Eryk Rosin
Eryk Rosin, ps. „Wróbel” (ur. 31 lipca 1911 w Koninie, zm. 16 października 2003 tamże) – polski farmaceuta, nauczyciel i działacz społeczny.
| Data i miejsce urodzenia |
31 lipca 1911 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 października 2003 |
| Zawód, zajęcie |
farmaceuta |
| Odznaczenia | |
              
| |
Życiorys
edytujW 1931 roku zdał maturę w jednej z konińskich szkół średnich, następnie otrzymał tytuł magistra na Wydziale Farmacji Uniwersytetu Poznańskiego[1]. Następnie rozpoczął pracę w Wolbromiu, skąd później przeniósł się do Koła[1].
Podczas II wojny światowej pracował w aptekach w Kole, Koninie i Chełmnie, potem przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał na ulicy Grójeckiej. Od 1939 roku działał w konspiracji niepodległościowej, m.in. w Okręgu Warszawa Armii Krajowej, w batalionie „Dzik” WSOP[1][2]. W stopniu plutonowego podchorążego brał udział w powstaniu warszawskim, przeszedł szlak bojowy od Czerniakowa do Mokotowa[2]. Po upadku powstania dostał się do niewoli niemieckiej[1].
Od czerwca 1945 roku do sierpnia 1947 roku służył w Polskich Siłach Zbrojnych, w charakterze oficera ds. sanitarnych w 1 Dywizji Pancernej[1]. Od 1946 roku działał w Polskim Czerwonym Krzyżu, organizując transporty leków, wyposażenia, sprzętu i materiałów szpitalnych do Polski[1]. Po powrocie do kraju zaangażował się w działalność PCK w Koninie, od 1948 roku pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Powiatowego PCK w Koninie. W 1950 roku został wybrany prezesem Zarządu Powiatowego i funkcję tę pełnił do 1975 roku[1]. Jednocześnie pracował jako nauczyciel chemii w I Liceum Ogólnokształcącym w Koninie i kierownik apteki[1].
W latach 50. XX wieku przez dwie kadencji był radnym Miejskiej Rady Narodowej. W latach 1951–1953 pełnił funkcję kierownika Stacji Pogotowia Ratunkowego w Koninie, a w latach 1957–1961 przewodniczącego Społecznego Komitetu Pogotowia Ratunkowego[1]. W latach 1953–1981 był kierownikiem Apteki PKP w Koninie[1]. W 1975 roku został wybrany na prezesa Zarządu Wojewódzkiego PCK w Koninie i funkcję tę pełnił do 1984 roku, następnie został prezesem honorowym tego zarządu[1]. W latach 1975–1981 był także przewodniczącym Komisji Rewizyjnej ZBoWiDu w Koninie[1].
Zmarł 16 października 2003 roku w Koninie, 6 dni później został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Koninie[1].
Odznaczenia, wyróżnienia i nagrody
edytujZostał odznaczony następującymi odznaczeniami[1]:
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Krzyż Partyzancki
- Krzyż Armii Krajowej
- Warszawski Krzyż Powstańczy
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal za Warszawę 1939–1945
- Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
- Odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”
- Odznaka „Za Zasługi dla Miasta Konina”
- Odznaka „Za zasługi dla województwa konińskiego”.
- Odznaka honorowa „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”
- Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
- Krzyż Kawalerski Mérite International du Sang (1996)
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I, II, III i IV stopnia
- Kryształowe Serce
W 1984 roku Zarząd Główny PCK nadał mu tytuł Honorowego Członka Polskiego Czerwonego Krzyża[1]. Poza tym w 1988 roku został także uhonorowany wpisem do „Księgi Zasłużonych dla Miasta Konina”, a krótko po II wojnie światowej także dyplomem delegatury PCK na strefę brytyjską, który otrzymał za zorganizowanie powrotu do kraju zrabowanego sprzętu ze szpitala w Chorzowie[1].
W 2010 roku został upamiętniony dębem posadzonym na 90–lecie PCK w Koninie[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Józef Mazurkiewicz, Wspomnienie, „Przegląd Koniński”, 2022 (26), Przegląd Koniński sp. z.o.o, czerwiec 2022, s. 19, ISSN 0138-0893.
- ↑ a b Powstańcze Biogramy - Eryk Rosin [online], www.1944.pl [dostęp 2022-07-02] (pol.).
- ↑ Dąb na pamiątkę [online], LM.pl - pierwszy portal w regionie [dostęp 2022-07-02] (pol.).