Heinz-Christian Strache

polityk austriacki

Heinz-Christian Strache (ur. 12 czerwca 1969 w Wiedniu) – austriacki polityk, poseł do Rady Narodowej, w latach 2005–2019 przewodniczący Wolnościowej Partii Austrii (FPÖ), od 2017 do 2019 wicekanclerz, od 2018 jednocześnie minister służby cywilnej i sportu.

Heinz-Christian Strache
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1969
Wiedeń

Wicekanclerz Austrii
Okres

od 18 grudnia 2017
do 22 maja 2019

Przynależność polityczna

FPÖ

Poprzednik

Wolfgang Brandstetter

Następca

Hartwig Löger

Przewodniczący Wolnościowej Partii Austrii
Okres

od 23 kwietnia 2005
do 18 maja 2019

Przynależność polityczna

FPÖ

Poprzednik

Hilmar Kabas (p.o.)

Następca

Norbert Hofer

podpis
Odznaczenia
Wielki Oficer I Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi

Życiorys

edytuj

Z wykształcenia jest technikiem dentystycznym, pracował w zawodzie w latach 1993–2000. Jak określił na swojej stronie internetowej, w politykę zaangażował się, gdyż wychował się „w czerwonym Wiedniu”. Rozpoczął działalność w Wolnościowej Partii Austrii. W latach 1991–1996 zasiadał w radzie dzielnicy Landstraße w Wiedniu, następnie zaś w stołecznej radzie miasta i landtagu wiedeńskim (1996–2006). Od 1993 pełnił funkcję przewodniczącego struktur FPÖ w dzielnicy Landstraße. Trzy lata później zasiadł w zarządzie miejskim FPÖ. W latach 1997–1998 był przewodniczącym wiedeńskiej Ring Freiheitlicher Jugend, organizacji młodzieżowej swojego ugrupowania. W 2004 został przewodniczącym stołecznych struktur FPÖ. W tym samym roku wszedł w skład zarządu federalnego partii, zostając jego wiceprzewodniczącym (2004–2005). Przez krótki okres stał na czele klubu radnych w landtagu (2005–2006).

Jako działacz FPÖ był uważany za bliskiego współpracownika Jörga Haidera. Na początku 2005 sprzeciwił się jednak zajmowaniu funkcji przewodniczącego ugrupowania przez jego siostrę Ursulę Haubner. W rezultacie konfliktu Jörg Haider wystąpił z FPÖ, po czym w kwietniu 2005 założył własną partię BZÖ. 23 kwietnia 2005 Heinz-Christian Strache został wybrany na nowego przewodniczącego Wolnościowej Partii Austrii. W kolejnych latach uzyskiwał reelekcję na tę funkcję, stał się jednocześnie kandydatem partii na kanclerza lub wicekanclerza w wypadku wejścia FPÖ do rządu.

W latach 2006, 2008, 2013 i 2017 był wybierany w skład Rady Narodowej XXIII, XXIV, XXV i XXVI kadencji. W austriackim parlamencie objął funkcję przewodniczącego frakcji poselskiej FPÖ.

Po wyborach z 2017 jego ugrupowanie podjęło rozmowy koalicyjne ze zwycięską Austriacką Partią Ludową (ÖVP)[1]. W połowie grudnia ogłoszono zawarcie porozumienia i przedstawiono skład przyszłego gabinetu, w ramach którego liderowi wolnościowców przypadła funkcja wicekanclerza oraz ministra służby cywilnej i sportu[2]. Urzędowanie na stanowisku wicekanclerza rozpoczął 18 grudnia 2017, gdy rząd Sebastiana Kurza został zaprzysiężony przez prezydenta Alexandra Van der Bellena[3]. Obowiązki ministra objął 8 stycznia 2018[4].

