Ignacy Platon Kozłowski
Ignacy Platon Kozłowski (ur. 1786 w Winnicy[1], zm. około października 1860 w Niemirowie[1][2][3]) – polski kompozytor, pianista i pedagog muzyczny[1][2][4].
| Data i miejsce urodzenia |
1786 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
1860 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
kompozytor, pianista, pedagog |
Pobierał nauki w Petersburgu u Johna Fielda. Następnie uczył na Podolu i Wołyniu (jednym z jego uczniów był znany swego czasu Franciszek Łopatta[2])[1]. Organizował, wraz z Józefem Frankiem, koncerty charytatywne[2]. W latach 1820–1826 prowadził w Wilnie szkołę muzyczną. Wraz z żoną Teresą[1][3] prowadził pensję żeńską w wileńskich Werkach (1820–1826[1]) oraz pensjonat (1826–1827[1])[1][2][3]. W 1828 r.[1] osiadł w Moskwie[1][4], gdzie udzielał lekcji[1][3]. Planował otworzenie instytutu muzycznego dla sierot[1] w Winnicy, do czego nie doszło[2][4] w 1835 r. z powodu odmowy władz carskich[1]. Wyjechał do Odessy, następnie od stycznia 1859 przez rok przebywał w Warszawie[1][2], skąd udał się do Lipowca[1].
W 1859 r. napisał w Warszawie operę „Marylla, czyli Dożynki” opartą na motywach ukraińskich (na podstawie Józefa Bohdana Zaleskiego)[4]. Komponował głównie pieśni[1], ale również polki (m.in. „Zosia Dyscole”)[4], polonezy[2][4], marsze[2]. Wydał „Szkołę praktyczną i teoretyczną” na fortepian (1833[1])[1][2][4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia muzyczna PWM. red. Elżbieta Dziębowska. T. 5: klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 182. ISBN 83-224-3303-4. OCLC 7551528.
- ↑ a b c d e f g h i j „Kurjer Warszawski”, 343, 29 grudnia 1860, s. 2.
- ↑ a b c d Pirmosios publikacijo. W: Reda Griškaitė: Nuo botanikos iki istorijos: Paluknio dvaro literatė Aleksandra Volfgangaitė: Aleksandra Tekla Sofia Wolfgang, 1805-1861. Vilnius: Lietuvos istorijos institutas, 2016, s. 37, seria: Bibliotheca archivi Lithuanici. ISBN 978-609-8183-17-7. OCLC 1036558142.
- ↑ a b c d e f g S. Orgelbranda Encyklopedia Powszechna. T. 15: Kodesz-Krasiń. Warszawa: S. Orgelbranda Synowie, 1864, s. 804.