Gallipoli (półwysep)

półwysep (nad Morzem Egejskim; Turcja, Europa)

Gallipoli (tur. Gelibolu, w starożytności Chersonez Tracki[1]) – półwysep w europejskiej części Turcji, nad Morzem Egejskim, pomiędzy cieśniną Dardanele (prowadzącą na Morze Marmara) a zatoką Saros(inne języki) na północy. Długość półwyspu wynosi ok. 90 km, szerokość do 21 km. Głównym miastem jest Gallipoli[2].

Gallipoli
{{{alt grafiki}}}
Półwysep Gallipoli z otoczeniem
Państwo

 Turcja

Położenie na mapie Çanakkale
Mapa konturowa Çanakkale, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Gallipoli”
Położenie na mapie Turcji
Mapa konturowa Turcji, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Gallipoli”
Ziemia40°22′02″N 26°27′18″E/40,367222 26,455000
Mapa
Półwysep Gallipoli, Morze Egejskie, Dardanele i Morze Marmara

Historia

edytuj
Osobny artykuł: Bitwa pod Gallipoli (1312).

W 1356 półwysep został opanowany przez Turcję jako pierwsza turecka posiadłość w Europie[3].

Osobny artykuł: Bitwa o Gallipoli.

Gallipoli jest znane przede wszystkim jako miejsce desantu i późniejszych walk wojsk angielskich (także australijskich i nowozelandzkich) oraz francuskich w czasie I wojny światowej, w okresie od kwietnia 1915 do stycznia 1916 roku. Operację wojsk sprzymierzonych przygotował ówczesny I lord Admiralicji, a późniejszy premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill. Celem operacji było opanowanie cieśnin czarnomorskich i otwarcie drogi wodnej łączącej państwa ententy i Rosję. Wskutek niedogodnych warunków i silnego oporu wojsk tureckich walki zakończyły się ostatecznie klęską wojsk sprzymierzonych i ogromnymi stratami osobowymi obu walczących stron - odpowiednio 180 i 220 tys. żołnierzy. W czasie walk na półwyspie zasłużył się dowódca armii tureckiej Mustafa Kemal, znany później jako Kemal Atatürk, założyciel nowoczesnego państwa tureckiego po upadku Imperium Osmańskiego.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Chersonez, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-10-21].
  2. Słownik nazw geograficznych, VIDEOGRAF II, wyd. 2006, s. 127
  3. Ilustrowana encyklopedia powszechna, Wydawnictwo Zielona Sowa, wyd. 2011, s. 317

Linki zewnętrzne

edytuj