Eliasz Chaim Majzel
Eliasz Chaim Majzel (ur. 1821 w Gródku, zm. 1 maja 1912 w Łodzi)[1] – polski rabin, od 1873[2] do śmierci naczelny rabin Łodzi[3].
| |
| Data urodzenia |
1821 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 maja 1912 |
| Miejsce pochówku | |
| Naczelny rabin Łodzi | |
| Okres sprawowania |
1873–1912 |
| Wyznanie | |
Życiorys
edytujUrodził się w Gródku na Wileńszczyźnie. Był prawnukiem gaona Arona Szmula Kajdamowera i wnukiem po kądzieli gaona Eliezera Grajwera. Nauki pobierał w Kownie i Wołoszczynie. W wieku 17 lat został rabinem i objął urząd w rodzinnej miejscowości. Następnie, w latach 1864–1867, był rabinem w Prużanie, a w latach 1867–1873 w Łomży. W 1873 został wybrany na naczelnego rabina Łodzi[1].
Był najdłużej pełniącym swoją funkcję rabinem w Łodzi. Za jego czasów nastąpiła rozbudowa gminnych synagog i znaczny rozwój szkolnictwa żydowskiego. Znany był z dbałości o odpowiedni poziom wykształcenia podległych sobie rabinów, a także z niezwykłej dobroczynności i działalności charytatywnej[4]. Między innymi razem z przedstawicielami Kościoła katolickiego organizował darmowe kuchnie dla biedoty obu wyznań. Potrafił łagodzić spory pomiędzy ortodoksami i chasydami a żydami postępowymi. Cieszył się ogromną popularnością wśród łódzkiej społeczności żydowskiej. Doprowadził także do powstania szpitala żydowskiego (obecnie Szpital Kliniczny im. dr. S. Sterlinga)[1].
Został pochowany na nowym cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej w Łodzi[5]. Co roku w jorcajt rabina do jego grobu pielgrzymują liczni Żydzi z całego świata[6].
Zobacz też
edytuj- Ohel we Wrocławiu − grób Miny Ciry Majzel, żony rabina Majzla
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kempa A., Szukalak M, Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny, t. 1, Łódź 2001, ss. 103–104.
- ↑ Łódź; społeczność żydowska przed 1989.
- ↑ Rabbis, Cantors and Beit Din in Lodz.
- ↑ Łódź żydowska.
- ↑ Kirkuty – Łódź.
- ↑ Łukasz Kaczyński, Uczczono rocznicę śmierci Naczelnego Rabina Łodzi [online], Dziennik Łódzki, 6 maja 2012 [dostęp 2021-08-28] (pol.).