pt. Pełnia modlitwy[13]. 3 kwietnia 1948 roku po raz ostatni odprawił Mszę świętą[32]. Zmarł 18 maja 1949 roku wskutek ciężkiego ataku serca. Pogrzebany został w Krakowie na cmentarzu Rakowickim[33][31]. W 1960 roku szczątki zostały przeniesione do Kościoła św. Jacka w Warszawie[9]. Proces beatyfikacyjny o. Woronieckiego został zainicjowany 7 grudnia 2004[34][31]. Rolę postulatora pełnił dominikanin, o. Andrzej Potocki[35]. Ulica na lubelskiej dzielnicy Wrotków nosi jego imię[36].

O. Woroniecki chorował na wagotonię, uremię i neurastenię[37][38][39]. Znał 10 języków obcych[40].

Myśl

edytuj

O. Jacek Woroniecki czerpał przede wszystkim z myśli św. Tomasza z Akwinu[4]. Niemal każda jego praca miała w sobie coś z myśli Akwinaty[2]. O. Woroniecki swój osąd myśli św. Tomasza zawarł w pracy Katolickość tomizmu[2][b]. Podkreślał uniwersalizm tomizmu[41]. Zdaniem o. Bocheńskiego, o. Woroniecki był najwybitniejszym ówcześnie żyjącym polskim tomistą[42].

Był niechętny „nowinkom pedagogicznym” i sprzeciwiał się skoncentrowaniu pedagogiki na samym dzieciństwie[43]. Głosił potrzebę ześrodkowania jej wysiłków również na dążeniu do pełni rozwoju cech przyrodzonych i nadprzyrodzonych u człowieka dorosłego[2]. Celem wychowania w jego ujęciu winno być wykształcenie sprawności pomagających w funkcjonowaniu w wieku dojrzałym[44]. Ponieważ o ocenie moralnej danego postępku przesądza zgodność decyzji człowieka z własnym – omylnym – sumieniem, za najważniejsze zadanie pedagogiki uznawał odpowiednie wychowanie sumienia[9]. Hagiografia była dlań doniosłym środkiem wychowawczym[2].

Głównym polem pisarstwa o. Woronieckiego była etyka. Korzystając z myśli św. Tomasza, stworzył etykę wychowawczą, którą zawarł w 2-tomowym dziele Katolicka etyka wychowawcza. Zarysował w niej chrześcijański model wychowania[45]. Kładł w niej nacisk nie na postępowanie i normy moralne, lecz przede wszystkim na cechy charakteru i wychowanie, również samego siebie – poprzez własny wysiłek[46]. Podkreślał istotność samowychowania, czyli własnego, dobrowolnego i świadomego wysiłku w budowaniu własnego człowieczeństwa[47]. Etyka była dlań ściśle powiązana z pedagogiką, gdyż etyka opisuje określony ideał, natomiast pedagogika wskazuje drogę jego realizacji[48][49].

Krytykował tzw. intelektualizm moralny, czyli prymat rozumu kosztem wolnej woli człowieka[2][c]. Był przeciwnikiem indywidualizmu, który jego zdaniem przyczyniał się do szerzenia egoizmu, osłabienia religijności i pojawiania się postaw antyspołecznych[50][9]. Indywidualizmowi przeciwstawiał personalizm[51]. Walczył również z sentymentalizmem, czyli postawą, w której istotą przeżycia religijnego jest uczucie; o. Woroniecki uznawał je za drugorzędne wobec rozumu i woli[52][2]. Piętnował fideizm, który w jego osądzie upośledzał aspekt rozumowy w wierze[53]. W książce Około kultu mowy ojczystej przekonywał, że nauka w szkole średniej, zamiast być nauczaniem niepowiązanych ze sobą przedmiotów, powinna być oparta na jednym przedmiocie głównym, tzn. uczeniu wyrażania się w mowie i w piśmie w języku polskim[54][55][56].

Książki

edytuj

Pełny wykaz prac o. Woronieckiego, publikowanych w latach 1903–2005, wynosi 296 pozycji[57]. Poniższa lista przedstawia pierwsze wydania najważniejszych prac o. Woronieckiego.

