Filippo Castagna
Filippo Castagna (malt. Filippu Castagna; ur. 19 listopada 1765, zm. 26 stycznia 1830) – maltański polityk końca XVIII i początku XIX wieku.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 stycznia 1830 |
| Gubernator Gozo | |
| Okres |
od 1802 |
| Poprzednik | |
| Następca |
w 1814 funkcja została zniesiona |
Życiorys
edytujFilippo Castagna urodził się 19 listopada 1765 w przysiółku zwanym Qajjenza, będącym wówczas w granicach Għaxaq, a dziś należącym do Birżebbuġy[1].
Na początku francuskiej okupacji Malty wielu wybitnych Maltańczyków zasmuconych lekceważącym zachowaniem Rycerzy, początkowo współpracowało z Francuzami, mając nadzieję na lepsze czasy[2]. Wśród nich był Castagna, który został wybrany na reprezentanta gmin Żurrieq, Safi, Kirkop i Gudja w nowym podziale administracyjnym Malty[1].
Kiedy we wrześniu 1798 wybuchł bunt przeciwko francuskim rządom Castagna wsparł sprawę powstańców i brał udział w odbiciu wieży św. Tomasza z rąk Francuzów[1]. 18 lutego 1799 został wybrany na przedstawiciela Gudji przy powstańczym Consiglio Popolare[3]. Został także mianowany inspektorem fortyfikacji przez brytyjskiego komisarza cywilnego Alexandra Balla[1].
Po kapitulacji Francuzów i ustanowieniu Malty Protektoratem Brytyjskim, Castagna został mianowany luogotenente Isli, Birgu i Bormli[1][3]. Punkt 10 traktatu w Amiens zapowiadał ponowne oddanie wyspy pod władanie Zakonu. Większość Maltańczyków nie była tym zachwycona, i w listopadzie 1801 udała się do Londynu delegacja, aby zaprotestować, a w razie potrzeby poprosić o całkowitą niepodległość Malty. Jednym z członków tej delegacji był Filippo Castagna[a][1][3].
Po śmierci Emmanuele Vitale w 1802 Castagna został mianowany gubernatorem Gozo[3] i piastował to stanowisko do jego zniesienia w 1814[1][5].
Filippo Castagna przeszedł na emeryturę w 1814 i przeniósł się do domu w St. George’s Bay w dzisiejszej Birżebbuġy (wówczas, do 1913 Għaxaq)[1]. Zmarł 26 stycznia 1830 po długiej chorobie i został pochowany w kościele parafialnym w Għaxaq[3].
Uwagi
edytuj- ↑ Pozostałych pięciu to markiz Mario Testaferrata, księża Pietro Mallia i Emmanuele Ricaud, inżynier Michele Cachia i Antonio Mallia z Gozo[4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Joe Abela. Filippo Castagna u Birżebbuġa. „Leħen il-Banda”, 1999. Għaqda San Pietru Fil-Ktajjen A.D. 1957. [dostęp 2024-07-11]. [zarchiwizowane z adresu 2019-12-03]. (malt.).
- ↑ Elena di Marco. The state of the Maltese economy at the end of the eighteenth century. Considerations based on the deeds of a local notary Stefano Farrugia. „Journal of Maltese History”. 3 (2), s. 91–92, 2013. Malta: Department of History, University of Malta. ISSN 2077-4338. (ang.).
- ↑ a b c d e Michael J. Schiavone: Dictionary of Maltese Biographies Vol. 1 A–F. Pietà: Pubblikazzjonijiet Indipendenza, 2009, s. 546–547. ISBN 978-99932-91-32-9. (ang.).
- ↑ Desmond Gregory: Malta, Britain, and the European Powers, 1793–1815. London: Associated University Presses Ltd, 1996, s. 122–123. ISBN 978-0-8386-3590-2. (ang.).
- ↑ Malta. worldstatesmen.org. [dostęp 2024-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-04)]. (ang.).