Hala Miziowa
Hala Miziowa – rozległa polana na północnym stoku Pilska w Beskidzie Żywieckim na wysokości ok. 1230–1310 m n.p.m.[2]
 Hala Miziowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 1270[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
 49°32′26,15″N 19°19′07,44″E/49,540597 19,318733
| |
Opis
edytujNazwa "hala" związana jest z prowadzoną tu kiedyś intensywną gospodarką pasterską (szałaśnictwem) i nie ma nic wspólnego z halą rozumianą jako piętro roślinne w górach. W 1930 teren ten należał do 30 właścicieli z Korbielowa. Jednym z nich był Mizia i od jego nazwiska pochodzi nazwa polany[3].
Do Hali Miziowej przylegają jeszcze dwie inne hale: Hala Cebulowa i Hala Słowikowa[3]. Większa część polany pokrywa rozległe spłaszczenie stokowe, powstałe w przeszłości w wyniku depozycji materiału dużego osuwiska. Powyżej znajduje się rozległa, płytka nisza osuwiskowa. Na obszarze Hali Miziowej znajduje się wał osuwiskowy – miejsce akumulacji materiału skalnego. Dawniej formy te uważano za polodowcowe, obecnie jednak przyjmuje się, że to typowe osuwisko, przemodelowane w plejstocenie przez pola firnowe lub wieloletnie płaty śniegu.
Wspomniane osuwisko zaburzyło pierwotne stosunki wodne w tej części stoku Pilska, tworząc szeroką, bezodpływową misę. Na skutek tego w obrębie polany powstało duże torfowisko wysokie o długości ok. 100 m i miąższości przekraczającej 3 m oraz dwa mniejsze. Torfowiska te charakteryzują się interesującą roślinnością. W tym zbiorowisku roślinnym (Sphagnetum magellanici) spotkamy sit alpejski, żurawinę błotną, wełniankę pochwowatą i szereg gatunków mchów: torfowiec czerwonawy, torfowiec magellański, torfowiec brunatny, próchniczek błotny i płonnik cienki[4]. Przy wypływach licznych drobnych źródeł wykształciła się specyficzna forma eutroficznej młaki górskiej (Valeriano-Caricetum flave), w której obok turzycy żółtej i pospolitej, wełnianki szerokolistnej i wąskolistnej oraz kilku gatunków mchów występują masowo czosnek syberyjski i niebielistka trwała. Taki typ młaki występuje w masywie Pilska (również na sąsiednich halach Cebulowej i Cudzichowej) na jedynym stanowisku na terenie polskich Karpat[5]. Z rzadkich w Polsce roślin występuje tu także endemityczny tojad mocny morawski[6].
Turystyka i narciarstwo
edytujHala Miziowa jest dużym ośrodkiem ruchu turystycznego i narciarstwa. W 1930 oddano do użytku schronisko Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego na Hali Miziowej, które spłonęło w 1953. Po pożarze w budynkach gospodarczych zorganizowano tymczasowe schronisko Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, funkcjonujące do 2004. Rok wcześniej, 12 października 2003, oddano do użytku nowy murowany budynek obecnego schroniska[7]. Znajduje się tutaj również budynek dyżurki Beskidzkiej Grupy GOPR i stacja meteorologiczna IMGW. Z Hali prowadzą wyciągi orczykowe na Pilsko, jest ona również węzłem szlaków turystycznych, stąd duży całoroczny ruch turystyczny na jej obszarze[3].
W pobliżu (0:15 h) przy zielonym szlaku znajduje się baza namiotowa na Hali Górowej[1].
Szlaki turystyczne
edytuj
odcinek Głównego Szlaku Beskidzkiego: przełęcz Glinne – Hala Miziowa – Trzy Kopce – schronisko PTTK na Hali Rysiance
Sopotnia Wielka – Uszczawne Wyżne – Hala Jodłowcowa – Skałki – Hala Miziowa
Korbielów – Szlakówka – Hala Miziowa – Góra Pięciu Kopców
Hala Miziowa – Góra Pięciu Kopców
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2017-04-08].
- ↑ a b c Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ Małgorzata Bajgier-Kowalska, Adam Łajczak, Stefan Michalik, Zbigniew Witkowski, Tadeusz Ziętara: Przyroda Żywieckiego Parku Krajobrazowego. Poznań: COLGRAF-PRESS, 1998, s. 107. ISBN 83-86258-24-1.
- ↑ Leszek Bernacki, Andrzej Blarowski, Zbigniew Wilczek: Osobliwości szaty roślinnej województwa bielskiego. Poznań: COLGRAF-PRESS, 1998, s. 52, 88. ISBN 83-86258-22-5.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 120–141. ISBN 978-83-925599-4-8.