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Oryginalnie w języku francuskim pt. Principes fondamentaux de sociologie thomiste.
  2. ↑ Praca ta została po raz pierwszy wydana w 1921 roku po francusku pt. Catholicité du Thomisme.
  3. ↑ Zob. Katolicka etyka wychowawcza, t. 1 (Etyka ogólna), rozdział I, Wydawnictwo Mariackie, Kraków 1948, ss. 18–30.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Maurycy Lucjan Niedziela OP, Jacek Woroniecki OP i jego troska o nową świadomość chrześcijaństwa w Polsce, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 63
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dr hab. Ryszard Polak Jacek Woroniecki. Życie i twórczość naukowa, w: Człowiek w Kulturze, t. 12, ss. 219–240
  3. ↑ Róża Sobańska-Wocial, Jacek Woroniecki OP w tradycji rodzinnej, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 50
  4. ↑ a b c d e Grażyna Karolewicz: O. Jacek Woroniecki OP (1878-1949). kul.pl. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
  5. ↑ o. Michał Jerzy Kempys Ocist., Rola cnót moralnych w dążeniu ku pełni człowieczeństwa w świetle pism o. Jacka Woronieckiego, Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, Kraków 2005, s. 21
  6. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 17
  7. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 25
  8. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 20
  9. ↑ a b c d e Ryszard Polak: WORONIECKI JACEK ADAM. [w:] Powszechna Encyklopedia Filozofii [on-line]. ptta.pl. [dostęp 2012-07-19]. (pol.).
  10. ↑ a b Maurycy Lucjan Niedziela OP, Kalendarium I – Życie i działalność ojca Jacka Woronieckiego, [w:] Sługa Boży ojciec Jacek Woroniecki uczy, wyd. „Gaudium”, Lublin 2006, s. 17
  11. ↑ o. Michał Jerzy Kempys Ocist., Rola cnót moralnych w dążeniu ku pełni człowieczeństwa w świetle pism o. Jacka Woronieckiego, Wydawnictwo Naukowe Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, Kraków 2005, s. 22
  12. ↑ Grażyna Karolewicz, Źródła dotyczące Jacka Woronieckiego OP w archiwach lubelskich, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 23
  13. ↑ a b c d e f g h Słownik polskich teologów katolickich, tom 7, red. Ludwik Grzebień SJ, Akademia Teologii Katolickiej, Warszawa 1983, s. 431–433
  14. ↑ Próba biografii... ↓, s. 37
  15. ↑ Abp Bolesław Pylak, Maryjność Jacka Woronieckiego OP, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 187
  16. ↑ Ryszard Polak, O. Jacek Woroniecki – Postać i dzieło, w: Jacek Woroniecki, W szkole wychowania, Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej, Lublin 2008, s. 9
  17. ↑ Próba biografii... ↓, s. 38
  18. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 74
  19. ↑ Maurycy Lucjan Niedziela OP, Kalendarium I – Życie i działalność ojca Jacka Woronieckiego, [w:] Sługa Boży ojciec Jacek Woroniecki uczy, wyd. „Gaudium”, Lublin 2006, s. 26
  20. ↑ Ryszard Polak, O. Jacek Woroniecki – Postać i dzieło, w: Jacek Woroniecki, W szkole wychowania, Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej, Lublin 2008, s. 11
  21. ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 419.
  22. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 90–91
  23. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 99
  24. ↑ Leszek Albański, Aktualność poglądów pedagogicznych Jacka Woronieckiego OP, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 145
  25. ↑ Próba biografii... ↓, s. 103
  26. ↑ Próba biografii... ↓, s. 104
  27. ↑ Jerzy Kłoczowski, Polska Prowincja Dominikańska, W drodze, Poznań 2008, s. 9
  28. ↑ Próba biografii... ↓, s. 130
  29. ↑ Kajetan Rajski: 65. rocznica śmierci o. Jacka Woronieckiego OP. pch24.pl, 2014-05-18. [dostęp 2014-05-23]. (pol.).
  30. ↑ a b Wojciech Świątkiewicz. o. Jacek Woroniecki (1878 - 1949). „Idziemy”, 2009-05-17. 
  31. ↑ a b c ks. Paweł Tarasiewicz: Kim był Jacek Woroniecki?. kul.pl. [dostęp 2012-07-18]. (pol.).
  32. ↑ Maurycy Lucjan Niedziela OP, Kalendarium I – Życie i działalność ojca Jacka Woronieckiego, [w:] Sługa Boży ojciec Jacek Woroniecki uczy, wyd. „Gaudium”, Lublin 2006, s. 33