17 maja 2019 dziennik „Süddeutsche Zeitung” i tygodnik „Der Spiegel” opublikowały nagrania ze spotkania lidera FPÖ m.in. z kobietą podającą się za krewną wpływowego rosyjskiego oligarchy. Do kontaktu tego miało dojść w lipcu 2017 na Ibizie, na kilka miesięcy przed planowanymi wyborami. W trakcie spotkania Heinz-Christian Strache miał oferować jej pomoc w uzyskaniu państwowych kontraktów w zamian za wsparcie jego partii przez austriacki tabloid, w który kobieta miała zainwestować. Poruszono także temat istnienia stowarzyszenia powołanego do przyjmowania dotacji na rzecz FPÖ z obejściem obowiązujących przepisów[5][6]. Zapoczątkowało to tzw. aferę z Ibizy. 18 maja kanclerz Sebastian Kurz zapowiedział odejście lidera FPÖ z rządu[7]. Tego samego dnia Heinz-Christian Strache złożył dymisję ze stanowisk rządowych oraz z funkcji przewodniczącego Wolnościowej Partii Austrii[8]. Ostatecznie odwołany z urzędów wicekanclerza i ministra został 22 maja[4]. Kilka dni później w wyborach europejskich dzięki głosom preferencyjnym uzyskał mandat europosła, jednak zrezygnował z jego objęcia[9]. W październiku 2019 ogłosił wycofanie się z działalności politycznej i zawieszenie członkostwa w partii[10]. W grudniu tegoż roku został wykluczony z FPÖ[11].

Życie prywatne

edytuj

Rozwiedziony z Danielą Plachuttą-Strache, z którą ma dwoje dzieci[12]. Drugi związek małżeński zawarł z modelką Philippą Beck[13], z którą ma syna[14].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ÖVP und FPÖ „planen umfassende budgetäre Bestandsaufnahme”. diepresse.com, 25 października 2017. [dostęp 2017-12-18]. (niem.).
  2. Kurz und Strache: „Österreich kann's besser”. diepresse.com, 16 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-18]. (niem.).
  3. Die neue Regierung ist angelobt. orf.at, 18 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-18]. (niem.).
  4. a b Profil na stronie Parlamentu Austrii. [dostęp 2019-05-22]. (niem.).
  5. Nagrania wideo obciążają wicekanclerza Austrii. onet.pl, 18 maja 2019. [dostęp 2019-05-18].
  6. Heinz-Christian Strache: Vice-chancellor caught on secret video. bbc.com, 18 maja 2019. [dostęp 2019-05-18]. (ang.).
  7. Austrian Chancellor Sebastian Kurz rules out working with vice-chancellor: reports. dw.com, 18 maja 2019. [dostęp 2019-05-18]. (ang.).
  8. Strache erklärt Rücktritt. orf.at, 18 maja 2019. [dostęp 2019-05-18]. (niem.).
  9. Disgraced ex-leader of Austrian far right turns down EU Parliament seat. reuters.com, 17 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-18]. (ang.).
  10. Ex-leader of Austria's far-right Freedom Party to withdraw from politics. dw.com, 1 października 2019. [dostęp 2019-12-07]. (ang.).
  11. FPÖ in Österreich schließt Ex-Chef Strache aus. spiegel.de, 13 grudnia 2019. [dostęp 2020-01-05]. (niem.).
  12. Heinz-Christian Strache lässt sich scheiden. derstandard.at, 30 listopada 2005. [dostęp 2016-11-16]. (niem.).
  13. Strache & Philippa: So schön war die Geheimhochzeit!. oe24.at, 7 października 2016. [dostęp 2016-11-16]. (niem.).
  14. Warum Kurz seinem Vize Strache den Papamonat schenkt. kurier.at, 14 lutego 2019. [dostęp 2019-10-24]. (niem.).
  15. FPÖ-Chef Strache erhielt Orden der Republik. kurier.at, 13 lipca 2017. [dostęp 2024-02-09]. (niem.).

Bibliografia

edytuj