J-1 Prząśniczka

samolot amatorski

J-1 Prząśniczka – jednomiejscowy samolot amatorski, zastrzałowy górnopłat o prostej i lekkiej, drewnianej konstrukcji ze stałym podwoziem, silnikiem pchającym umieszczonym za kabiną pilota. Samolot zaprojektował konstruktor amator Jarosław Janowski z Łodzi.

J-1 Prząśniczka
(J-1B Don Quixote)
Ilustracja
J-1 Prząśniczka w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Konstruktor

Jarosław Janowski

Typ

samolot amatorski

Konstrukcja

drewniana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1970

Liczba wypadków

2

Dane techniczne
Napęd

1 × Saturn 500

Moc

25 KM

Wymiary
Rozpiętość

7,6 m

Długość

4,88 m

Wysokość

1,75 m

Profil skrzydła

Clark-Y

Masa
Własna

130 kg

Startowa

270 kg

Zapas paliwa

20 l

Osiągi
Prędkość maks.

150 km/h

Prędkość przelotowa

110 km/h

Prędkość minimalna

66 km/h

Prędkość wznoszenia

120 m/min

Pułap

2500 m

Zasięg

250 km

Rozbieg

100 m

Dobieg

50 m

Historia

edytuj
 
Budowniczowie samolotu J-1 (od lewej): Jarosław Janowski, Witold Kalita i Stefan Polawski

Zamysłem Jarosława Janowskiego było skonstruowanie samolotu o uproszczonej konstrukcji, zbudowanego z łatwo dostępnych materiałów, taniego w budowie i eksploatacji.

Samolot zaprojektował sam w lipcu 1967 roku, a zbudował wraz ze Stefanem Polawskim i Witoldem Kalitą[1], kolegami z Aeroklubu Łódzkiego. Samolot zbudowano w Łodzi w pokoju o powierzchni 18 m², w mieszkaniu w bloku na drugim piętrze. Na początku 1969 roku zakończono budowę kadłuba i skrzydeł. 15 kwietnia 1969 roku uruchomiono silnik do samolotu Saturn-500.

Janowski zaprojektował według własnego pomysłu silnik, który zbudował Stefan Polawski. Był to dwusuwowy bokser, gaźnikowy silnik o pojemności 500 cm³, zbudowany z części wyprodukowanych w Niemieckiej Republice Demokratycznej pochodzących z silnika motocykla MZ 250.

Konstruktor starał się o zezwolenie na oblot samolotu dostarczając dokumentację i opis techniczny maszyny do Inspektoratu Kontroli Cywilnych Statków Powietrznych, a decyzji urząd nie podejmował. 30 lipca 1970 roku pilot Jerzy Orłowski wykonał pierwszy lot samolotem bez oficjalnego zezwolenia[2]. Po próbnym locie pilot potwierdził dobre właściwości lotne samolotu. Testowy lot wykonano w tajemnicy, ponieważ biurokratyczna niechęć i restrykcyjne przepisy w PRL nie pozwalały na zarejestrowanie samolotu amatorskiej budowy, a wymagania wykonania obliczeń wytrzymałościowych i szczegółowej dokumentacji technicznej były niemożliwe do zrealizowania przez amatora konstruktora.

 
Samolot J-1 Prząśniczka w studiu telewizyjnym

Sprawę konstruktora „Prząśniczki” nagłośniono w czasopismach „Razem” i „Kulisy” oraz w „Dzienniku Łódzkim”, a w programie telewizyjnym Progi i bariery Janowski przedstawił problemy zarejestrowania samolotu w Polsce[1]. Instytut Lotnictwa w 1972 roku przyjął samolot do badań, jednak badań i testów nie rozpoczęto. W 1973 roku profesor Politechniki Warszawskiej Zbigniew Brzoska wykonał ekspertyzę konstrukcji samolotu i przeprowadził pobieżne obliczenia konstrukcyjne. Pozytywna opinia profesora Brzoski spowodowała, że samolot i silnik przeszedł testy, badania, próby w locie, po czym uzyskał certyfikat Instytutu Lotnictwa po 4 latach pod wpływem mediów oraz opinii publicznej.

8 czerwca 1976 roku samolot J-1 został zarejestrowany jako motoszybowiec i został wpisany do Rejestru Cywilnych Statków Powietrznych ze znakiem rejestracyjnym SP-002[3]. „Prząśniczka” należąca do konstruktora wylatała około 400 godzin, 11 lipca 1981 roku uległa zniszczeniu na skutek wypadku[1], do którego doszło na lotnisku Lublinek koło Łodzi. Uniemożliwiło to prezentację konstrukcji na I Ogólnopolskim Zlocie Konstruktorów Amatorów Lotniczych w Łodzi. Konstruktor, pilotujący samolot, wyszedł z katastrofy bez szwanku.