  33. ↑ Maurycy Lucjan Niedziela OP, Jacek Woroniecki OP i jego troska o nową świadomość chrześcijaństwa w Polsce, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 74
  34. ↑ Założyciel. dominikanki-misjonarki.org. [dostęp 2012-05-18]. (pol.).
  35. ↑ Modlitwa o beatyfikację ojca Jacka Woronieckiego. dominikanie.pl. [dostęp 2014-06-22]. (pol.).
  36. ↑ Próba biografii... ↓, s. 145
  37. ↑ o. Józef Maria Bocheński: Wspomnienia. Komorów: Wydawnictwo Antyk Marcin Dybowski, s. 64. ISBN 978-83-89920-31-X.
  38. ↑ Maurycy Lucjan Niedziela OP, Jacek Woroniecki OP i jego troska o nową świadomość chrześcijaństwa w Polsce, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 76
  39. ↑ s. Gabriela Wistuba: Wychowawca polskiej duszy. naszdziennik.pl, 2014-05-16. [dostęp 2014-05-20]. (pol.).
  40. ↑ s. Błeszyńska 2006 ↓, s. 229
  41. ↑ Jan Skoczyński, Jan Woleński, Historia filozofii polskiej, Wydawnictwo WAM, Kraków 2010, s. 514
  42. ↑ o. Józef Maria Bocheński: Wspomnienia. Komorów: Wydawnictwo Antyk Marcin Dybowski, s. 59. ISBN 978-83-89920-31-X.
  43. ↑ Imelda Chłodna: Uniwersalizm tomizmu a uniwersalizm etyczny i pedagogiczny Jacka Woronieckiego OP. [dostęp 2012-07-24]. (pol.).
  44. ↑ Stanisław Gałkowski, Ku dobru. Aktualność filozofii wychowania Jacka Woronieckiego, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Rzeszów 1998, s. 119
  45. ↑ Wanda Kamińska, O poszukiwaniu idei pedagogiae perennis we współczesnym modelu edukacyjnym, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 138
  46. ↑ o. Józef Maria Bocheński: Wspomnienia. Komorów: Wydawnictwo Antyk Marcin Dybowski, s. 60. ISBN 978-83-89920-31-X.
  47. ↑ Słownik katechetyczny, przeł. Krystyna Kozak, Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 2007, s. 976
  48. ↑ Adolf E. Szołtysek, O wychowaniu sprawności moralnych wedle ojca Jacka Woronieckiego, [w:] Sługa Boży ojciec Jacek Woroniecki uczy, wyd. „Gaudium”, Lublin 2006, s. 114
  49. ↑ Stanisław Gałkowski, Ku dobru. Aktualność filozofii wychowania Jacka Woronieckiego, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej, Rzeszów 1998, s. 118
  50. ↑ Jerzy Gałkowski, Filozofia i człowiek w „Katolickiej etyce wychowawczej” Jacka Woronieckiego OP, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 89
  51. ↑ Katarzyna Kalinowska, Jacek Woroniecki o społeczeństwie i państwie, Fundacja Servire Veritati Instytutu Edukacji Narodowej, Lublin 2005, s. 139
  52. ↑ abp Bolesław Pylak, Maryjność Jacka Woronieckiego OP, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 190
  53. ↑ Katarzyna Kalinowska, Jacek Woroniecki o społeczeństwie i państwie, Fundacja Servire Veritati Instytutu Edukacji Narodowej, Lublin 2005, s. 114
  54. ↑ o. Józef Maria Bocheński: Wspomnienia. Komorów: Wydawnictwo Antyk Marcin Dybowski, s. 63. ISBN 978-83-89920-31-X.
  55. ↑ Andrzej Potocki OP, Problemy wychowawcze w publicystyce Jacka Woronieckiego OP, w: Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP (praca zbiorowa), Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 2000, s. 130
  56. ↑ Piotr Jaroszyński. Rola retoryki w kulturze Zachodu. „Trivium”, s. 10, 2013-12-20. Lublin: Wydawnictwo Academicon. 
  57. ↑ Małgorzata B. Majewska, Wykaz pism o. Jacka Woronieckiego OP (do r. 1909 Adama Woronieckiego), wydanych w latach 1903–2005, [w:] Sługa Boży ojciec Jacek Woroniecki uczy, wyd. „Gaudium”, Lublin 2006, ss. 157–174

Bibliografia

edytuj
  • s. Imelda Zofia Błeszyńska OP: O. Jacek Woroniecki. Dominikanin – Wychowawca – Patriota. Lublin: Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej, 2006, s. 272. ISBN 83-88162-39-X.
  • Człowiek – moralność – wychowanie. Życie i myśl Jacka Woronieckiego OP. Jerzy Gałkowski, Maurycy Lucjan Niedziela OP (red.). Lublin: Towarzystwo Naukowe KUL, 2000, s. 297. ISBN 83-7306-016-2.
  • Maurycy Lucjan Niedziela OP: Próba biografii Jacka Woronieckiego OP i jego Wyznania. Lublin: Gaudium, 2011, s. 261. ISBN 978-83-89659-95-8.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacek_Woroniecki&oldid=74060573”