Emilian Piasecki
Emilian Piasecki (ur. 16 maja?/28 maja 1894 w Zasławiu w Rosji, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 maja 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
4 Dywizja Strzelców Polskich |
| Stanowiska |
kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się w Zasławiu w Rosji, w rodzinie Władysława i Doroty z Mierzejewskich. Ukończył szkołę miejską.
W czasie I wojny światowej służył w latach 1915–1918 w armii rosyjskiej.
Wstąpił do Wojska Polskiego w 1919 roku. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w 31 pułku Strzelców Kaniowskich i w 4 Dywizji Strzelców Polskich, jako młodszy oficer. Brał udział w walkach na Ukrainie oraz froncie litewsko-białoruskim[1].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Służył dalej w 31 pułku piechoty w Łodzi[2]. Z dniem 1 stycznia 1928 roku został awansowany na majora piechoty i przeniesiony do 56 pułku piechoty w Krotoszynie, gdzie służył na stanowisku oficera sztabowego pułku. W lipcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[3], a w październiku 1932 roku przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[4]. W 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto celem odbycia praktyki poborowej. W sierpniu następnego roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Bydgoszcz Miasto[5][6]. W 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Bydgoszcz Miasto, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”.
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej i był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[7]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach[7], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[8]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 2719[1].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło – decyzją nr 439/MON[9] – mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[10][11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[12][13][14].
Ordery i odznaczenia
edytujZobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-05-08].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 215, 421.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 210.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 408.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
- ↑ Historia WKU w Bydgoszczy błędnie podano, że major Piasecki był komendantem PKU Bydgoszcz-Miasto w latach 1926-1936.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 408.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 19 [dostęp 2024-10-01] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 200, 364.
- Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 70, 185.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 34, 584.
- http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/6827.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.