W 1973 roku Janowski dostosował plany konstrukcyjne samolotu do przepisów amerykańskich, co umożliwiło produkcję za granicą. Egzemplarze zmodyfikowanej wersji J-1B Don Quixote zbudowano na świecie. W Polsce według planów Janowskiego zbudowano kilka egzemplarzy różniących nieznacznie się wymiarami i silnikiem. W 1983 roku w dwumiesięczniku Plany Modelarskie opublikowano plany modelu samolotu J-1 Prząśniczka (w skali 1:3), który jest budowany na świecie[4]. Następnym samolotem zaprojektowanym przez Janowskiego był samolot J-2 Polonez, który był rozwinięciem samolotu J-1 Prząśniczka.

Jeden z egzemplarzy J-1 Prząśniczka znajduje się w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, gdzie został przekazany w 2008 roku[5].

21 lipca 2024 roku doszło do drugiego w historii wypadku z udziałem samolotu J-1. W miejscowości Lipowa (woj. śląskie) maszyna runęła na ziemię krótko po starcie, a następnie stanęła w płomieniach[6].

Konstrukcja

edytuj
 
Oblot J-1 Prząśniczka

J-1 Prząśniczka to grzbietopłat o lekkiej konstrukcji ze stałym podwoziem, silnikiem pchającym umieszczonym za kabiną pilota i drewnianym śmigłem.

Kadłub samolotu o konstrukcji drewnianej, posiadający ramę nośną spawaną z rurek stalowych, do których mocowane są skrzydła, podwozie, zbiornik paliwa i silnik oraz boki kadłuba. Tył kadłuba wykonany w formie kratownicy drewnianej. Całość kryta sklejką. Tablica przyrządów wyposażona w prędkościomierz, wariometr, busolę, chyłomierz poprzeczny. Fotel pilota dostosowany do spadochronu plecowego. Osłona kabiny pilota wykonana z szkła akrylowego[7].

Statecznik pionowy wykonany jako integralna część kadłuba. Usterzenie poziome o profilu NACA 0012, konstrukcji drewnianej, kryte sklejką. Napęd steru kierunku linkowy, steru wysokości popychaczowo-linkowy[8].

Płat o profilu Clark-Y, konstrukcji dwudźwigarowej z dźwigarem głównym skrzynkowym oklejonym sklejką. Do pierwszego dźwigara kryty sklejką, dalej płótnem. Skrzydła podparte pojedynczymi zastrzałami wykonanymi z rury stalowej. Wyposażone w lotki o napędzie popychaczowo-linkowym[9].

Podwozie główne stałe z amortyzowanym, sterowanym kółkiem ogonowym.

Napęd – dwusuwowy silnik amatorski Saturn-500 o mocy 25 KM napędzający stałe, drewniane śmigo pchające.

Malowanie

edytuj

Górna część kadłuba i płat malowany na biało, dolna część kadłuba i drobne akcenty na stateczniku pionowym czerwone. Malowanie wykonane z użyciem farb nitro[8].

Przypisy

edytuj
  1. a b c FATALNY KONIEC „PRZĄŚNICZKI”. „Dziennik Łódzki”. 136/1981, s. 2, 13 lipca 1981. Łódź: RSW „Prasa-Książka-Ruch” Kombinat Wydawniczo-Kolportażowy. ISSN 0208-7707. 
  2. Taylor 1976 ↓, s. 170.
  3. Samolot zarejestrowano jako motoszybowiec z powodu braku przepisów dla samolotów amatorskich i ultralekkich, była to druga w PRL zarejestrowana, amatorska konstrukcja, pierwszą konstrukcją był samolot Kukułka Eugeniusza Pieniążka
  4. „Plany Modelarskie” nr 2, 1983, autor: opracowanie graficzne Lech Podgórski.
  5. Janowski J-1 Prząśniczka. muzeumlotnictwa.pl, 21 czerwca 2011.
  6. Samolot w ogniu, pilot nie żyje [online], TVN24, 21 lipca 2024 [dostęp 2024-07-21] (pol.).
  7. Skrzydlata Polska i 23'1970 ↓, s. 8-9.
  8. a b Skrzydlata Polska i 23'1970 ↓, s. 9.
  9. Skrzydlata Polska i 23'1970 ↓, s. 8.

Bibliografia

edytuj
  • John W. R. Taylor (red.), Jane's all the world aircraft, London: Jane's Yearbooks, 1976, ISBN 0-354-00521-9, OCLC 14232555.
  • Expres Reporterów, Henryk Jabłonowski “Człowiek z latającą maszyną” (1985) ISBN 83-03-01069-7.
  • J-1 Prząśniczka, Plany Modelarskie, 2/1983 ISSN 0137-852X.
  • Jarosław Janowski. „Prząśniczka”. „Skrzydlata Polska”. 23/1970, 7 czerwca 1970. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 

Linki zewnętrzne

edytuj