Ignacy Hryniewiecki

polski rewolucjonista, zabójca cara Aleksandra II

Ignacy Hryniewiecki ps. „Kotek” (ur. 1855, zm. 1 marca?/13 marca 1881 w Sankt Petersburgu) – polski konspirator i rewolucjonista, działacz terrorystycznej[1] organizacji Narodnaja Wola, zabójca cara Aleksandra II.

Ignacy Hryniewiecki
Ilustracja
Herb
Przeginia
Data urodzenia

1855

Data i miejsce śmierci

13 marca 1881
Sankt Petersburg

Ojciec

Joachim Hryniewiecki

Matka

Balbina Dąbrowska

Życiorys

edytuj

Urodził się w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Przeginia w majątku Basin[2] (obecnie Kalinauka, biał. Калінаўка[3][4]), w pobliżu Bobrujska. Syn Joachima Hryniewieckiego i Balbiny Dąbrowskiej[5]. Absolwent Szkoły Realnej w Białymstoku. W 1875 r. Hryniewiecki zamieszkał w Sankt Petersburgu, gdzie rozpoczął studia matematyczne w Instytucie Technologicznym. Szybko związał się z działaczami Narodnej Woli. Był jednym z założycieli konspiracyjnego pisemka Gazeta Robotnicza.

13 marca 1881 r. (według starego datowania 1 marca) w Sankt Petersburgu rzucił bombę w powóz cara Aleksandra II, od której zginął zarówno on, jak i monarcha. Śmierć imperatora przekreśliła plany wprowadzenia w Imperium Rosyjskim nowoczesnego państwa konstytucyjnego z bardzo ograniczonym, ale jednak udziałem ludu we władzy. Tron po Aleksandrze II przejął jego syn Aleksander III (1881-1894), który powrócił do polityki despotyzmu, cofając część reform demokratycznych ojca.

 
Wybuch bomby rzuconej przez Ignacego Hryniewieckiego

Popkultura

edytuj
  • W mandze Golden Kamuy wspomniany zostaje zamach na Aleksandra II, jednak autor zastąpił Hryniewieckiego własnymi postaciami (Wilk i Kiroranke).

Przypisy

edytuj
  1. Henryk Wereszycki: Historia polityczna Polski 1864-1918. Wyd. 2. Wrocław: Ossolineum, 1990, s. 69. ISBN 83-04-03424-7. Cytat: „Przewagę uzyskują wśród inteligencji prądy rewolucyjne, które wkrótce wyłonią z siebie organizację terrorystyczną Narodna Wola”.
  2. Arłoŭ 1992 ↓, s. 9.
  3. Топ-10 беларускіх тэрарыстаў [online], Радыё Свабода [dostęp 2020-02-24] (biał.).
  4. Адраджэнцы Беларусi | Нашаніускі перыяд [online], www.adradjency.narod.ru [dostęp 2020-02-24].
  5. Arłoŭ 1992 ↓, s. 9–10.
  6. Stanisław Brzozowski: Płomienie, Warszawa 2007, s. 363–364.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj